ตอน หัวฟูก่อนสอบ
หลังจากนั่งอ่านตำรากฎหมายเตรียมสอบมาเป็นเวลานานแล้ว ฟอร์ดรู้สึกอยากกินกาแฟจึงออกจากห้องเพื่อไปที่แคนทีน ระหว่างทางฟอร์ดต้องเจอเพื่อนหอพักทักทายด้วยคำพูดเช่น
"นายพอจะบอกได้ไหมว่ามันอยู่หน้าไหนของตำรา?"
"นายพอจะบอกข้อเท็จจริงของ...ได้ไหม?"
บางคำถามฟอร์ดก็ตอบได้บางคำถามฟอร์ดตอบไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เสียจริง ยิ่งมองดูแววตาของเพื่อนแล้วทำให้คิดไปว่าเพื่อนกำลังลองภูมิ
"แค่นี้แกก็ไม่รู้ ฉันยังรู้มากกว่า แกเสร็จแน่เจ้าฟอร์ดเอ๋ย"
ฟอร์ดตระหนักดีถึงขีดจำกัดตนเอง ฟอร์ดคิดดูแล้วเห็นว่าถึงบางคำถามจะตอบตอนนี้ไม่ได้แต่ถ้ามีเวลาทบทวนก็น่าจะตอบได้แน่นอน แต่ก็ช่างเถอะยอมปล่อยให้เพื่อนๆ ดูถูกดีกว่าที่จะไปเสียเวลาพิสูจน์ตัวเอง
ฟอร์ดเบื่อที่จะต้องเจอสภาพแบบนี้ทุกวันจนเหมือนตกนรกก่อนสอบ ฟอร์ดจึงชวนฮาร์ตไปหาที่เตรียมตัวสอบนอกหอพักแทนซึ่งฮาร์ตก็เห็นดีเห็นงามด้วย
ฮาร์ตกับฟอร์ดกำลังขนกระเป๋าซึ่งข้างในเต็มไปด้วยตำราเอกสารจำนวนมากที่ต้องใช้เตรียมสอบ เมื่อทั้งสองเดินไปใกล้ประตูทางออกหอพักปรากฏว่าเบลล์กำลังเดินเข้ามาพอดี สารรูปของเบลล์ตอนนี้แตกต่างจากเดิมมาก เบลล์ปล่อยผมยาวปะไหล่ หนวดเคราไม่ได้โกน ขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้า
"นี่พวกนายเตรียมตัวไปไหนกัน?" เบลล์ถาม
"พวกเราจะไปพักที่อื่น แต่ก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนายที่ต้องรู้นี่" ฟอร์ดตอบกวนๆ
"ถึงพวกนายจะทุ่มเทอ่านตำราเท่าใดพวกนายก็สอบไม่ผ่านหรอก เป็นเพราะพวกนายไม่มีรายงานสรุปในส่วนของฉันยังไง" เบลล์พูดจาสบประมาท
"เอาตามที่สบายใจเลยเพื่อน สอบไม่ผ่านก็ไม่ผ่าน" ฟอร์ดพูดสวนเบลล์
ฮาร์ตและฟอร์ดขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงเบลล์จึงตัดสินใจลากกระเป๋าอ้อมเบลล์ไปที่ประตู เบลล์ตะโกนไล่หลัง
"ฉันขอย้ำพวกนายอีกครั้ง พวกนายไม่มีทางสอบผ่านถ้าไม่ได้อ่านรายงานสรุปของฉัน แต่เพื่อเห็นแก่ความเป็นเพื่อนฉันจะยอมให้นายได้อ่านรายงานของฉันถ้านายสนใจ"
ฮาร์ตและฟอร์ดไม่สนใจคำพูดของเบลล์ต่างก็มุ่งหน้าเดินต่อไป
.
.
.
เมื่อฮาร์ตและฟอร์ดเช็คอินโรงแรมเสร็จเรียบร้อยแล้ว สิ่งแรกที่ฟอร์ดทำคือสั่งให้โรงแรมย้ายทีวีออกจากห้องพักแม้ว่าฟอร์ดจะรู้สึกเสียดายก็ตาม
การมาพักโรงแรมครั้งนี้ทั้งสองต้องจ่ายค่าห้องคืนละสิบห้าดอลลาร์ ค่าอาหารอีกวันละสิบห้าดอลลาร์ แต่ก็ถือว่าทั้งสองใช้ประโยชน์ได้สูงสุดเพราะทั้งสองไม่ได้ออกจากห้องอีกเลย มีเพียงแม่บ้านเท่านั้นที่ได้เห็นหน้าเพราะต้องเข้ามาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน
ในวันที่สามเกิดเหตุมีสัญญาณจากห้องพักของทั้งสองดังที่ห้องควบคุม เจ้าหน้าที่ได้เคาะประตูเรียกแต่ทั้งสองไม่ยอมเปิดประตู เจ้าหน้าที่จึงไปตามผู้จัดการมาเรียกจนทั้งสองยอมเปิดประตูให้เข้ามา
ทั้งผู้จัดการและเจ้าหน้าที่ต่างก็ตกตะลึงเมื่อเห็นสภาพห้องซึ่งมีตำราและเอกสารรวมทั้งกระดาษวางกระจายไปทั่วห้อง ส่วนฮาร์ตและฟอร์ดนั้นก็มีสารรูปโทรมไม่แพ้ห้องพัก ทั้งสองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า นุ่งแต่กางเกงใน ผมเผ้ายาวยุ่งเหยิงแถมไว้หนวดเครายาวเป็นนิ้ว
ผู้จัดการกล่าวหาฮาร์ตกับฟอร์ดว่าได้ทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพรมห้อง ทั้งๆ ที่ทั้งสองไม่ได้สูบบุหรี่เลย แถมผู้จัดการยังขู่ว่าจะแจ้งตำรวจอีก
"ถ้าคุณไล่พวกเราไป พวกเราจะแย่แน่ๆ เลย ทุกอย่างที่พวกเราทำในห้องนี้จะกลายเป็นความว่างเปล่าและพวกเราจะสูญสิ้นทุกอย่าง ได้โปรดเถอะ" ฟอร์ดพยายามพูดวิงวอนผู้จัดการ
ฮาร์ตเห็นฟอร์ดพูดแบบไร้ศักดิ์ศรีเช่นนี้ก็ทนไม่ได้จึงเดินเข้าไปแทรกตรงกลางแล้วพูดกับผู้จัดการด้วยน้ำเสียงที่ขึงขังว่าเขาพบเห็นโรงแรมนี้ปล่อยให้มีการซื้อขายยาเสพติดผิดกฎหมายซึ่งเขาสามารถแจ้งข่าวให้หนังสือพิมพ์ทราบแล้วคอยดูผลลัพธ์ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผลจากการที่ฮาร์ตพูดเช่นนี้ทำเอาผู้จัดการอึ้งและยอมออกจากห้องไปทันทีด้วยความโกรธ
ปรากฏว่าคืนนั้นห้องของฮาร์ตและฟอร์ดถูกโรงแรมตัดน้ำตัดไฟ ฮาร์ตจึงโทรศัพท์ไปห้องบริการเพื่อฝากข้อความถึงผู้จัดการว่าถ้าน้ำไฟไม่มาภายในครึ่งขั่วโมงเขาจะโทรไปหาหนังสือพิมพ์ พอวางสายเสร็จไม่นานน้ำไฟก็มาทันที
ตอนนี้เหลืออีกสี่วันก็จะถึงวันสอบ ฮาร์ตและฟอร์ดเร่งทบทวนเนื้อหาคดีต่างๆ ที่จะใช้สอบจนสามารถจดจำได้ จากนั้นจึงเร่งทำความเข้าใจตัวบทกฎหมายที่ต้องใช้อ้างอิง
ในที่สุดทั้งสองก็สามารถทบทวนได้ครบหกวิชา ทั้งนี้ในการสอบไล่จะมีเวลาสอบสี่ชั่วโมง เพื่อสร้างความมั่นใจทั้งสองจึงจับเวลาทำข้อสอบเสมือนจริงซึ่งได้ผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจ
ตอนรุ่งเช้าของวันสอบ ฮาร์ตและฟอร์ดยังคงอยู่ที่โรงแรม ทั้งสองได้เช็คเอ้าท์แล้วเดินออกจากโรงแรมในสภาพที่ไม่ต่างจากนักโทษเดินออกจากคุก ตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมาทั้งสองไม่ได้อ่านข่าวสารใดๆ แต่ก็ถือว่าโชคดีที่บ้านเมืองไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ทั้งสองไปถึงหอพักโดยไม่มีใครทักทายซึ่งอาจเป็นเพราะจำหน้าไม่ได้ ทั้งสองต่างแยกย้ายไปห้องตนเอง จัดแจงอาบน้ำอาบท่าโกนหนวดโกนเคราจนเรียบร้อยแล้วรีบลงมาหาอาหารเช้ากินที่แคนทีน
ขณะนี้ฮาร์ตยืนอยู่หน้าตึกแอมเมสซึ่งเป็นสถานที่สอบ ยังมีเวลาเหลืออีกสิบนาทีก็จะเริ่มสอบ ฮาร์ตเดินเข้าไปด้วยความสำรวมไม่ให้จิตใจกังวลใดๆ ฮาร์ตเลือกที่นั่งบริเวณมุมห้องจะได้ห่างจากคนอื่นๆ ให้มากที่สุด
"โอเค..ฮาร์ต..นายพร้อมแล้วที่จะเริ่มตลุยข้อสอบ นายจงทำให้มันกระจุยไปเลย ให้สมกับความรู้ที่นายสะสมมาเพื่อวันนี้" ฮาร์ตบอกกับตัวเองในใจ
จบตอนที่ 61
โปรดติดตามตอนต่อไป
ฝากติดตามเพจ สุธีร์@อ่านเอาเพลิน
ขอบคุณทุกท่าน
สุธีร์@อ่านเอาเพลิน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
