"ลูก" คือความซับซ้อนอันสับสน [เรื่องเล่ากลางวัน คิดได้กลางคัน]
ฟ้าสีหมอก ทั้งที่สิบโมงกว่า
ลมเย็นเป็นพื้น พ่อยื่นคำถาม
รับคำทันควัน ยันลงแรงแข็งขัน
"กวาดพลางโกย ทีท่าเริงร่า"
ดอกใบที่เคยงาม ถมเกยเป็นกอง
ตัวเร่งให้ร่วง คือลมแห่งฝน
แรกมองรกหนา ขยับบางตาทีละน้อย
ไม่แน่ใจ เวลาผันผ่านนานเท่าใด?
แต่ลุล่วงธุระ พรักพร้อมเบิกบาน
สำราญสกูตเตอร์ อีกสักประเดี๋ยว
พ่อไถ่ถาม “อาบน้ำไหม?” (พยักหน้าเห็นควร)
หลังอาบน้ำปล่อยหนูประวิงสุขส่วนตัวสักพัก
“อ่านหนังสือสอบของพรุ่งนี้อีกรอบนะลูก?”
(ถอนตัวจากความสนุกตรงหน้าไม่อาวรณ์)
คำถามที่ขอความร่วมมือ หรือหน้าที่
ไม่มีพร่อง ไร้ร่องแห่งรอยรัฐประหาร
ใช่ซี เลี้ยงลูกไม่มีฟลุก เพราะฝึกฝน
ไหง บางหนกลับหกหัน "วิสามัญ"
อย่างกรณี “ทานโขมิโอ้เอ้”
คนนอกเห็น คนในสวนทาง
ฤาพึงอ้าง นี่คือ mystery !?
ปิดทองหน้าพระ บ้างก็ได้
บางทีพ่ออึดอัด หน่ายจะแจง
แม้นความจริงใช้ไม่ได้กะบางกำแพง
ว่างๆหนูลดซับซ้อน คงคลายสับสน
ถือเป็นกุศลแด่บิดา แผ่ถึงบางคน
แรกระอาหวังดี ในท่าทีร้ายๆ
ครั้นคิดได้ (พ่อต่างหากผู้วาบไหว)
อาทิตย์ 29 ตุลาคม 2566
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
