บทที่หนึ่ง
ความรัก
มักมาพร้อมกับ...
ความริษยา
เรื่องราวของเธอเริ่มต้นที่แอบรักรุ่นพี่ผู้มีนามว่า ฟ้าคราม ชายในฝันของสาว ๆ หลายคน ซึ่งเขาเองก็แอบรักเธอเช่นกัน ต่างคนต่างตัดสินใจสารภาพรักต่อกัน ซึ่งนำมาสู่การคบหาในเวลาต่อมา
เส้นทางความรักดำเนินมาเรื่อย ๆ โดยไม่มีอุปสรรค กระทั่งทั้งสองคนมีโอกาสได้รู้จักกับหญิงสาวที่ชื่อว่า พลอยเดือน หล่อนเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่อีกที
แม่ของฟ้าครามพาหล่อนมาแนะนำให้รู้จักในฐานะว่าที่คู่หมั้น และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวโศกนาฏกรรมอันโหดร้าย...
พลอยเดือนตกหลุมรักฟ้าครามตั้งแต่แรกพบ พอรู้ว่าเขามีคนรักอยู่แล้วจึงไม่พอใจ ลงมือทำทุกวิถีทางเพื่อให้คนรักของเขาหายไป
ชายหนุ่มเองก็ทำทุกวิถีทางเพื่อให้หล่อนหายไปจากชีวิตเขากับคนรักเช่นกัน โดยการบอกแม่ บอกทุกคนว่าเขาไม่ต้องการแบบนี้ บอกกระทั่งพฤติกรรมของหล่อนที่ทำกับคนรักของเขา และเตือนว่าถ้ายังไม่หยุดเขาเองก็จะไม่อดทนอีกต่อไป
แต่เรื่องมันกลับเลวร้ายลงเมื่อหล่อนจ้างให้คนมาจับตัวเธอไปขังเอาไว้ในบ้านร้างหลังหนึ่ง และสั่งให้พวกมันข่มขืนเธอ
ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว เธอกรีดร้องเรียกให้คนช่วยและพยายามสู้สุดชีวิต ด้วยแรงผู้ชายหลายคนทำให้เธอต้านทานไม่ไหว พวกมันซ้อมเธอจนเจ็บน่วมไปทั้งตัว
ขณะที่กำลังถูกจับถอดเสื้อผ้าออก โชคดีเหลือเกินที่คนไร้บ้านเข้ามาเจอเสียก่อน นอกจากจะพยายามช่วยเหลือแล้ว ยังถูกพวกมันทำร้าย เธอขอโทษเขาในใจแล้วหอบร่างหนีออกมาได้
แต่โลกช่างไม่ยุติธรรม ขณะที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามถนนเส้นเปลี่ยว รถยนต์คันหนึ่งก็พุ่งมาชนเธอด้วยความเร็ว และเพื่อให้แน่ใจว่าตายแน่มันเลยถอยรถมาเหยียบซ้ำอีกที
เธอตายคาที่...
แน่นอนว่าคนที่ทำก็คือพลอยเดือน เธอจำได้แม่น แบบนี้จะไม่ให้เคียดแค้นมันได้ยังไง
รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นวิญญาณมองดูร่างของตัวเองถูกห่อด้วยผ้าดิบแล้วยกขึ้นไปไว้ในรถเก็บศพ
ข้างกันเป็นวิญญาณของชายไร้บ้านที่ช่วยเธอ เขาถูกทำร้ายจนตายในบ้านร้างหลังนั้น ...เธอไปไหนเขาก็ตามไปด้วย พอขอให้ช่วยเขาก็ช่วย แต่ติดตรงที่เขาดันพูดไม่ได้
เธอไปหาฟ้าครามที่บ้าน เห็นเขากับพลอยเดือนอยู่ด้วยกันในห้องนอนสองต่อสอง เขาดูคล้ายคนสติเลื่อนลอย ขณะที่แม่นั่นพยายามจะมีอะไรกับเขา
เธอมองดูโดยที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง โกรธแค้นยัยผู้หญิงชั่วช้าคนนี้เหลือเกิน อยากจะเข้าไปกระชากมันออกแล้วฆ่าให้ตายอย่างทรมาน
แสนเจ็บปวด
แสนเคียดแค้น
อยากฆ่ามัน
อยากฆ่า...
ในหัวมีแต่คำว่าอยากฆ่าเต็มไปหมด เธอยืนดูคนทั้งสองกำลังมีอะไรกัน ..พลันรู้สึกถึงพลังอย่างบ้าง มันวูบ ๆ วาบ ๆ ราวกับจะจับต้องสิ่งของได้
จึงลองใช้มือปัดไปที่กรอบรูปให้มันตกลงไปแตกที่พื้น ซึ่งมันได้ผล...คนทั้งสองจึงสะดุ้งตกใจ รีบผละออกจากกันพลางหันมามอง
ชายหนุ่มสติเลื่อนลอยทิ้งตัวลงนอน พลอยเดือนได้ใจขึ้นคร่อมเขาแล้วจัดการด้วยตัวเอง
' จะทำยังไงดี '
เธอร้อนรน มองดูคนรักมีอะไรกับคนอื่น ...สุดท้ายเธอยืนอยู่ตรงนั้นดูพวกเขาทำมันจนเสร็จสม
"ก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ เสียเวลาชะมัด"
พลอยเดือนลุกออกจากตัวของเขา หล่อนมองอย่างไม่แยแส แต่งตัวแล้วออกจากห้องไปในทันที
ชายหนุ่มเลื่อนลอยนอนเปลือยเปล่าราวกับไม่รู้สึกอะไร นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอเกาะติดเขา เพื่อเฝ้าดูและปกป้อง...
ถึงอย่างนั้นมันก็มีจุดพลิกผันอยู่
เป็นเวลากว่าสามสัปดาห์ที่เธอได้ตายจากไป ชายหนุ่มไม่เป็นอันทำอะไร เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องนอน โดยมีเธอเกาะติดอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่างหาย
วิญญาณของชายไร้บ้านเห็นความแปลกประหลาดที่กำลังเกิดขึ้นทั้งหมด รูปร่างของเธอค่อย ๆ แปรเปลี่ยนจากโปร่งแสงเป็นสีดำทึบขึ้นเรื่ิอย ๆ
มันเกิดการยึดติดและดูดพลังชีวิตของอีกฝ่ายมาโดยไม่รู้ตัว
พยายามเตือนแล้วแต่เธอก็ไม่ฟัง ในท้ายที่สุดเธอได้กลืนกินวิญญาณของชายไร้บ้านเข้าไปโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง
สติสัมปชัญญะที่เคยมีเริ่มลดลง จนบางครั้งก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอออกตามล่าไอ้พวกคนเลวพวกนั้นแล้วดูดพลังชีวิตของพวกมันมา
ทำให้ตอนนี้เธอกลายเป็นผีร้ายที่มีพลังทำลายล้างระดับหนึ่ง
(**มันคือการจัดระดับความเลวร้ายของพวกผี มีตั้งแต่ระดับหนึ่งไปจนถึงแปด)
"แล้วทุกวันนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ยังคงใช้ชีวิตปกติสุขดีเหรอครับ" กอดเอ่ยถามทันทีหลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดจบแล้ว
' ใช่ ทุกวันนี้มันใช้ชีวิตมีความสุขดีขณะที่ฉันต้องมาตาย และเขาต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะมัน ...ฉันพยายามจะช่วยให้เขาคลายความทุกข์ลงบ้าง แต่กลายเป็นว่าไปดูดพลังชีวิตของเขาเสียได้ '
"งั้นบอกมาเลยครับว่าคุณอยากให้พวกเราช่วยเหลืออะไร"
' ทำให้มันได้รับบทลงโทษที่สาสม แบบที่เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป '
"ก็ใช่ว่าจะทำกันได้ง่าย ๆ" มาร์คว่า
"แต่เราเคยทำมาแล้วไม่ต้องห่วง" ปารีบพูดเสริมทันที ด้วยกลัวว่าคุณผีจะโมโหขึ้นมาอีก
"คือต้องใช้เวลารวบรวมข้อมูลหน่อยน่ะครับ" กอดเอ่ยบอก
' ... '
"เอ่อ... คือคุณจะกลับไปเกาะติดพี่ผมอีกไหม" เด็กหนุ่มที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ ตัดสินใจถามขึ้นเพราะเป็นห่วงพี่ชาย
' ไม่แล้วล่ะ แต่ฉันจะยังคงวนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวพี่ชายของเธอ เพราะฉันไปไหนไม่ได้อีกแล้ว '
"มันเกิดจากที่พวกเขาสองคนยึดติดซึ่งกันและกันน่ะ" กอดหันมองหน้าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
"แล้วมีทางแก้ไหมครับ คือผมแค่อยากให้พี่ชายหลุดพ้นจากความทุกข์"
"ขึ้นอยู่กับพวกเขาพร้อมปล่อยกันและกันไปหรือเปล่า"
"คุณจะช่วยปล่อยพี่ชายผมไปได้ไหมครับ ขอร้องเถอะนะ ไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าใจความรู้สึกของคุณนะครับ แต่ผมไม่อยากให้พี่ชายต้องตาย"
เธอนิ่งเงียบ บรรยากาศที่แผ่ออกมาดูเศร้าหมอง กอดไม่อยากให้เด็กหนุ่มไปกดดันเธอเท่าไรนัก จึงแตะที่แขนเพื่อเป็นการบอกให้สงบสติอารมณ์ลงก่อน
"เอาเป็นว่าเราจะเริ่มต้นกันที่สืบหาข้อมูลแล้วก็รวบรวมหลักฐานกันก่อน แต่ชมรมเราไม่ใช่องค์กรการกุศลเสียด้วยสิ"
' พวกแกจะเก็บเงินกับผีงั้นเหรอ '
คำถามประชดของคุณผีทำเอาพวกเขาสามคนหลุดหัวเราะออกมา
"พวกเราไม่ได้โง่ขนาดนั้นครับ แล้วก็คงไม่ขอให้คุณบอกตัวเลขรางวัลที่หนึ่งที่จะออกในเดือนหน้าด้วย"
' แล้วพวกแกต้องการอะไรจากฉัน '
"หลังจากที่เราช่วยแก้แค้นให้คุณสำเร็จแล้ว เราจะสกัดเอาพลังของคุณครับ"
' พลังของฉัน? '
"หากคุณปล่อยวางคุณก็จะสลายหายไป ซึ่งเราไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น เราต้องการเอาวิญญาณมากักเก็บเพื่อสกัดเป็นพลังงานไว้ใช้(?) คิดว่าไง...คุณให้ได้ไหม"
' หมายความว่าต่อให้ฉันไม่ปล่อยวางพวกนายก็จะจับฉันลงขวดอยู่ดีใช่ไหม '
"ใช่ครับ"
' ...งั้นก็จับตอนนี้เลยสิ '
"ได้นะครับ ดีเสียอีกพวกเราจะได้ไม่เปลืองแรงไปแก้แค้นให้คุณ"
ครือ..
' ต่อให้ไม่มีพวกนายฉันก็แก้แค้นนังนั่นเองได้ '
"ฮ่า ๆ ถ้าคุณทำได้คุณคงทำไปนานแล้ว เพราะทำไม่ได้คุณเลยเกาะติดฟ้าครามและดูดพลังชีวิตเขา หวังให้ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่ผมบอกไว้ตรงนี้เลยว่าเขาจะตาย แค่ตายไปเฉย ๆ น่ะ เพราะอะไรรู้ไหม"
' ... '
"เพราะเขาไม่เหลือพลังที่จะคงสภาพเป็นวิญญาณไงล่ะ"
มันมีความเป็นไปได้หลากหลายมาก และความเป็นไปได้ที่ว่าก็เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ขนาดพวกเขาเองก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมสิ่งนั้นถึงได้กำหนดให้พวกต้องมาทำหน้าที่นี้
ไม่มีที่มา
ไม่มีตัวตน
' ก็ได้ ฉันจะจ่ายค่าตอบแทนเป็นพลังของฉัน '
ทั้งสามคนยิ้มออกมา ซึ่งมันคือรอยยิ้มขอบคุณจากใจ จากนั้นมาร์คหยิบเอาหนังสือสัญญาออกมาวางตรงหน้า
มันเป็นเพียงแค่กระดาษเปล่า ให้คุณผีวางมือลงไป ชั่วพริบตามันก็แปรเปลี่ยนเป็นด้ายสีแดงผูกอยู่ที่ข้อมือของคุณผี
' เสร็จแล้ว? '
"ครับ พลังของคุณจะถูกจำกัด หลังจากนี้คงมีผีตนอื่นแวะเวียนมาหาหมายจะดูดพลังชีวิตของเขาแน่นอน ผมจะติดยันไว้ทั่วบ้าน แล้วก็แขวนกระดิ่งไล่ผีไว้ที่ประตู อ้อ! แน่นอนว่าไม่มีผลอะไรกับคุณเพราะถือว่าคุณอยู่ในความดูแลของเรา"
กอดให้ปาไล่ติดยันเพิ่มทั่วบ้านรวมทั้งติดตั้งกระดิ่ง มาร์คขึ้นไปเช็คอาการของฟ้าครามอีกรอบโดยมีคุณผีตามไปด้วย ส่วนกอดขอคุยกับเด็กหนุ่มอีกสักหน่อย
"น้องชื่ออะไรเหรอ"
"ฟาร์ครับ"
"โอเคน้องฟาร์ น้องพิสูจน์แล้วว่าเห็นผีจริง และเห็นแล้วใช่ไหมว่าชมรมเราทำอะไรกัน ...น้องยังสนใจที่จะเข้าชมรมปฏิบัติการเหนือธรรมชาตินี้อยู่ไหม"
"สนใจครับ ผมอยากเข้า" ตอบแบบไม่ต้องคิดเลย เขามองเห็นผีก็ต้องอยู่กับพวกที่เห็นเช่นเดียวกันสิ
"ยินดีมากครับ พรุ่งนี้น้องไปที่นี่นะ พวกพี่ประจำการอยู่ที่นั่น"
กอดเขียนที่อยู่ของชมรมให้ หลายปีแล้วที่ชมรมไม่ได้มีสมาชิกใหม่เข้ามา เชื่อว่าพวกพี่ ๆ ต้องดีใจแน่
---->โปรดติดตามบทต่อไป
ติดตามตอนอื่นๆได้ที่ ReadAWrite, ธัญวลัย, Fictionlog
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
