เมื่อเส้นขอบฝันบรรจบขอบฟ้า “ฝันผันเป็นจริง“ ตราตรึงสะพรึง!!
เป็นละเมอที่ไม่ละไม และล่วงเลยฝันมาทำไม?
ขอบฟ้าสางยังไม่สว่าง ปิดไฟรอบบ้านตามเคย
ดุ่มเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวหลังบ้าน(ชายคาโรงรถ)
อาบน้ำแต่งตัว หวนผึ่งผ้าในที่เดิม อีกก้าวครึ่งจะถึง
“พื้นที่แห่งนั้นแคบคับ ทางเข้าออกพอดีสรีระ
ซ้ายแท็งก์น้ำขวาท้ายรถ กอปรความคิดระยะประชิด”
“สายยาง หรือคราบน้ำ?” ชะงักชักเท้า พะวงในความเลื่อมๆเมื่อมๆ คลี่ถ่างอย่างตัววี ขยี้ตาขามาไม่มี จากราบแบนกลับนูน ปล่องกลางเรียวปลาย “หัวหรือหางเอาให้แน่?” ไม่นะ..ไม่น่าเลื้อยข้ามขอบฝันมาได้ พิลึกพิลั่นไปกันใหญ่ ไม่ใช่พล็อตนิยาย และไม่ใช่สายลอตเตอรี
ตอนฝันน่าจะเลยค่อนคืน ลั่นละเมอปลุกคนข้างๆ
คุณภาพไม่คมเท่า Full HD ทว่าเนื้อหาเปี่ยมผวา
“พ่อมองผ่านบานเลื่อนที่ไหนสักแห่ง ไม่นานงูละเมียดเลื้อยเลาะคาสายตา คนที่วิ่งไล่หลังงูคือหนู เวลากระชั้นสั้นตรงนั้น หนูไล่จับงูเหมือนไล่จับปู พ่อขนลุกซู่ งูเริ่มวนเป็นเกลียวบนเรียวแขนหนู ไม่แปลกที่ละเมอลั่นกลางคัน ผละพ้นความฝัน” โล่งคลายพร้อมขมาสองนาง หลังฝันระทึกหลับลึกจดขอบฟ้าสาง
พื้นที่คับแคบ ความคิดชิดกระชั้น ไหวพริบประเดประดัง
สับสนเพราะเพิ่งจะฝัน ไฉนผันเป็นจริง? ว่องไวไม่ทันได้ทำใจ!!
ขอบฝันบรรจบเส้นขอบฟ้าได้อย่างไร? (ความบังเอิญคือภาพที่ไม่ได้วาด ไม่ใช่มาดหมู่ที่รู้เท่าทัน มันออกจะโรแมนติไซส์เกินฝันใฝ่ หลายฝันของพ่อหากฉับไวแบบนี้คงดีเป็นบ้า)
ยี่สิบสองกันยายน งูเล็กเพิ่งหล่นสู่ไหล่ ในท่านั่งอ่านหนังสือรอหนูเรียนยิม วันนั้นที่เจอจะๆก็ไม่ทันได้ยิ้มหรือยี้ วันนี้เฉกฉะนั้น อันความหวาดหวั่นต้อยติดตามหลัง แต่ย้ายจากโรงยิมเป็นโรงเรือน ค่อยๆถอนเท้าถอยหาสวิตช์ จะถูกเผงหรือผิดเผย ทันทีที่สว่างจากไฟกระจ่างในใจ
เมื่อความฝันกับความจริงเป็นหนึ่งเดียว ไม่จ้องเนิ่นนาน แน่แน่วสองแนว “ไม่เหลือมก็หลาม” แต่แฝงคลางแคลง ใช่ตัวเดียวกะที่หนูจับไหม?
รุดไปตามยายสี เพื่อเป็นสักขีพยาน
กว่าหน่วยงานจะมา นาคาอันตรธาน
ขวัญผวาเพิ่งผ่าน ทุกก้าวระแวงจนเกินระวัง
ฤา มะโรง มะเส็ง จะทายทัก กระต่าย(ท้ายปี)
จะอย่างไร “งูเล็กงูใหญ่” ไฉน..พร้อมใจวันสุข?
“โรงเรือนที่อาศัย เขียวชอุ่มปกคลุม แวดล้อมพุ่มไม้“
แม่ยาย หย่อนวาทะ “อย่างบ้านเราไม่น่ามีงูนะ“
สถานะเป็นเขยในบ้านแม่ยาย (น้อมรับเพียงครับ)
สุข ๐๘ ธันวาคม ๒๕๖๖
#หกขวบสิบเอ็ดเดือนหกวัน #ในใจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
