บทนำ
บทนำ
ชมรมปฏิบัติการเหนือธรรมชาติ
เปิดรับสมาชิกใหม่ !!!
ใครสนใจเชิญทางนี้
เงื่อนไขในการสมัคร : ต้องเป็นบุคคลที่สามารถมองเห็นสิ่งลี้ลับ เช่น ภูต ผี วิญญาณ หรือแม้กระทั่งปีศาจ และอื่นๆที่คิดว่ามันแปลกประหลาดอยู่เหนือกฏเกณฑ์ของธรรมชาติ
อ่านรายละเอียดเพิ่มเติม คลิก...
มันคือชมรมลับที่นาน ๆ ทีจะโพสหาสมาชิกใหม่ไปตามกลุ่มต่าง ๆ บนโซเชียลมีเดีย ซึ่งปรากฏอยู่หลายแพลตฟอร์มด้วยกัน
แน่นอนว่าใครที่เลื่อนมาเห็นต่างก็คิดว่าเป็นเพียงแค่โพสไร้สาระของพวกชอบปั่น พวกไร้สาระที่เบียวอยากจะเป็นหมอผี
เฮ้อ~ ไม่รู้อะไรบ้างเลย
โลกใบนี้น่ะ มีสิ่งที่อยู่เหนือธรรมชาติวนเวียนอยู่รอบตัว แฝงเร้นไม่ว่าจะในสิ่งของ สถานที่ หรือแม้กระทั่งในร่างของมนุษย์...เพื่อกัดกินจิตวิญญาณ
ตือดึ๋ง!
/ สวัสดีครับ ผมสนใจอยากสมัครเข้าชมรม ต้องทำยังไงเหรอครับ ปล. ผมมองเห็นผีได้ แล้วตอนนี้ก็มีอยู่ตัวนึงขี่อยู่บนคอพี่ผม ทำยังไงเหรอครับถึงจะไล่มันไปได้ /
"ไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไรเลยแฮะ"
"อะไรเหรอ"
"ข้อความแชทนี่ไง มีคนส่งมาสมัคร แต่... อะ มึงมาอ่านดู"
กอดไล่สายตาอ่านข้อความ เห็นผีได้และเล่ามาเป็นฉากๆแบบนี้ขอยังไม่ปักใจเชื่อ อาจส่งมาแกล้งเล่น
"ลองไปดูกันไหม" แต่มาร์คชักเชื่อ เลยอยากลองไปดู เพราะถ้าจริงจะได้ช่วยทัน
"ก็ไม่มีอะไรต้องเสียนะ"
"งั้นถามที่อยู่เลยแล้วกัน"
มาร์คพิมพ์ขอที่อยู่กลับไป ซึ่งรอไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาราวกับว่านั่งจ้องหน้าจอรอตอบ
"ไปกันเถอะ"
"บ้านหลังใหญ่เลยแฮะ " ปาที่ถูกเรียกมาเจอกันที่นี่เอ่ยขึ้น
บรรยากาศในตอนบ่ายช่างดูอึมครึมคล้ายกับฝนจะตก รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจนน่ากลัว ทั้งสามคนเสียวสันหลังวาบ กำอาวุธไว้แน่น
เชือกปลุกเสก
น้ำมนต์เก้าสิบเก้าวัด
แล้วก็กริชเงินโบราณ
"ไอ้ปา กดออดเลยน้องรัก"
"โอ๊ย! อะไรๆก็ปาอ่าพี่มาร์ค"
น้องเล็กหน้างอเสียแล้ว กอดยกยิ้มอาสาเป็นคนกดเอง ยิ่งพวกเขาขยับเข้าใกล้บ้านมากเท่าไร รังสีอำมหิตสีดำทะมึนก็ยิ่งแผ่ความอาฆาตแค้นออกมามากขึ้นเท่านั้น เพราะมันรับรู้ถึงการมาของพวกเขานั่นเอง
"โอ้โห ๆ ต้องเคียดแค้นขนาดไหนกันรังสีถึงได้ดำขนาดนั้น" ปาเบิกตากว้างอย่างตกใจ
"งานหนักแล้วล่ะแบบนี้" มาร์คว่า คนบ้านนี้ไปทำอะไรไม่ดีมากันนะ
"เดี๋ยวเข้าไปก็รู้" กอดถอยกลับมายืนข้างคนอื่น ๆ
พอดีกับที่ประตูรั้วบานใหญ่ค่อย ๆ เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มยืนทำหน้าไม่สู้ดีมองมาที่พวกเขา
"จากชมรมปฏิบัติการเหนือธรรมชาติหรือเปล่าครับ"
"ใช่ครับ"
"ชะ เชิญเข้ามาได้เลย ตอนนี้ดูเหมือนผีนั่นมันจะโกรธมากเลยครับ แล้วพี่ชายผมก็ทำตัวแปลก ๆ " เด็กหนุ่มละล่ำละลักบอก
กอดรีบให้เด็กหนุ่มนำทางไปหาพี่ชายที่ว่า เพราะบรรยากาศโดยรอบตอนนี้แย่ลงเรื่อย ๆ
ความดำทะมึนปกคลุมทั้งในและนอกบ้าน ใครผ่านมาเห็นคงเข้าใจว่านี่เป็นบ้านผีสิงแน่นอน
เด็กหนุ่มนำทางพวกเขาขึ้นมายังชั้นบน ชี้ไปที่ห้องด้านในสุด...
ทั้งสี่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง จับจ้องราวกับรอให้มันเปิดออกเอง ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ
แกร๊ก!
แอ๊ด..ดด ดดด
บานประตูค่อย ๆ เลื่อนเปิดออก เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นจึงรีบขยับไปหลบด้านหลังของกอด เกาะแขนเขาไว้แน่นด้วยความกลัว
"ซี๊ดดด ขนลุกแล้วลุกอีก" ปาลูบแขนตัวเอง มันเย็นวาบไปหมด
กระทั่งบานประตูเปิดออกจนสุด เผยให้เห็นคุณพี่ชายยืนนิ่งก้มหน้าอยู่กลางห้อง คอของเขาพับลงมากจนผิดปกติ รังสีสีดำแผ่ออกมาจากตัวเขาไม่หยุดหย่อน
และแน่นอนว่า...
ผีร้ายตนนั้นมันนั่งขี่อยู่ที่คอของเขาพลางหันมามองพวกเราเขม็ง รูปร่างของมันเป็นเงาสีดำหากแต่มีดวงตาสีแดงน่ากลัว
' ครือ.. ครือ.. '
เสียงครางของมันคล้ายกับเป็นการทักทาย ครือ...ยินร้ายที่ได้รู้จัก
' ออกไป! '
มันแผดเสียงร้องไล่
ลมมากมายพัดกระหน่ำมาปะทะร่างกายทำเอายืนกันแทบไม่อยู่ พวกเขารับรู้ได้ถึงการอยากไล่ไม่ใช่ทำร้าย
' อย่ามายุ่งกับฉัน! '
เสียงแหลมแสบแก้วหูตวาดลั่น
"จะไม่ให้ยุ่งได้ไง ก็แกกำลังจะเอาชีวิตเขาไป!" มาร์คตะโกนกลับ
' เขาเป็นของฉัน! ของฉัน! ของฉัน! ไม่ใช่ของใคร แต่เป็นของฉัน '
แล้วก็กรีดร้องสนั่นหวั่นไหว ดังแสบแก้วหูถึงขั้นต้องยกมือปิดไว้ และพลังทำลายล้างสูงจนข้าวของแตกหักพังกระจาย
"แกจะเอาเขาไปอยู่ด้วยงั้นสินะ!"
' ใช่! เพราะเขาเป็นของฉัน ของฉันคนเดียวเท่านั้น พวกแกไม่มีสิทธิ์มาเอาเขาไป!'
"แกเป็นอะไรกับเขาล่ะ ถึงจะเอาเขาไปอยู่ด้วยน่ะ มันถูกต้องแล้วเหรอ!"
มันเลือกที่จะไม่ตอบ ทำเพียงนิ่งเงียบจ้องมองมาที่พวกเขา อุณหภูมิลดต่ำลงจนถึงจุดเย็นยะเยือก บ่งบอกถึงอารมณ์ของมันในตอนนี้ที่มีแต่ความเศร้าโศกเสียใจ
' พวกแกไม่ต้องรู้หรอก ออกไปซะ! ออกไปปปปป '
แล้วอารมณ์ก็พุ่งปรี๊ดขึ้นด้วยความโกรธแค้น เกรี้ยวกราด ตวาดขาดผึ่งซึ่งความอดทน
วูบ
หวึ่ง งง งงง
แรงกดดันมหาศาลทำให้พวกเขาหายใจไม่ออก โดยเฉพาะเด็กหนุ่มผู้ไร้ประสบการณ์ กำลังยืนตื่นตระหนกจับที่คอเพราะหายใจไม่ออก
"บ้าเอ๊ย!" กอดสบถพลางเขย่าตัวเด็กหนุ่มเพื่อเรียกสติ
"ปา! พาน้องนี่ออกไปจากบ้าน ระหว่างทางกลับมาติดยันไว้ให้ทั่วด้วย"
"ได้ครับ!"
น้องเล็กของกลุ่มอุ้มเด็กหนุ่มพาดบ่าพาจากไป ทีนี้เหลือแค่พวกเขาสองคน...หันมองหน้ากัน มีแรงต้านทานแต่ก็ใช่ว่าจะกันได้นาน
' ทำไมพวกแกยังอยู่อีก อยากตายใช่ไหม! '
"ใครมันจะไปอยากตายกันเล่า เอางี้นะคุณผี ลงมาคุยกันดีๆดีกว่า ว่าทำไมถึงได้ทำแบบนี้ เผื่อเราจะมีทางช่วยคุณได้ไง" มาร์คพยายามเลี่ยงการปะทะออกไปด้วยการพูดคุยดี ๆ
' พวกแกเป็นใครถึงมีหน้ามาบอกว่าจะช่วยฉัน '
"นี่ครับ"
มาร์คยื่นนามบัตรให้ จากนั้นมันก็ลอยไปอยู่ในมือของผีร้าย
สถานการณ์ตึงเครียดคลายลงเล็กน้อย ต่างจากเมื่อครู่นี้ที่พลังน่ากลัวถูกปล่อยออกมาจนหายใจหายคอกันแทบไม่ออก
"พวกเราคือชมรมปฏิบัติการเหนือธรรมชาติ หลัก ๆ ก็ช่วยเหลือผีหรืออะไรก็ตามที่อยากให้ช่วยจัดการปัญหาให้"
' แล้วพวกแกแน่ใจเหรอว่าจะช่วยฉันได้ '
"ก็ต้องลองดูก่อน ถ้าคุณสนใจก็ลงมาคุยรายละเอียดกันดี ๆ เถอะครับ"
ก็ต้องให้เวลาได้ตัดสินใจ ห่วงก็แต่ชายหนุ่มที่ยืนเป็นแท่นหุ่นมีชีวิตให้ผีตนนี้ขี่คออยู่ สภาพของเขาซูบผอมจนน่าเป็นห่วง เพราะถูกดูดเอาพลังชีวิตไปกว่าครึ่ง ถ้ารอดมาได้ต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูร่างกายพอสมควร
' เอาแบบนั้นก็ได้ ฉันจะให้พวกแกช่วย แต่ถ้าพวกแกทำไม่สำเร็จ... เตรียมตัวตายได้เลย '
"ดีครับ เพราะงั้นช่วยคืนสติให้เขาแล้วพาไปนอนที่เตียงดีๆเถอะครับ พลังชีวิตของเขาลดลงจนจะไม่เหลืออยู่แล้ว"
บรรยากาศดำทะมึนแปรเปลี่ยนเป็นอึมครึมก่อนที่แสงสว่างจะค่อย ๆ กลับคืนมา เผยให้เห็นภาพทุกอย่างชัดเต็มสองตา
เงาดำรูปร่างเหมือนมนุษย์ปล่อยให้ชายหนุ่มเป็นอิสระ เขาโอนเอนล้มลงไปนอนกองกับพื้น ข้าวของภายในห้องกระจัดกระจายแตกพังเสียหาย
' จัดการกันเอาเอง '
พวกเขาเลยต้องช่วยกันอุ้มชายหนุ่มขึ้นไปนอนบนเตียง กอดหยิบเอาน้ำยาสีเขียวมรกตขึ้นมาเปิดฝาแล้วกรอกใส่ปากอีกฝ่ายจนหมดขวด
"เดี๋ยวก็จะค่อย ๆ ดีขึ้น"
มันคือน้ำยาฟื้นฟูระดับต่ำ คือจะช่วยให้เนื้อหนังและกล้ามเนื้อต่างๆกลับมา แต่ถ้าจะฟื้นฟูพละกำลังรวมไปถึงความแข็งแรงแล้วละก็... เอาเงินมาซื้อนะ เขาจะขายน้ำยาฟื้นฟูระดับกลางให้
"เอาล่ะ ทีนี้เรามาคุยเรื่องของคุณกันดีกว่า..."
----> โปรดติดตามบทต่อไป
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่ ธัญวลัย, ReadAWrite, Fictionlog, เด็กดี, จอยลดา //นามปากกา Pam18
ฝากเรื่องอื่น ๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
