“หานซิ่น” ชีวิตที่มีค่ากว่าศักดิ์ศรีบนท้องถนน
“หานซิ่น”ขุนพลอันดับหนึ่งในยุคก่อตั้งราชวงศ์ฮั่น ของ”หลิวปัง”
“หานซิ่น” เป็นเพียงเด็กกำพร้า ยากจน มีเอกลักษณ์ชอบพกกระบี่ติดกาย
“หานซิ่น” คบพยายามแสดงตัวตนไม่ใช่ชนชั้นสามัญ ด้วยกระบี่ที่พก ส่วนใหญ่จะสืบสายเลือดจากตระกูลที่ดี แต่น่าจะตกอับ
“หานซิ่น”ทั้งยากจน ไม่มีชื่อเสียง ใจไม่เคยคิดทำการค้า จึงหาเลี้ยงชีพไม่ได้ ซึ่งวันๆมักจะขอข้าวนายอำเภอกินเสมอ ไม่ใช่แค่กินครั้งคราว แต่ขอกินเป็นเดือนๆ เมียนายอำเภอไม่พอใจเป็นอย่างมาก จึงใช้วิธีหุงข้าวแต่เช้าตรูแล้วรีบเร่งคนในครอบครัวกินให้หมด
“หานซิ่น”มาเปิดครัวดูวิเคราะห์ได้ว่า นายอำเภอคงไม่ให้ข้าวกินอีกแล้ว จึงเดินออกไปด้วยความโมโหและหงุดหงิด
“หานซิ่น”ต้องหากินเอง จึงไปตกปลาที่ริมคลอง เผอิญเจอ”อาม่าล้างใยฝ้ายอยู่ สายตาที่หานซิ่นมองอาม่าดูน่าสงสาร อาม่าจึงแบ่งข้าวกล่องที่ทำติดตัวมาให้กิน
“หานซิ่น”อาศัยกินอยู่กับอาม่าอยู่หลายวัน จนอาม่าล้างใยฝ่ายเสร็จ อาม่าบอกวันพุ่ง จะไม่มาแล้วให้หากินเอง “หานซิ่น”กล่าวขอบคุณอาม่า “วันข้างหน้าข้าจะตอบแทนอย่างงาม”
“อาม่า”สวนทันควัน “ลูกผู้ชายแค่หาเลี้ยงตัวคนเดียวยังหาไม่ได้ ยังมีหน้าจะตอบแทนบุญคุณอะไรกัน”
“หานซิ่น”ในสายตาคนรอบตัวเป็นได้แค่คนน่ารันทดนัก
กระบี่ ดีๆข้างกายก็เหมือนแค่เศษเหล็ก
ครั้งหนึ่งมีอันธพาลที่ตลาด มาหาเรื่อง”ห่านซิ่น” ท้าทายให้หานซิ่นชักกระบี่ออกมาสู้กัน ถ้าไม่กล้าก็จงลอดหว่างขาข้าซะ
“ห่านซิ่น”นิ่งสักพัก แล้วก้มหัวลงไป แล้วคลานลอดหว่างขาอันธพาลไป บรรดาจีนมุงตบมือเฮฮาบันเทิงระงม
“หานซิ่น”เอาตัวรอดมาอย่างน่าอับอาย
ผ่านไปไม่กี่ปี หานซิ่นเข้าร่วมทัพกับเซี่ยงอสี่ขุนพลคนดังที่จะครองแผ่นดิน กานซิ่นพยายามเสนอตัวแสดงศักยภาพทางการทหาร แต่เชี่ยงอวี่ไม่เห็นค่า กลับไปเป็นทหารเลวเหมือนเดิม
แต่หานซิ่นก็คงมุ่งมั่นรอโอกาสได้ไม่นาน หาหนทางหนีไปทางอื่น เซียวเหอเห็นท่าไม่ดีลงทุนเกลี่ยงกล่อมให้เซี่ยงอวี่ยอมรับ แต่ถ้าไม่ยอมรับให้ฆ่า”หานซิ่น”สะ
แต่”หานซิ่น”ก็หนีไปอยู่กับ”หลิวปัง”ขุนพลดังอีกคนหนึ่ง
สุดท้าย”หานซิ่น”แสดงแสนยานุภาพทางการทหารจน หลิวปังยอมรับ ค้นพบว่า”หานซิ่น”ของจริง หานซิ่น ทำให้หลิวปังเอาชนะเซียงอวี่ได้
หลิวปังได้ครองแผ่นดิน
หานซินได้เป็นแม่ทัพใหญ่สูงสุด
“หานซิ่น”หลังจากได้ดิบได้ดี กลับไปหาอาม่าล้างใยฝ้าย ตบรางวัล 1000 ตำลึง พร้อมบอก”ท่านเป็นคนดี รางวัลนี้แค่ให้ไว้ก่อนเท่านั้น วันหลังมีอีกแน่”
แล้วแวะไปบ้านนายอำเภอ ตบรางวัล 100 ตำลึง พร้อมกล่าว”รางวันนี้มีแค่เท่านี้ สำหรับท่านที่ช่วยแต่ช่วยไม่สุด”
แล้วอวะไปตลาดตามหาอันธพาลที่ให้ลอดหว่างขา ต่อหน้าหานซิ่น อันธพาลตัวสั่นงันงก กลัวจะโดนฆ่า
แต่หานซิ่น นั้นสั่งให้อันธพาลคนนั้นเป็นผู้กองมีหน้าที่ดูแลท้องที่
ข้อคิดที่ได้….คงไม่ต้องปลุกหานซิ่น มาถามคงได้คำตอบ “วันนี้ยอมมันไปก่อน วันหนึ่งข้างหน้าข้าอาจจะได้ดิบได้ดี/ชีวิตมีค่า ก็ต่อเมื่อยังมีชีวิตอยู่ อย่าเอาศักดิ์ศรีโง่ๆ…แลกกับชีวิต”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
