พ่อผมด่วนจากไปก่อนวัยอันควร จากไปด้วยหัวใจวายฉับพลันเพราะฮีสโตก เมื่อ6ปีก่อน ผมบอกได้เลยว่าอาการทางจิตเวชที่ผมเคยหาย กลับมาเป็นหนักที่สุดในรอบหลายปี เพราะตอนนั้นผมกับแม่ยังไม่ลงรอยกันหลายเรื่องและผมพร้อมจะไปหาพ่อได้ทุกเมื่อเลย หากแม่่พูดจาชวนทะเลาะทุกชนิด โดยไร้เหตุผล พร้อมกลัวการเปลี่ยนแปลงหนักกว่าเก่า เพราะสถานที่หรืออะไรก็ตามที่เคยทำกับพ่อมันกำลังจะหายไป เช่น เขาดินถูกปิด a&wปิดตัว ห้างรีโนเวชไม่เหลือเค้าโครงเดิม เป็นต้น
กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ ผมใช้เวลานานเป็นปีเพราะ รักษาตัวด้วย แต่เมื่อดีขึ้นบวกลงรอยกับแม่่แล้ว ผมก็มองในมุมคิดถึงพ่อเฉยๆนะ ไม่ได้ทุกข์ เพราะตอนพ่อยังอยู่เดิมทีพ่อจะเป็นห่วงผมมากกว่าแม่เป็นห่วงผม เวลาผมย่ำแย่ แล้วทีนี้ ทุกครั้งที่ผมพยายามจะจบตัวเองลงในแต่ละครั้ง ผมรู้สึกว่าพ่อเสียใจ+โกรธที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ยิ่งกว่าตอนยังมีชีวิต (อันนี้มุมส่วนตัว เพราะพ่อเข้าฝัน) ผมเลยเป็นพวก ถ้าผมเป็นอะไรผมจะคุยดีๆให้พ่อแม่รับรู้ ถ้าผมสุขก็สุขให้เห็น ถ้าทุกข์ก็จะคุยดีๆไม่ให้วิตกกัน
ผมเข้าใจนะครับว่าการสูญเสียพ่อแม่มันยากต่อการทำใจนะ ยิ่งคนที่ป่วยซึมเศร้า+โรคเกี่ยวกับการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักด้วย พอผมดีขึ้นแล้วนั้นผมก็รับปากกับพ่อแม่ว่า ผมจะไม่ให้ทั้งคู่วิตกหรือเป็นห่วงโดยไม่จำเป็น มีอะไรคุยกันดีๆเหมือนเล่าสู่กันฟังพ่อแม่จะได้สบายใจรวมถึงผมด้วย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
