วัยรุ่นในพม่า
เปิดปีใหม่ที่ยังมีกองดองเท่าเดิม วันนี้ขอพูดถึงหนังสือที่อ่านจบก่อนปีใหม่ค่ะ
โยดายาบอย
วิชัย
เป็นเล่มที่ชื่อของพี่วิชัยล้วนๆและบวกด้วยการเล่าว่าไม่เคยเปิดไดอารี่อีกเลยแต่เปิดเพราะหนังสือเล่มนี้ เราที่เป็นติ่งก็จะพลาดไม่ได้
ใจไม่ได้คาดหวังอะไรกับเล่มนี้มากนัก แค่ชอบเวลาพี่วิชัยเล่าเรื่องส่วนตัวและชอบวิธีการมองโลกเฉยๆ
เล่มนี้จะอัดแน่นความทรงจำในพม่าที่แม้จะผ่านมานานแล้วแต่การถ่ายทอดก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกเข้าถึงยาก ยังมีความร่วมสมัยหรือเพราะประเทศอาจไม่ได้เปลี่ยนไปมานักก็ไม่แน่ใจ
แต่เล่มนี้ได้ใช้คำว่าถูกที่ถูกเวลาจริงๆ เพราะไม่รู้เลยว่าถ้าวันนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิด เราอาจไม่มีนักเขียนดีๆคนนี้มาโลดแล่นและเป็นคนเดียวกับคนที่ทำแซลมอนเฮ้าท์ให้เรานั่งดูสื่อต่างๆแบบนี้
ด้วยความพี่วิชัย ทั้งเล่มจะไม่ได้หวานชื่น ดราม่าจ๋า หรือไม่ได้แสดงความฟุ้งเฟ้อแต่เป็นความธรรมดาที่เราเห็นได้จากการมองโลกของเด็กที่ต้องห่างบ้านไปในประเทศที่ไม่ได้ทั้งภาษาและไร้ความเต็มใจ
มีประโยคมากมายที่กินใจที่ทำให้เรากระตุกนึกได้ว่าจริงๆเราคือภาพที่ตัวเราเองในอดีตค่อยสร้างขึ้นมา แม้ทุกอย่างจะไม่ได้สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แต่ทุกช่วงเวลาในชีวิตก็ยังน่าขอบคุณอยู่ดี
เล่มนี้ให้ความรู้สึกที่ประหลาดใจ เป็นการมองวัยเด็กที่น่าคิดถึงแต่ไม่ได้ถึงโหยหวน มีความภูมิใจอยู่เต็มเล่ม อ่านแล้วรู้สึกว่าเราทุกคนในวัยเด็กสมควรได้รับการขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ขอบคุณภาพ อร่อย
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
