โตมาได้ขนาดนี้เก่งมากแล้ว
ไม่เคยชอบตัวเองเลยตั้งแต่เกิดมา พ่อแม่แยกทางกัน อยู่กับยายตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กญาติฝ่ายพ่อชอบเรียก "สาวเขียว" เราไม่ชอบเลยเหมือนตัวตลก ตอนไปโรงเรียนถูกล้อว่าอีปอป เพราะตาเหลือง ปากดำ ตั้งแต่เด็กไม่เคยเข้าใจว่า การถูกรักเป็นอย่างไร ไม่เคยเข้าใจ เพราะโดนรังเกียจมาตลอดทั้งที่บ้านและที่โรงเรียนลามไปจนถึงมหาลัย
จนเรากลายเป็นคน toxic กับคนอื่นเสียเอง ทั้งขี้อิจฉา ใส่ร้าย ด่าทอคนอื่น เพราะสุดท้ายแล้วเรากลัวการถูกปฏิเสธความรัก เราไม่เข้าใจ เราเกลียดคนในหมู่บ้าน เราเกลียดโรงเรียนและเราก็เกลียดตัวเอง............
แต่เธอรู้มั้ย? ทุกครั้งที่ฉันมีความรู้สึกพวกนี้เกิดขึ้น ฉันจะโอบกอดตัวเองบ่อยๆ โอบกอดเด็กคนหนึ่งที่ครั้งหนึ่งถูกปฏิเสธความรัก "ไม่เป็นไรนะ พี่รักหนูนะลูก หนูแค่ไม่รู้ " ฉันว่าชีวิตของใครหลายๆคนล้วนเจอเรื่องราวที่พาลให้เราหลงลืมการรักคนอื่นอย่างเต็มใจแม้กระทั่งตัวเอง
การไม่ได้รับความรักในวัยเด็ก เป็นบาดแผลในวัยเด็กที่ใหญ่มาก และยากที่จะลบเลือน มันยังคงอยู่ตลอดไปเมื่อมีเหตุการคล้ายในอดีตมากระทบ สิ่งสำคัญที่สุดคือ การรู้สึกตัว ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร และโอบกอดตัวเอง ต่อให้โลกนี่ไม่เหลือใคร เธอยังมีตัวเองนะ ❤️ เธอคือตัวละครหลักในชีวิตเธอ รักเขาให้มากๆ
รักเธอนะ จากเด็กหญิงในปัจจุบัน ❤️
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
