ตอนเด็กๆ ผมเป็นคนที่ขี้สงสารคนมากๆครับ เพราะต่อให้ไม่เคยประสบพบเจอปัญหาที่เขาเจอ แต่เรากลับเข้าใจความรู้สึกใกล้เคียงกับที่เขารู้สึก จึงมักจะช่วยเหลือพวกเขาบ่อยๆเท่าที่จนทำได้
พอโตขึ้นนั้น หากเราเจอคนที่น่าสงสารกว่าเรา คนที่เราบากกว่าเรา จนรู้สึกว่า เราเป็นคนเซนซิทีป กับเรื่องนี้ไปแล้ว ต้องมาสำรวจตังเองว่า ความรู้สึกแบบนี้มันทำให้เราทุกข์ฝจมากหรือไม่ หากมันกระทบมาก ค่อยๆปรับที่ตัวเราไปประมาณว่า ถึงเราจะรู้สึกสงสารเเละก็เข้าใจในความเจ็บปวด มันจะมีข้อจำกัดที่แม้เเต่เราก็ช่วยไม่สามารถช่วยได้ทุกคน ช่วยไม่ได้ทุกเรื่อง แต่จะย้ำไว้เสมอว่า หากเราทำได้เเล้วได้ผลไม่เดือดร้อนตัวเอง ก็ทำซะ หากทำไปแล้วเดือดร้อนตนเอง อันนี้ยังไม่ต้องทำ
การที่เราคาอยๆจัดการกับความรู้สึกในจุดๆนี้นั้น เป็นธรรมดาที่คนเรานั้นจะรู้สึกสงสาร เเละเห็นใจ ทั้งวนเเง่ตัวเองเคยพบเจอจนเข้าใจ หรือ เห็นเเล้วก็รู้สึกสงสารเพราะเขาเจ็บให้เราเห็น เป็นต้น หากเรามีอารมณ์ร่วมมากเกินไป เราจะกลายเป็นเจ็บโดยไม่จำเป็น จนกลายเป็นป่วยทางจิตได้ แต่ถ้าเรารับรู้เเต่ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมจนเกินไป มีส่วนทำให้เรารับรู้ได้ว่า เราเข้าใจเขานะเเต่เราตะไม่เอาความทุกข์ของเขามาใส่ใจตนจนตนต้องเจ็บปวดไปด้วย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
