เรื่องเล่าสันฝนตก7
ด้านนอกตัวตึก ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก กำนันไพศาลพ่นควันกลุ่มใหญ่ออกมาล่องลอยในอากาศ เขาเดินวนไปมา...ครุ่นคิดบางอย่างที่อยู่ในใจ กำนันปล่อยให้ควันกลุ่มแรกจางไป แล้วรีบดูดบุหรี่เข้าไปอีกครั้งจนสุดลมหายใจ แรงดูดที่หนักหน่วงบอกถึงอารมณ์ภายในตัวเขาได้...
กำนันทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นเปียก เขาใช้เท้าบี้ให้ไฟปลายบุหรี่ดับลง เพื่อความปลอดภัย เพราะคลังแสงประทัดอยู่ไม่ไกลจากที่นี่
“ปลอดภัยไว้ก่อน” กำนันบอกตัวเองในใจแล้วเดินฝ่ากลุ่มฝนไปที่จุดหมาย
ตรงปลายสุดของที่ดิน มีกระท่อมสำเร็จรูปหลังหนึ่งตั้งอยู่ในจุดลับตาคน จากการบดบังของกลุ่มวัชพืชและกอหญ้า กำนันเดินตรงไปตรงนั้น เมื่อถึงที่หมาย ชายต่างด้าวคนหนึ่งที่รอเขาอยู่ออกมาต้อนรับ
“เป็นไงบ้างครับนาย “ ชายต่างด้าวคนนั้น( พูดภาษาไทยไม่ค่อยชัด) ถามกำนัน
“ เกือบเข้าแผนแล้ว...ดันมีไอ้คนหนึ่งในนั้น เจอสินค้าเราว่ะ “ กำนันบอกลูกน้อง คนต่างด้าวคนนี้คือ รปภ.ที่กำนันจ้างไว้ให้เฝ้าคลังแสง พอลูกชายบอกถึงเรื่องราวคนพกปืน เข้ามาที่แห่งนี้ กำนันจึงต้องรีบมา เพื่อเคลียร์ปัญหาในพื้นที่นี้
เขากลัวคนมาเจอคลังแสง มากกว่าเรื่องคนพกปืนเสียอีก
เขาเคลียร์ปัญหาเกือบจบแล้ว....ไอ้คนจุดประทัดดันเข้ามาทำให้เหตุการณ์เปลี่ยน
“ให้ผมจัดการพวกมันดีมั้ยครับ เมื่อกี้ผมเห็นหน้ามันทั้งสามคนแล้ว ผมไปแอบดูตอนนายอยู่กับมัน “ ชายต่างด้าวเสนอนาย เขาอยากให้งานที่กำลังทำไม่มีปัญหา
กำนันไพศาล ส่ายหน้า เป็นคำตอบ “เฮ้อ..ออออออ.. “ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ยังไม่ต้องถึงขั้นนั้น เดี๋ยวเรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่ ดีนะที่ข้าไหวตัวทัน แถมฉลาดด้วย” กำนันยิ้มให้กับความคิดตัวเอง แล้วเขาก็เล่าแผนการณ์ที่ใช้ วิธีสั่งอาหารจากร้านเครือเดียวกัน แล้วส่งซิกซ์ ให้เจ้าของร้านใส่ยานอนหลับเข้าไปในอาหาร
“ ระหว่างที่พวกนั้นรอแกร็ปมาส่ง ข้าจึงขอตัวออกมาสูบบุหรี่ข้างนอกและแอบมาเช็คความเรียบร้อย กับเอ็งนี่แหละ" กำนันเล่าจนจบความ แล้วหันไปยักคิ้วให้ลูกน้อง
“แป๊ะๆๆๆๆๆ “ ลูกน้องคนต่างด้าว ปรบมือให้แผนของกำนัน
กำนันมองขึ้นไปบนฟ้า สูดหายใจ รับเสียงปรบมือขอลูกน้อง ชื่นชมตัวเอง
“เอาล่ะถึงเวลาที่เขาจะกลับเข้าไป หาไอ้สามคนนั้นแล้ว..เฝ้าไว้ แล้วอย่าให้คลาดสายตานะ “ กำนันสั่งลูกน้อง แล้วเดินฝ่าสายฝนออกมา ตรงเข้าหาชายคาตึก
ไม่นาน...กำนันก็เดินเข้ามาถึงห้องโถง ข้างๆห้องคลังแสง
ชายชุดดำสองคน และ สาธิตหันมามองกำนัน
“ ทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย กำนันปักหมุดผิดหรือเปล่า ? “ ชายชุดดำร่างท้วมท้วง เขารออาหารด้วยความหิวมาครึ่งชั่วโมงแล้ว....
“ เออ ปักผิดแน่ๆ เป็นมั้ยนิ่ กำนัน กับข้าวกับปลาหลงไปอยู่ที่ไหนแล้วเนี่ย “ ชาบชุดดำร่างเล็กพูดต่อ..
กำนันหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอปพิเคชั่น เช็คสถานะการสั่งอาหาร “ คนขับกำลังมาส่ง อีก 2 นาที ถึง “ กำนันบอก
ทั้งสามคนพยักหน้าตอบ ใบหน้าบอกถึงความหิวระดับสูง กำนันเห็นอย่างนั้น เลยชวนนับถอยหลังนาทีที่อาหารจะมาถึง
“เอาล่ะ เรามานับถอยหลังกันดีกว่า….” กำนันชวนเล่นเกมฆ่าเวลา เพื่อลดระดับความหิว
ทั้งสี่คนจึงเริ่มนับเวลาสองนาทีถอยหลังพร้อมกัน
เวลาผ่านไป เมื่อทั้งสี่ นับเลข ถอยหลังจวนจะครบ …..สิบ เก้า แปด เจ็ด หัก ห้า สี สาม สอง หนึ่ง
แปร้น….ๆๆๆๆ เสียงแตรมอเตอร์ไซท์ดังฝ่าสายฝนด้านนอกตัวตึก สองล้อนั้นทะยายตัวเข้ามาหาทั้งสี่คน มีเสียงเบรกดังเอี๊ยดดด เมื่อถึงที่หมาย แกร็ปฟู้ดลงจากมอตอร์ไซท์ เมื่อคนนั้นถอดหมวกกันน๊อกออกมา ก็ปรากฎใบหน้า ป้าขายส้มขึ้น
ทั้งสองชายชุดดำ และ สาธิตไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“ เชี่ย!!!!! แล้ว ป้ามหาภัย มาในรูปแบบแกร็ปฟู้ด" หนึ่งในชายชุดดำพูดขึ้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
