แด่โลกที่แสนวุ่นวาย
มันเหมือนกับวันธรรมดาทั่วไปวันหนึ่ง ผู้คน แห่แหนกันมาจากทั่วทุกสารทิศเพื่อท่องเที่ยวในช่วงหยุดยาว ในขณะที่ผมกำลังจะเก็บของเพื่อออกไป แย่งชิงทรัพยากร กับคนทั้งหลายเหล่านั้น อยู่ดีๆความอิดโรยจากหัวใจ ก็เกิดขึ้น จากนั้นก็ไม่ได้แม้แต่ก้าวขาออกจากห้อง 4 เหลี่ยมโง่ๆนั้น
#บทกวีสีน้ำผึ้ง
ด้วยความคุ้นชินเหมือนอย่างที่เคย ในมือผมกำลังหยิบ เครื่องมือสื่อสารชิ้นเล็ก ขึ้นมา เปิด applications ที่เรานั่งไถมันเล่นเป็นประจำอย่าง น่าเวทนา ทันใดนั้น ขณะที่เห็นผู้คนมากมายกำลังอวด และถ่ายรูปเฉลิมฉลอง ช่วงเวลาความสุขของกันและกัน ก็ราวกับมีสิ่งมีชีวิตอีกตนหนึ่ง พูดเสียงดังก้องขึ้นมาในหัวของผม เหมือนมันกำลังบอกบางอย่าง ว่าโยนไอ่เครื่องมือบ้านี่ลงชักโครกไปซะ ผมรู้สึกสลด ผมเอาแต่ นอนจับมันไถไปทั้งวัน เปลี่ยนจาก แพลตฟอร์มหนึ่ง และ ไปยังอีกแพตฟอร์มหนึ่ง อย่างไร้สาระ จนเกินจะจินตนาการ
อีกไม่กี่นาทีที่ผู้คนกำลังจะจุดดอกไม้เพลิงและแสงสี ในขณะเดียวกันมันยังเปรียบเสมือนภาวะสงครามโลก ของสัตว์เลี้ยงน่ารักของพวกเขาเอง ผมที่สิ้นหวังกับพฤติกรรมของตัวเองมาทั้งวัน ก็ ปิดไฟเข้านอนและผร็อยหลับกับเสียง สงครามโลกของเหล่าหมาแมว จนรุ่งเช้า ของวันปีใหม่
พอตื่นมา ทำกิจวัตรตามปกติเสร็จสิ้น แต่แล้วร่างกายที่อ้วนพรุ้ยของผมก็ได้ เริ่มทำอะไรบางอย่าง กับเช้าวันแรก ตอน 6 โมง ของต้นปีนี้
มือผมกำลังกดลบ applications โปรดออกจากมือถือเน่าๆนี้ไปอย่างไร้การควบคุม รู้ตัวอีกทีผมก็กด ยืนยันที่จะลบมันออกจากเครื่องแล้ว จากนั้น ก็คว้าหนังสือ เดินออกจากห้องไป ยังร้านกาแฟไกล้ๆกับที่พักและก็ตั้งใจอ่านมันเหมือนกับที่เคยไถเครื่่องมือสื่อสารขนาดเล็กนั่น มันอาจจะรู้สึกกระทันหันไปหน่อย แต่นั่นเหมือนเป็นก้าวแรกที่ผมไม่เคยรู้สึกโล่งขนาดนี้มาก่อนเช่นกัน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
