ยิ่งมีวินัย ยิ่งมีอิสระ แพสชันมีได้ แต่พึ่งพาไม่ได้
ครบรอบหนึ่งปีแล้วสินะในฐานะ บรรณาธิการเพจ aomMONEY
เรียกว่าเป็นหนึ่งปีที่ ‘ตอกย้ำตัวเอง’ อย่างหนึ่งว่า ‘งานเขียนคือสิ่งที่ผมรักจริงๆ’
มีคนบอกว่าเวลาพองานอดิเรกกลายมาเป็นอาชีพแล้วเราจะเกลียดมัน เพราะตอนนี้มันเป็นงานแล้ว ความสนุกจะหายไป
ผมว่ามันก็มีส่วนถูกและผิดนะ
ที่ถูกก็เพราะว่าหากมันเป็นงานที่เราทำแม้จะเป็นงานที่รัก หากมีคนคอยชี้นิ้วสั่งว่าให้ทำแบบนั้นแบบนี้ มันคงไม่สนุกจริงๆ แหละ นั่นอาจจะเป็นโชคดีที่การทำงานที่นี่ยังมีอิสระมากพอ ยังรู้สึกว่าได้เขียนงานที่อยากเขียน ใส่ตัวตนของเราเข้าไปในงานนั้นได้
ที่ผิดผมรู้สึกนะว่างานอดิเรก พอทำเป็นอาชีพจริงๆ สิ่งสำคัญกว่าความสามารถคือวินัย
ไม่ว่าจะอะไรก็ตามแหละ ตราบใดที่เราทำเพียงเพราะความสนุก สุดท้ายแล้วมันจะไม่สนุกอีกต่อไป เพราะบางทีไฟมันหมด แพสชันมันหาย เลิกทำไปซะดื้อๆ
(อย่างหนึ่งที่อยากปักไว้ตรงนี้ว่าแพสชันเป็นสิ่งที่มาแล้วก็ไปนะครับ ใช้มันเพื่อจุดกระตุ้นให้เริ่มทำงานได้ แต่อย่าหวังใช้มันเป็นเชื้อเพลิงเพื่อวิ่งในระยะยาว เพราะมันเป็นไปไม่ได้)
แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เรามีวินัยกับมัน ตอนแรกๆ อาจรู้สึกฝืนสักหน่อย แต่พอทำได้เป็นระยะเวลาหนึ่ง (นานแค่ไหนก็คงแล้วแต่กับคนแต่ละคน) มันจะเริ่มมีจังหวะหรือ Groove ของมัน อารมณ์เหมือนดนตรีเพลงที่พอจะคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ทีนี้ภายในวินัยและสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ เราจะพบเจอกับสิ่งที่เรียกว่า ‘อิสระ’ ครับ
ยิ่งมีวินัย ยิ่งมีอิสระ
เอเลียด คิปโชเก นักวิ่งมาราธอนเจ้าของสถิติโลกเคยกล่าวไว้ว่า
"คนที่มีวินัยต่อตนเองจะมีอิสระในชีวิต หากไม่มีวินัยจะตกเป็นทาสของแพสชัน”
ตอนผมเริ่มเขียนหนังสือแรก ผมไม่เข้าใจนะ เริ่มด้วยแพสชัน เริ่มด้วยความสนุก และก็ไม่ได้มีวินัยอะไรด้วย อยากเขียนก็เขียน เหมือนคนเอาแต่อารมณ์เข้าว่า เข้าใจผิดไปว่าคนที่เป็นนักเขียนคืออารมณ์ต้องได้ ถึงจะเขียนได้
ผิดครับ
นักเขียนอาชีพ วันที่มึงไม่มีอารมณ์ มึงก็ต้องเขียนได้
เพราะมึงต้องแดกข้าว? ไม่ใช่! เพราะมึงคือมืออาชีพเว้ย!
จำไว้เลยคำนี้สำคัญมาก คำว่ามืออาชีพเนี้ยแหละ การทำงานใดก็ตาม ความเป็นมืออาชีพสำคัญมากๆ ความรับผิดชอบต่องาน สิ่งที่เราต้องดูแล พัฒนาและเรียนรู้ให้ได้มากขึ้นเพิ่มเติม หาทักษะใหม่ๆ เรียนรู้เครื่องมือใหม่ การเขียนงานที่แตกต่างออกไป มีอะไรบ้างที่คนอ่านชอบ เห็นคนนั้นเขียนแบบนี้แล้วใช้ได้ ลองเอามาปรับใช้กับตัวเองไหม ฯลฯ
แล้วเราพัฒนาได้ยังไง? ก็เพราะเรามีวินัยนี่แหละครับ
วินัยทำงานการเขียนงานเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแบบอัตโนมัติ แบบไม่ต้องคิดเลย เปิดคอมฯปุ๊บ มือมึงพร้อมพิมพ์แล้ว เพราะสมองคิดไว้แล้วว่าอยากจะเขียนอะไร มีโครงเรื่องในหัวแล้ว (อาจจะมีเวิ่นเว้อเล่นเฟซบุ๊กหน่อยๆ เออ!)
พอจังหวะที่เขียนเราก็ได้ลองทำอะไรใหม่ๆ เติมเข้าไป นี่แหละครับอิสระ
อิสระที่จะได้ลองทำนู้นทำนี่ เพราะไม่ต้องกังวลเรื่องการเขียน เพราะมันเป็นธรรมชาติ เกิดขึ้นแบบอัตโนมัติไปแล้ว ไม่ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลัง คิดเล็กคิดน้อย พื้นฐานที่ถูกก่อร่างขึ้นมาโดยวินัยทำหน้าที่ของมันไปแล้ว
ทีนี้เราเริ่มสนุกแล้วครับ
ซึ่งนี่ทำให้ย้อนกลับไปยังประเด็นแรกถึงความสนุก เพราะถ้าเราสามารถทำให้งานมีสีสันและเติมอะไรใหม่ๆ เข้าไปได้อยู่เป็นประจำ มันก็จะไม่น่าเบื่อ
ทุกอย่างเชื่อมถึงกันหมด วินัย -> อิสระ -> ความสนุก
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องหาพื้นที่ของตัวเองให้เจอด้วย โชคดีที่พื้นที่ที่ผมอยู่ยังสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้และผมยังสนุกกับมัน มีคนบอกว่าผมโชคดีที่ผมได้ทำงานที่ผมรักและหาเงินได้ด้วย
ผมไม่เถียงเลยนะว่าตัวเองโชคดี
แต่รู้ไหมว่าถ้าเราอยากโชคดีต้องทำยังไง...ใช่ครับ ก็ต้องมีวินัยอีกนั่นแหละ
สิ่งที่ดูเหมือนความสำเร็จชั่วข้ามคืนมักเกิดจากความพยายามลงมือทำ หลายร้อยหลายพันค่ำคืนที่ยาวนาน จนวันหนึ่งมันเหมือนความสำเร็จชั่วข้ามคืนนั่นแหละ
ขอบคุณทุกคนสำหรับหนึ่งปีที่ผ่านมาครับ
- โสภณ ศุภมั่งมี (บรรณาธิการ aomMONEY)
#aomMONEY #บทบรรณาธิการ #passion #แพสชัน #การทำงาน #วินัย
- 13
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
