ในส่วนการเคลื่อนไหวของประชาสังคมในเชิงสถาบัน จะเห็นได้จากผลการเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภาเมื่อปี 2000 และปี 2004 มีนักเคลื่อนไหวในองค์กรประชาสังคมที่มีสัดส่วนในสมาชิกรัฐสภามากถึงร้อยละ 35 อีกทั้งหากพิจารณาเพียงเฉพาะพรรคการเมืองฝ่ายก้าวหน้าก็ยิ่งมีสัดส่วนของนักเคลื่อนไหวมากถึงร้อยละ 50 (Sookyung Kim and Paul Y. Chang, 2011, p. 127)
ภายใต้กระทรวงการบริหารราชการและกิจการมหาดไทย (Ministry of Government Administration and Home Affairs: MOGAHA) เพื่อสนับสนุนกิจกรรมขององค์กรพัฒนาเอกชนที่มากขึ้น (Kim Pan Suk, 2002, pp. 280-281) จากบทบาททั้งเชิงกฎหมายและเชิงสถาบันของประชาสังคมเกาหลีใต้หลังเปลี่ยนผ่านเช่นนี้ ย่อมชี้ให้เห็นว่า ความรุนแรงและความแข็งกร้าวของประชาสังคมที่หลายฝ่ายกังวลกันนั้นได้ลดระดับลงมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
Cho Hee-Yeon. (Autumn 2002). Sacrifices Caused by State Violence under Military Authoritarianism and the Dynamics of Settling the Past during the Democratic Transition. Korea Journal, 42(3), p.163-193.
George Katsiaficas. (2012). Asia’s Unknown Uprisings Volume 1: South Korean Social Movements in the 20th Century. Oakland: PM Press.
Kim Pan Suk. (2002). The Development of Korean NGOs and Governmental Assistance to NGOs. Korea Journal, 42(2), pp. 279-303.
Sookyung Kim and Paul Y. Chang. (2011). The Entry of Past Activists into the National Assembly and South Korea’s Participation in the Iraq War, in Gi-Wook Shin and Paul Y. Chang (Editor), South Korean Social Movements: from democracy to civil society (pp. 174-201). New York: Routledge.
Yeonho Lee, & Yoo-Jin Lim. (2006). The rise of the Labor Party in South Korea: Causes and limits. Pacific Review, 19(3), pp. 305-335.