มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างมาให้จดจำ แต่เกิดมาเพื่อถูกลืม
เมื่อผ่านเข้ามาในปี 2024 จึงได้มีโอกาสได้ทบทวนตัวเองในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา ผ่านวิกฤติทางอารมณ์ทางตัวเอง หมกมุ่น จมดิ่งอยู่กับความรู้สึก สับสนในการกระทำและคำพูดของตัวเอง ซึ่งหากมองย้อนดูสิ่งต่างๆที่ได้ผ่านมาในช่วงระยะ 2 ปีนี้ ก็ทำให้ตัวเองได้ค้นพบว่า
1. มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างมาให้จดจำ
สมอง เป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาคู่กับทุกชีวิตที่มีภูมิปัญญา มนุษย์เราก็เช่นกัน เราสามารถ อ่านหนังสือ ฝึกฝนทักษะต่างๆเพื่อพัฒนาสมองได้ เราสามารถควบคุมสมองเพื่อให้เราทำสิ่งต่างๆได้ แต่เราไม่สามารถควบคุมความทรงจำที่อยู่ในสมองได้
บางครั้งเราแค่อยากจำให้ได้ว่าปากกาใช้เสร็จเราเอาไปวางที่ไหน เรายังจำไม่ได้เลย ซื้อมาเป็นโหล ก็หายเป็นโหล แต่ทำไมบางครั้งเราแค่อยากลืมใครสักคน หรือความทรงจำสักอย่างเราก็ทำไม่ได้ ยิ่งอยากลืม ยิ่งกระตุ้นให้อยากจดจำ
การที่เราสูญเสียอะไรไปนั้นความเสียใจ ความเศร้า ความทุกข์ใจต่างๆ ไม่ได้เกิดขึ้นจากการที่เราสูญเสียสิ่งนั้นๆไป ความเสียใจ ความเศร้า ความทุกข์ใจต่างๆ มันเกิดขึ้นจากความทรงจำที่ยังอยู่ต่างหาก
ดังนั้นหากเราต้องก้าวต่อไป และชีวิตยังไม่หมดลมหายใจ เราต้องมีความสุข และอยู่กับทุกความทรงจำให้ได้ แล้วใช้ทุกๆความทรงจำทั้งที่มีความสุข ความทุกข์ ทุกๆอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนั้นเป็นประสบการณ์ในการพัฒนา และสอนตัวเอง แล้ววันหนึ่งเมื่อเรามองย้อนกลับมา เราอาจจะขำตัวเองว่า “ทำไมเมื่อก่อนตอนนั้นเราเป็นได้ขนาดนั้น 555”
2. มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดมาเพื่อถูกลืม
“ตำนานไม่มีอยู่จริง” เป็นคำพูดที่ผมเคยได้ยินมา และชอบคำนี้มาก คำสั้นๆแต่มีความหมายลึกซึ้ง
เลโอนาร์โด ดา วินชี ผู้รอบรู้ชาวอิตาลี ซึ่งเป็นทั้งจิตรกร, นักวาด, วิศวกร, นักวิทยาศาสตร์, นักทฤษฎี, ประติมากร และสถาปนิก สร้างสิ่งต่างๆมากมาย มีผลงานให้ชาวโลกได้เห็นชัดเจน และบางคนถือว่าเขาเป็นอัจฉริยะบุคคลซึ่งเป็นตำนานของโลกคนหนึ่ง แต่ตัวตนจริงๆเขาเป็นคนอย่างไร นิสัยใจคอเป็นอย่างไร คงไม่มีใครจำเขาได้แล้ว ตัวตนจริงๆของเขาได้ถูกลืมเลือนไปพร้อมกับกาลเวลา และเราก็ได้รู้จักเขาแค่ในมุมที่เราคิดว่าเขาเป็น ไม่ว่าจะเป็นจิตรกรวิศวกร นักทฤษฎี หรืออะไรก็ตาม
“ความจริงบนโลกนั้นมี 2 แบบคือ 1.ความจริง จริงๆที่มันเป็น และ 2.ความจริงที่คนอื่นนั้นคิดว่าเราเป็น” ไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหน หรือสร้างสิ่งต่างๆให้จดจำมากเท่าใด วันนี้ผู้คนอาจจะจดจำเราในตัวตนจริงๆที่เราเป็นได้ แต่สุดท้ายเมื่อตัวเรานั้นจากไป ตัวตนจริงๆที่เราเป็นนั้นจะถูกลืมไปกับกาลเวลา กับการปรุงแต่ง เมื่อกาลเวลาผ่านไปผู้คนจะจดจำเราได้เพียงแค่สิ่งที่คิดว่าเราเป็น หรือตัวเราอาจจะถูกลืมเลือนไปตลอดกาล ไม่มีใครจดจำอีกต่อไป
ในเมื่อยังไงสุดท้ายเราก็ต้องถูกลืม ไม่ว่าจะจากการตายจาก จากกาลเวลา จากการเลิกรา ดังนั้นเมื่อเราย้อนเวลาเพื่อแก้ไขอะไรไม่ได้ เราก็อย่าได้เสียเวลาไปกับการจมปลัก เสียใจ ให้มากนัก ชีวิตยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะ เวลาชีวิตนั้นมีน้อยนิด อย่าให้มันต้องเสียไปโดยเปล่าประโยชน์
3. สุขภาพใจสำคัญที่สุด
ประสบการณ์ที่สำคัญอีกอย่างที่เกิดขึ้นกับผมในช่วง 2 ปีที่ผ่านมานั้น นั้นคือ การที่ได้รู้จักคำว่า “ตรอมใจ” ทำให้เรียนรู้เลยว่าในวันที่จิตใจเราจมดิ่ง มันส่งผลไปทั่วทั้งร่างกาย สุขภาพจากเดิมที่แข็งแรงจนเรียกว่าถึกเป็นควาย กลับกลายเป็นโรครุมเร้า สุขภาพอ่อนแอลงต่อเนื่อง ครั้งแรกไม่คิดว่าเกี่ยว แต่ตอนนี้เมื่อมองย้อนกลับไป เราว่า มันใช่ละ เพราะจิตใจแน่ๆ ถึงแม้ผ่านมา 2 ปี สุขภาพใจฟื้นขึ้นมาก แต่สุขภาพกายกลับฟื้นตามมาไม่ทัน
“ไม่ว่าจะมีปัญหา หรืออุปสรรคอะไร ยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ตาม ถ้าหากจิตใจเราแข็งแกร่ง สุดท้ายเราจะผ่านมันไปได้” มันคือสิ่งที่หลายๆคนได้พิสูจน์มาแล้ว และผมเชื่อว่าอย่างนั้น
สุดท้ายนี้สิ่งเหล่านี้คือ 3 สิ่งที่ผมได้ค้นพบจากการที่ทำความรู้จักตัวเองในระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา มันอาจจะดูไร้สาระกับคนบางคน สำหรับผมคิดว่ามันเป็นสิ่งดีๆอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมได้เข้าใจชีวิตตัวเองมากขึ้น
สวัสดีปีใหม่ 2024 / 2567
Ordinary Man
15 ม.ค. 2567
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
