3 พ.ย. 2023 เวลา 08:34 • นิยาย เรื่องสั้น

วันนี้ฉันรู้สึกปวดตาตอนที่ตื่นขึ้นมา มันเป็นเพราะเมื่อคืนฉันร้องไห้ด้วยความรู้สึกที่โหยหาคุณ

ฉันไม่มั่นใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันยังชอบคุณเหมือนเดิมและมากขึ้นกว่าเดิม ฉันคิดว่าฉันโหยหาคุณ
 
แต่ละวันเวลาของฉันผ่านไปด้วยการคิดถึงเรื่องของคุณ ทั้งเรียน กิน เล่น เที่ยว ทุกๆที่ที่ฉันไปมันมีแต่คุณเต็มไปหมด
ฉันคิดถึงคุณ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยได้พบคุณเลยก็ตาม ฉันคิดถึงการสัมผัส จินตนาการของฉันมันหอมหวานราวกับความฝัน
ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของคุณด้วยดวงตาของฉันเอง ฉันอยากจะสวมกอดคุณด้วยอ้อมแขนของฉันเอง
ถึงคุณจะไม่ได้ทำอะไรเลย แต่มันก็เป็นความผิดของคุณนะที่ทำให้ฉันปวดตาขนาดนี้ ทุกครั้งที่ฉันว่าง ฉันคาดหวังว่าจะได้เห็นคุณทักมา ทุกครั้งเลยจริงๆนะ
ฉันสงสัยกับตัวเองว่าการที่ฉันไม่สามารถมองคนอื่นหรือแม้กระทั่งสนใจพวกเขาได้ มันเป็นเพราะคุณเป็นพ่อมดที่ปลอมตัวมาในโลกแห่งความจริงหรือเปล่านะ?
ฉันโดนสาปให้หลงรักเพียงแค่คุณ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ขอน้อมรับคำสาปด้วยความยินดี
ฉันมีความสุข ฉันมีความเศร้า การที่มีคุณ โลกของฉันมันไม่เหมือนเดิม มันถูกปรุงแต่งด้วยรสชาติ กลิ่มที่หอมหวาน สีสันที่เย้ายวน ชีวิตของฉันมันเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น วันที่คุณเข้ามาในโลกที่แสนโดดเดี่ยวของฉัน
ฉันนึกว่าจะไม่มีใครสามารถเปิดประตูนั้นเข้ามาได้ซะอีก ประตูที่ขังตัวฉันเองไว้ปกป้องไม่ให้มีผู้ใดย่ำกรายเข้ามา
คุณก็เหมือนคนอื่นนะ
ใช่ ประตูบานนั้นไม่มีกุญแจหรอก
ทำไมต้องรอฉันที่หน้าประตูแบบนั้นด้วยนะ?
คุณมาทำดีกับฉันแบบนี้เพราะอะไรกันแน่
ฉันไม่เข้าใจในตอนนั้น ฉันสงสัยและมีคำถามมากมาย แต่คุณก็ยังรออยู่ตรงนั้นเหมือนเดิมและไม่ไปไหน
ในวันหนึ่ง คุณก็ยังคงอยู่ตรงนั้นแต่วันนั้นเป็นวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง มันเห็นดวงจันทร์และแสงดาวได้ชัดเจน เพราะบรรยากาศเช่นนั้นรึป่าวนะ?
ฉันถึงได้ยอมถามในสิ่งที่ฉันสงสัยมาตลอด
แต่คุณกลับตอบมาอย่างเรียบง่าย
'เพราะความช่วยเหลือที่เคยมอบให้'
ฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันไปช่วยคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเดิมทีฉันก็ช่วยเหลือผู้คนมากมายอยู่แล้วล่ะ แต่คุณเป็นคนแรกเลยนะ ที่พยายามใช้เหตุผลนั้นในการเข้าหาฉัน และเป็นคนแรกที่กลับมาหาฉันหลังจากได้ความช่วยเหลือไป
มันก็จริงของคุณน่ะแหละ เพราะคำตอบที่เรียบง่ายของคุณ รู้ตัวอีกทีฉันก็ได้พาคุณเข้ามาภายในประตูนั้น มันไม่เหมือนที่คุณคิดรึป่าว?
'บ้านของฉันมันไม่มีอะไรน่าดูเลยใช่ไหม?'
คุณส่ายหัวแล้วบอกว่าไม่ใช่
ฉันไม่อยากเชื่อคำโกหกพวกนั้น แต่พอเวลาผ่านไปคุณได้หยิบพาสิ่งของจากโลกภายนอกมากมายเข้ามาตกแต่งวันไม่เว้นวัน
รู้ตัวอีกที ฉันพึ่งรู้ว่าประตูบานนั้นมันมีกุญแจล่ะ
และมันก็อยู่ที่คุณนี่เอง..
โฆษณา