Blockdit Logo (Mobile)
TIDA&BEING
•
25 ม.ค. 2024 เวลา 09:49 • นิยาย เรื่องสั้น

EP. 2 ดินแดนศิวิไลซ์ 5D

หุ่นยนต์ขนาดใหญ่กำลังฉายภาพโฮโลแกรม
นำทางทุกคนไปยังโรงละคร
“ว้าวว หุ่นยนต์นำทาง”
เปียโนดวงตาเปิดกว้าง
“โย่วๆๆ นายชื่ออะไร”
แมนเดินเข้าไปทักทายหุ่นยนต์กวนๆ
“อาลิมบีบี้”
หุ่นยนต์นำทางตอบกลับ
“หุ่นยนต์พูดได้!!!!”
ลินตกใจวิ่งหนีมากอดเปียโน
“ไม่ต้องกลัวจ่ะหนูลิน ทุกอย่างๆในมิตินี้
สามารถสื่อสารทางสั่งการผ่านโทรจิตได้ทั้งหมด”
คุณแนนนี่เดินมาลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
“อาลิมบีบี้ มีของกินไหมอ่ะ หิว”
เปียโนพูดกับหุ่นยนต์ตัวยักษ์ตรงหน้า
“เจอเธอทีไร เธอต้องหาของกินทุกทีเลยนะโน”
พลัสเตอร์ยิ้มกวนๆ
“ทำไมล่ะ ก็โนอยากรู้ว่าที่นี่มีอะไรอร่อยบ้าง”
เปียโนยิ้มพร้อมมองไปรอบๆ
“ขอขนมให้เด็กๆหน่อยนะ พิยานัส!!”
คุณแนนนี่พูดกับหุ่นยนต์ขนาดเท่าตัวเธอ
“พิยานัสพร้อมเสริฟ!!”
ขนมผักอบกรอบ สาหร่ายอบกรอบ แคปซูลผัก
ลอยลงมาในมือของคุณแนนนี่ เธอหยิบของกิน
จากหุ่นยนต์พิยานัสให้เด็กๆได้ทดลองชิม
“แคปซูลผัก!!! ว้าวว เคยเห็นแต่ในหนังนะเนี่ย!!!”
เปียโนหยิบแคปซูลผักขึ้นมามองอย่างประหลาดใจ
“เจ๋งมากเลยอ่ะโน!!!”
ลินยิ้มสดใสเธอกำลังมองแคปซูลผัก
ตามเพื่อนของเธอ
“ผักอบกรอบจะเหมือนในมิติของพวกเรารึเปล่านะ”
พลัสเตอร์หยิบผักอบกรอบขึ้นมาด้วยความสงสัย
“สาหร่ายอบกรอบ ที่นี่มีแหล่งน้ำด้วยหรอครับ”
แมนหยิบสาหร่ายอบกรอบและถามด้วยความสงสัย
“ครึ่งอีกซีกโลกเป็นแหล่งอารยธรรมใต้น้ำจ่ะ”
คุณแนนนี่ยิ้มเล็กน้อย
“แหล่งอารยธรรมใต้น้ำหรอ อยากไปดูจังเลยค่ะ”
ลินได้ยินเรื่องนี้เธอถึงกับตกตะลึงด้วยความดีใจ
“หมายถึงอาศัยอยู่ในน้ำเลยหรอคะ”
เปียโนรู้สึกประหลาดใจ
“ใช่จ่ะ เดี๋ยวตอนนี้พวกเราไปโรงละครกันก่อน
หลังจากนั้นค่อยไปดูแหล่งอารยธรรมใต้น้ำกัน”
คุณแนนนี่เดินนำทางเด็กๆตามภาพฉายโฮโลแกรม
จากหุ่นยนต์ตัวยักษ์อาลิมบีบี้
“ร้องเพลงอะไรดี!!”
เปียโนถามเเมน
“ให้ลินร้องเพลงส่วนโนเล่นเปียโน
ส่วนแมนกับพลัสเตอร์เล่นไวโอลิน”
แมนแบ่งหน้าที่ให้เพื่อนๆ
“เอาสิๆ ไม่ได้ร้องเพลงมานานม๊ากกแล้ว”
ลินยิ้มให้เพื่อนด้วยความสดใส
“เล่นเพลงความรักนำทางกันเถอะ”
พลัสเตอร์ยิ้มเล็กน้อย
“โอเคร๊!!!!!”
ทั้งสามพูดพร้อมกัน
ทุกคนเดินทางมาถึงโรงละคร
ก่อนจะเดินไปยังเวทีการแสดง
ผู้ชมจากมิติที่ 5 กำลังรอชมการแสดง
กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
ทุกคนปรบมือต้อนรับนักแสดงทั้งสี่
ทุกคนสามารถสื่อสารกันทางโทรจิตได้
ผู้ชมทุกคนรู้ว่าพวกเขาทั้งสี่
กำลังจะทำการแสดงอะไรบ้าง
“ทุกคนพร้อมไหม!!!”
เปียโนถามพร้อมนั่งอย่างเรียบร้อย
บนเปียโนขนาดใหญ่
“พร้อม!!”
เพื่อนๆอีกสามคนพูดและพยักหน้าพร้อมกัน
“ความรักนำทางพวกเราให้มาพบกัน
เขตแดนขวางกั้นจะไกลแค่ไหน
แต่รักนำทางให้เราได้ไป
และพบทุกอย่างที่ใจใฝ่หามานาน
วันนี้เราได้พบโลกใบใหม่เป็นโลกใบเดิม
แต่สิ่งที่มาเพิ่มเติมคือความรักนำทางไป
ถึงยังดินแดนที่แสนซิวิไลซ์ดั่งใจฝัน”
ทั้งสี่กำลังทำการแสดงอยู่บนเวที
อย่างมีความสุขสนุกสนานกันสุดๆไปเลย
“ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีพระบิดา”
คุณแนนนี่โทรจิตคุยกับพระเจ้าอาชา (พระบิดา)
“ลูกๆของเราเติบโตท่ามกลางความมืดมิด
แต่พวกเขายังยืนหยัดในเส้นทางความรัก
ขอบคุณท่านมาก ท่านทำหน้าที่ได้ยอดเยี่ยม
มิต้องเกรงกลัวต่อหน้าที่ของท่าน เมื่อถึงเวลา
มนุษย์จะรู้ว่าสิ่งที่ท่านทำนั้นคืออะไร”
พระบิดายิ้มให้กำลังใจคุณแนนี่ก่อนจะหายตัวไป
เสียงปรบมือจากผู้ชมด้านล่างกำลังให้กำลังใจ
นักแสดงที่กำลังโชว์การแสดงอยู่บนเวที
“ขอบคุณผู้ชมทุกๆท่านนะคะ
วันนี้โนมีความสุขมากๆที่ได้มาทำการแสดง
ในมิติศิวิไลซ์แห่งนี้ หวังผู้ชมทุกท่านจะยังชม
พวกเราในร่างมิติที่ 3 ของพวกเรา
และคอยส่งพลังงานความรักและเอาใจช่วย
พวกเราให้ทำภารกิจสร้างโลกศิวิไลซ์ได้สำเร็จด้วยนะ”
เปียโนพูดบนเวทีก่อนการแสดงจะจบลงด้วยดี
“เก่งมากๆเด็กๆ!! ต่อไปพวกเรา
ไปดูอารยธรรมใต้น้ำกันเถอะ!!”
คุณแนนนี่เดินนำทางทั้งสี่ไปยังอีกซีกโลกหนึ่ง
“ว้าว รถลอยฟ้าลงมารับพวกเราด้วย”
เปียโนดวงตาเปิดกว้างอีกครั้ง
“รถกระจกใสลอยฟ้าได้ยังไงอ่ะ”
ลินสงสัยเธอมองที่รถกระจกใสๆ
ก่อนจะหันมาคุยกับเปียโน
“เคยเห็นในมิติของเรานะ
แต่ยังไม่สามารถใช้งานได้จริงๆอ่ะ
แล้วก็ยังไม่ล้ำสมัยขนาดนี้ด้วย”
พลัสเตอร์พูดก่อนจะยิ้มดีใจที่ได้เจออะไรแปลกใหม่
“ว่าแต่ มันใช้งานยังไงหรอครับ”
แมนถามคุณแนนนี่
“อุปกรณ์เทคโนโลยีทุกอย่างของที่นี่
ใช้งานด้วยคำสั่งจากโทรจิตของเรา”
คุณแนนนี่หันมายิ้มให้เด็กๆ
“เหมือนหุ่นยนต์ที่แค่ใช้คำสั่งของเราว่า
ขอขนมหน่อยก็มีขนมมากมายลอยออกมา
ให้พวกเราตามคำสั่งจากโทรจิตของเรา”
เปียโนกำลังพูดและนึกคิด
“เจ๋งสุดๆไปเลยอ่ะ”
ลินหันมายิ้มให้เปียโน
“พวกเราจะเดินทางไปฝั่งอารยธรรมใต้น้ำ
พาพวกเราไปหน่อยนะ ลาลิมด้า (ชื่อรถกระจกใส)”
คุณแนนนี่ออกคำสั่งกับรถกระจกใส
ก่อนจะเดินขึ้นนำทางเข้าไปคนแรก
“น่าสนุกจัง!!”
แมนหันมายิ้มให้ทุกคน
“ไปกันเถอะ!!”
พลัสเตอร์ยิ้มพร้อมพยักหน้าเบาๆ
“ได้เวลาสนุกแล้วลิน”
เปียโนจับมือลินขึ้นรถกระจกใสคันนั้น
รถกระจกใสกำลังลอยขึ้นบนท้องฟ้า
อากาศและบรรยากาศเย็นสบายกำลังดี
“โอ้โห!! ดูข้างล่างสิ!!!”
เปียโนมองลงไปยังพื้นด้านล่าง
“สวยจัง!”
พลัสเตอร์มองตามลงไปดูด้วย
“วิวดีมากเลยอ่ะ”
ลินยิ้มสดใส
“ทำไมไม่น่ากลัวเหมือนนั่งเครื่องบินเลยเนอะ
ทุกคนว่าไหม”
แมนเริ่มถามทุกคน
“จริงด้วย รถกระจกใสนี่ลอยนิ่งมากๆ
ไม่รู้สึกว่ากำลังลอยอยู่บนท้องฟ้าเลยสักนิด”
พลัสเตอร์พูดตอบแมน
“ทำได้ไงอ่ะครับคุณแนนนี่”
แมนสงสัย
“เป็นเทคโนโลยีของชาวเพลียเดียนน่ะ”
คุณแนนนี่ยิ้มให้เด็กๆ
“ชาวเพลียเดียน?”
พลัสเตอร์ทำหน้าสงสัย
“ชาวเพลียเดียนมาจากดาวลูกไก่
มีลักษณะภายนอกคล้ายๆกับผู้คนทางฝั่งยุโรป
ผมบลอนด์ ดวงตาสีฟ้า ลักษณะนิสัยเด่นๆ
ของชาวเพลียเดียน คือชอบรักษาคนอื่น
และไม่สามารถทนต่อคลื่นความถี่ได้มากนัก
เพลียเดียนมีประสาทสัมผัสที่รวดเร็วมากๆ
และมีวิธีการรักษาเยียวยาสิ่งต่างๆได้
ด้วยองค์ความรู้เฉพาะของดาวลูกไก่
เก่งเทคโนโลยีทางการแพทย์ การเยียวยาต่างๆ
และมีความสามารถคิดค้นเทคโนโลยีใหม่ๆได้เสมอ”
คุณแนนนี่อธิบาย
“ขนาดนั้นเลยหรอครับ”
พลัสเตอร์เริ่มสนใจ
“ถ้าอย่างนั้นผู้นำของมิตินี้คือเพลียเดียนรึเปล่าคะ”
เปียโนเริ่มสงสัยตาม
“ใช่จ่ะ ผู้นำที่นี่ไม่เหมือนกับผู้นำในปัจจุบัน”
คุณแนนนี่ยิ้มเล็กน้อย
“ข้างล่างนั่นอะไรอ่ะคะ”
ลินชี้ไปยังแหล่งจ่ายพลังงานไฟฟ้าขนาดใหญ่
“แหล่งจ่ายพลังงานไฟฟ้าฟรีน่ะ”
คุณแนนนี่ยิ้มเล็กน้อย
“ฟรีหรอครับ!!”
แมนตกใจ
“ทุกอย่างที่นี่ฟรีทั้งหมด ไม่มีระบบการเงิน
และระบบทาส ที่นี่ทุกอย่างเป็นอิสระ
ทุกคนที่นี่ทำงานด้วยความรักและความสุข
เทคโนโลยีจึงพัฒนาอย่างรวดเร็ว”
คุณแนนนี่อธิบายต่อ
“ไม่ใช้เงิน แล้วใช้อะไรแลกเปลี่ยนล่ะครับ”
พลัสเตอร์สงสัย
“ความรักไร้เงื่อนไขไม่มีอะไรต้องแลกเปลี่ยน”
คุณแนนนี่หันมามองหน้าพลัสเตอร์ก่อนจะยิ้มเบาๆ
“แต่ที่มิติของพวกเราต้องใช้เงินในการแลกเปลี่ยน
ทุกอย่าง และทุกอย่างมีเงื่อนไขเสมอ”
เปียโนยิ้มเล็กน้อย
“ระบบโครงสร้างของฝ่ายมืดถูกวางไว้แบบนั้น
แต่มิตินี้ฝ่ายมืดถูกกวาดล้างออกไปแล้ว
ระบบโครงสร้างความไม่เท่าเทียมกันพวกนั้น
ไม่มีอยู่อีกแล้วในมิตินี้”
คุณแนนนี่อธิบายต่อ
รถกระจกใสลงจอดอย่างรวดเร็วแต่กลับนิ่ง
เหมือนรถไม่ได้กำลังลอยอยู่เลยสักนิด
“โห อารยธรรมใต้น้ำเหมือนอควาเรียม
อุโมงค์ใต้ทะเลเลย”
เปียโนยิ้มดีใจสุดๆ
“แต่เหมือนเห็นมีคนอาศัยอยู่ในน้ำได้ด้วยนะ”
ลินมองไปรอบๆ
“สร้างด้วยอะไรอ่ะ
ทำไมสามารถยึดแน่นได้ขนาดนั้น”
พลัสเตอร์สงสัย
“เออ นั่นสิ ใช้ชีวิตในน้ำกันได้ไง”
แมนมองหน้าพลัสเตอร์ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา