เครื่องบินจะตกแล้วยังไม่พูด
หนึ่งในปัญหาของระบบราชการไทย คือ การเชื่อฟังผู้บังคับบัญชา และไม่โต้แย้ง นั่นเป็นเพราะโครงสร้างดังกล่าวไม่มีการให้รางวัล และการปกป้องผู้ที่ทำถูก แต่สามารถที่จะถูกลงโทษ ย้าย แขวนได้โดยอาศัยอำนาจตามกฎหมายบริหารงานบุคคล ตามพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2551 พระราชบัญญัติระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน พ.ศ. 2534 (ถึงแม้ ผู้เสียหายอาจจะร้องขอให้ศาลปกครองวินิจฉัยก็ตาม)
โครงสร้างแบบนี้ จึงไม่แตกต่างกับโครงสร้างการบริหารงานแบบทหารที่ความคิด และความรู้ของคนผู้น้อยไม่ได้มีความสำคัญ เพราะถ้าธงมันออกมาแล้วจากผู้บังคับบัญชา หน้าที่ของลูกน้อง คือ การสนองนโยบายเท่านั้น
การบริหารงานแบบนี้มีปัญหาอย่างมาก เพราะนอกจากคนใต้บังคับบัญชาจะไม่มีโอกาสได้คิดเองแล้ว ยังทำให้คนเหล่านี้ไม่สามารถที่จะปฏิบัติงานได้อย่างเต็มศักยภาพ เพราะไม่ใช่ความคิดของตัวเอง แถมยังก่อให้เกิดโอกาสในการทุจริตอีกด้วย และที่เลวร้ายที่สุด
ในเกือบๆ ทุกๆ สถานการณ์ ผู้นำไม่ใช่คนที่อยู่หน้างาน ไม่ได้เห็นรายละเอียดของเรื่องต่างๆ แท้จริง หลายๆ ครั้งจึงตัดสินใจไปตามอำเภอใจ หรือตัดสินใจตามสัญชาติญาณของตนมากกว่า
การตัดสินใจโดยไม่ได้รับฟังความคิดเห็นของผู้อื่นจึงมักจะนำไปสู่การตัดสินใจที่ผิดเสมอ ๆ ตัวอย่างที่ดีที่สุด คือ ปัญหาเครื่องบินตกของสายการบินเกาหลี เนื่องจากสถาพสังคมที่เรียกว่า high power distance cultures
สังคมที่เกรงผู้มีอำนาจ (high power distance cultures) เป็นสภาพสังคมที่พบเห็นได้ในประเทศเกาหลีได้ทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นลูกน้องที่กลัว และเชื่อฟังหัวหน้า ภรรยาที่เชื่อฟัง และเกรงกลัวสามี ความเกรงกลัวเหล่านี้ทำให้ลูกน้องมักจะไม่มีปากมีเสียง หรือกล้าที่จะเถียง หรือไม่เห็นด้วยกับหัวหน้า ยิ่งในสังคมทหาร ซึ่งเป็นนักบินส่วนใหญ่ของเกาหลีในเวลานั้น การปฏิบัติในลักษณะนี้กลับยิ่งทวีความเข้มข้นมากกว่าสังคมทั่วไปของเกาหลีเสียอีก
Korean Air Flight 801 (KAL801) ออกเดินทางในวันที่ 5 สิงหาคม 1997 จาก Seoul-Kimpo International Airport ไปยัง Antonio B. Won Pat International Airport, Guam ระหว่างทาง สภาพอากาศค่อนข้างเลวร้าย มีฝนตกหนักมาก จนแทบมองไม่เห็น แถมอุปกรณ์นำร่องลงจอด ILS สำหรับ Runway 6L ยังไม่ทำงานอีกด้วย แต่กัปตันกลับคิดว่า อุปกรณ์ดังกล่าวทำงานได้ตามปกติ พออุปกรณ์ได้รับสัญญาณ
กัปตันจึงนึกว่าเป็นสัญญาณที่มาจากสนามบิน แต่พอวิศวกรตรวจสอบ ก็พบว่าไม่ใช่ จึงได้เตือน แต่กัปตันก็ไม่สนใจ ส่วนนักบินผู้ช่วยก็ได้แต่บอกแค่ว่า ไม่เห็นสนามบิน และให้ บินออกไปใหม่ (Missed Approach) และพยายามลงจอดอยู่ดี ในจังหวะสุดท้าย เครื่องบินเตือนว่า อยู่เหนือจากพื้นดินน้อยเกินไป ในจังหวะสุดท้าย กัปตันพยายามเชิดหัวเครื่องขึ้น
แต่ก็ไม่ทัน เครื่องบินชนเข้ากับยอดเขา Bijia ซึ่งไม่ไกลนักจากเครื่องส่งสัญญาณ NIMITZ VOR ที่ความสูงประมาณ 200 เมตร และห่างจากสนามบินไปประมาณ 5.6 กิโลเมตร ทำให้มีผู้เสียชีวิต 229 คนจาก 254 คนที่อยู่บนเครื่องทั้งหมด
ทางการเกาหลี สรุปว่า อุบัติเหตุเกิดขึ้นจากสภาพอากาศที่เลวร้าย แต่เมื่อ NTSB เข้าตรวจสอบ ก็พบกับความประหลาดใจว่าทำไมนักบินผู้ช่วย ถึงไม่เตือน ทั้งๆ ที่ก็รู้ปัญหาดังกล่าวเป็นอย่างดี พอลงไปศึกษาเพิ่มเติม ก็พบว่า ในระหว่างปี 1970 ถึงปี 1999 Korean Air มีอุบัติเหตุเครื่องบินทั้งหมดมากถึง 16 ครั้ง
และมีผู้เสียชีวิตรวมเกือบ 700 คน แย่กว่าค่าเฉลี่ยของสายการบินประเทศอื่นมาก และได้สรุปว่า สังคมที่เกรงผู้มีอำนาจนี้มีส่วนทำให้ไม่มีการตรวจสอบ และถ่วงดุลกัปตันที่ดี ซึ่งสาเหตุของการที่ต้องให้มีนักบินอย่างน้อยสองคน ก็เพื่อที่จะได้ช่วยเหลือ และให้ความเห็นในกรณีฉุกเฉินอย่างนี้นี่เอง
ในที่สุด โครงการอบรม Crew Resource Management จึงถูกออกแบบมาเพื่อให้แก้ไขในเรื่องดังกล่าว และแนะนำให้นักบิน และวิศวกร รวมไปถึงเจ้าหน้าที่บนเครื่องบินพร้อมที่จะกล้าคิด กล้าแสดงความคิดเห็น มีบทบาทหน้าที่ความรับผิดชอบที่ชัดเจน
และอุบัติเหตุดังกล่าว และอีกหลายๆ อุบัติเหตุในลักษณะเดียวกัน เช่น Avianca Flight 052 ที่บินจนน้ำมันหมด เพราะไม่กล้าแย้งเจ้าหน้าที่วิทยุการบิน จึงถูกใช้เป็นกรณีศึกษาในการสอนนักบินมาจนถึงทุกวันนี้
มาถึงตรงนี้ ผมจึงอยากแอบตั้งคำถามว่า แล้วคุณล่ะครับ ถ้ารู้ว่าเครื่องบินรอบนี้กำลังจะขึ้น แต่กัปตันจะดึงเครื่องขึ้นอีก แล้วคุณรู้ว่าจะทำให้เครื่อง stall ละตกลงได้ คุณจะทำอย่างไร?
อ้างอิง :
- 109
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
