เรื่องของการบิณฑบาต เพราะเมื่อเข้ามาครองผ้ากาสาวพัสตร์ เป็นเครื่ิองหมายของธรรมที่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านประทานให้ ..ผู้ที่ที่มาบรรพชา ..ปฏิบัติธรรมตามร่องรอยคำสอนของท่าน ให้มาเดินในรอยทั้งสี่ของพระ ยืนเดินนั่งนอน ให้กายพระ พอละเรื่องราวของโลก ที่ทะเยอทะยาน ในทรัพย์สมบัติ เงินทอง ยศฐานบรรดาศักดิ์
..มาเดินตามรอยองค์พระสิทธัตถะ ที่ท่านก็ทิ้งเวียงวัง ข้าทาสบริวาร ลูกเมีย ญาติมิตร ไปอยู่กลางป่า เพื่อชำระสะสาง จิตที่อยู่ในป่าอารมณ์..ที่ไหลออกมาภายในเรือนกาย ทำให้จิตหลงใหล มีกายวาจาใจ คล้องเวรกรรม ทั้งสิ่งมีชีวิตไม่มีชีวิตในโลก ใช้อารมณ์ไปแล้วก็เกิดมีกรรม สะสมลงไปที่ธาตุทั้งสี่ที่นำพาให้เกิดแก่เจ็บตายไม่จบสิ้น เมื่อรู้ว่า กรรมนั้นมันไหลมาแต่เหตุที่สะสมมา แล้วก็หลงใหลใช้อารมณ์กรรมเกิดขึ้น
..เราก็หาทางยุติ ดับเหตุไม่ให้มีกรรมต่อไปอีก หยุดยั้งอารมณ์ ละทิ้งอารมณ์ออกไป ..สะสางทั้งทั้งกาย ทั้งธาตุทั้งสี่ ให้มาเป็นธรรม จิตก็เป็นธรรม ไม่มีอะไรปรุงแต่งจิต แต่จิตก็ยังดับทุกข์ได้ไม่หมด เพราะยังต้องอาศัยกายอยู่ ก็อาศัยการประพฤติปฏิบัติธรรม ให้มีน้ำธรรมหล่อเลี้ยงกาย ให้กายเป็นกายบุญบารมี จิตที่อาศัยในเรือนกายก็มีความสุข กายบุญกายบารมี ก็เป็นกายของเทพยดาอินทร์พรหม ที่รับความสุข ..สุขที่เไม่มีอะรไรปรุงแต่ง กายก็เป็นเหมือนหุ่นกระบอก ไม่มีเวทนาของอารมณ์เกิดขึ้น กายสงบจิตงบ จากอารมณ์ ..
เมื่อมาครองผ้าไตรจีวร ชาวบ้านที่เค้าปรารถนาอยากได้บุญกุศล เค้าก็นำปัจจัยนั้นมา แปรสภาพให้เป็นบุญ ถวายให้กับองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ฝากไว้ กับเคร่องหมายของธรรมค่อผ้าเหลืองที่มีผู้ครองผ้า มาปรากฏให่แก่สายตา เราไม่ได้ไปยึดถือ..ในตัวบุคคลที่ครองผ้าเหลือง แต่เราระลึกถึงองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยเครื่องหมายของธรรมที่ปรากฏแก่สายตา เราน้อมกายน้อมจิตประคองมือพ่อแม่หยิบขายถุงแกงถุง เพ่งมองดูที่มือพ่อแม่ที่เราอาศัย หย่อนภัตตาหารลงในบาตร .
ภิกษุที่ท่านรู้จัก เรื่องราวของผ้ากาสาวพัสตร์ ท่านบิณฑบาตร แล้ว ก็นำมาน้อมถวายต่อองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วจึงกล่าวอาหารภัตตาหารมาฉัน ประทังสังขาร เพื่อประพฤติปฏิบัติธรรม ตามรอยคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เรื่องของอาหาร..นั่นเป็นเรื่ิงของธาตุนอกมาเสริมธาต ภายในกาย ..ธาตุของกุ้งหอยปู่ปลา ที่ฉันเข้าไป อาหารที่ได้มาหยาดเหงื่อแรงกายของญาติโยมที่ฉันเข้าไป ประทังสังขาร ก็เกิดเป็นบุญเกิดขึ้น เมื่อผู้ที่ครองผ้ากาสาวพัสตร์ นั้นใช้เรือนกาย ใช้ธาตุนั้นมาประพฤติปฏิบัติธรรม ..ก็เกิดเป็นการกระจายบุญกุศล กลับคืนให้แก่ผู้ที่อนุโมทนาใส่บาตรมา
เรื่องราวของธาตุ ..แม้เนื้อสัตว์ที่ฉันเข้า เค้าก็ประเคนลงในบาตร ด้วยจิตที่ปรารถนาบุญกุศล ..เมื่อภิกษุนั้นฉันเข้า บำรุงกาย แล้วก็นำกายไปประพฤติปฏิบัติธรรม ก็เกิดเป็นกุศล ส่งให้กับจิตที่เค้าสละเนื้อมาให้ฉัน ..ฉันแล้วก็เผื่อแผ่บุญบารมี ให้จิตเค้าพ้นทุกข์
เรื่องที่เจาะจงจะฉันมังสวิรัติ นั่น มันก็ยากลำบาก เพราชาวบ้านไม่ได้เป็นนักมังสวิรัติกันทุกคน ยิ่งเป็นพระออกธุดงค์ อาหารที่ประทังสังขารก็ขึ้นอยู่กับญาติโยมที่เค้าศรัทธา .
มีเรื่องราวที่พระธุดงค์ ท่านเล่าห้ฟัง เรื่องของบุญกุศลที่เคยทำมา มีพระธุดงค์กันไปไม่กี่องค์ ..มีพระองค์หนึ่ง ..มีมีใครใส่บาตร จะให้เดินบิณฑบาต เดินนำหน้า มาอยู่ตรงกลาง หร่อ คนสุดท้าย ก็ไม่มีอาหารหวานคาวลงไปบาตร ต้องอาศัยอาศัยอาหารที่พระองค์อื่นบิณฑบาตได้ แบ่งปันให้ประทังสังขาร..นั่นก็เป็นเรื่องราวของการอธิษฐานที่จะรู้จักเรื่องราวของบุญกุศลในอดีตที่เคยกระทำมา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
