28 ม.ค. เวลา 02:00 • ความคิดเห็น
เรื่องของโลก กับเรื่องของการสะสมบุญกุศล พอเรานำกาย มาสร้างบุญกุศลบารมีมากเข้าๆ เราก็เข้าใจในเรื่องอารมณ์ เรื่องของความโลภโกรธหลง ที่นำพาจิตสั่งกายให้ไปสร้างกรรม มีอารมณ์ต่างๆมากมายก่ายกอง ที่เกิดขึ้น แล้วแสดงออกมา โดยที่เพื่อนเราก็ไม่มีสติรู้จักเพราะเค้าไม่ได้เรียนรู้ ไม่ได้ฝึกหัด เค้าไม่ได้สนใจ ใส่ใจในเรื่องราวอารมณ์ที่เกิดขึ้นภายในกาย ว่าอารมณ์ที่ปกคลุมกายอยู่นั้น เป็นมาอย่างไร จิตของเค้าไม่สามารถ ยับยั้งอารมณ์ได้เลย
..เราเห็นแล้วก็นึกสงสาร แต่ก็พูดไม่ได้ ..มันจึงมีเรื่องที่เหมือน แยกทางกันเดิน เราเดินหาบุญกุศลบารมี หนีกรรม ส่วนเพื่อนเดิน มัวแต่หาเงินทอง มัวแต่ยึดสิ่งนั้นสิ่งนี้ ที่มันไม่จริง(เค้าเป็นมายา) ..อารมณ์ก็ของไม่จริง ไม่เที่ยง แต่เพื่อเราก็ยึดจมอยู่อย่างนั้น ในส่วนของเรา ..เราก็ฝึกหัดตัวเอง สลัดอารมณ์โลภโกรธหลงออกไป เพื่อจะได้ให้จิตเราไม่ไปยึดจมอยู่กับสิ่งเล่านั้น ..การเดินทางของจิต มันแตกต่างกัน สะสมกับคนละแบบ คนละทิศทาง
.มันก็ห่างออกไปๆ คงเหมือนเรื่องจิตเรามาคนเดียว ไปก็ไปคนเดียว ชวนใครไปก็ไม่มีใครไป ก็ได้แต่ช่วยเหลือเกื้อกูลกันไป บอกกล่าวเรื่องบุญกุศลไม่ได้ เพราะเหมือนเอาน้ำร้อนไปราดเพื่อน ..ที่สุดแล้วเมื่อหมดลมก็ได้เพื่อนญาติพี่น้อง ช่วยหามลงโลง เอาไปเผาทิ้ง
ก่อนจะเผาทิ้ง เค้ามีเรื่องราวพิธี ที่ส่งบุญกุศลให้ ไม่รู้ว่า ที่เค้าส่งของให้กิน วางไว้หน้าโลง เราจะได้ยินมั้ย ..มันไม่กายแล้ว เมื่อแล้ว ยังจะเอากระดูกที่เรากินนั้นนี้เข้า มากกองไว้ ให้บังสกุล เสร็จบ้างก็เอาไปลอยทิ้ง ก่อนลอยก็ ..บอกว่า ฝากพระแม่คงคา ..ก็กลับไปอยู่กับดินฟ้าอากาศ ธรรมชาติของๆโลก ก็อยู่กับโลก ..ที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรเป็นของเราเลย เป็นของอาศัย ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น แล้วเกิดมามีกายใช้กายไปสะสมเสาะแสวงหามามากมาย ..แล้วจิตได้อะไรไป ..
แล้วไม่รู้ว่า เมื่อไหร่จะได้เจอะเจอกันอีก หากเจอะเจอกันอีก จะจำกันได้มั้ย เพราะรูปมันเปลี่ยนแปลงไป ไม่ใช่รูปมนุษย์ .รูปมันเปลี่ยนแปลง เอาแค่ในชีวิตเรา คนไปแต่งเติมเสริมแต่ง หรือ มีเหตุให้รูป ที่เราเคยเห็นเคยจำมา เราก็จำกันไม่ได้แล้ว ..เหมือนเพื่อเรียนอนุบาล จากกันชั้นอนุบาล มาเจอะเจอกันอีกทีในวัย สว..มันจำกันไม่ได้ ต้องค่อยๆนึก..มันใครว่ะ .ชื่ออะไร..มันเรื่องที่ยาก ว่าทำไมจำกันไม่ได้
..เพราะฉะนั้น เมื่ออยู่ด้วยกัน ก็ทำเรื่องดี เห็นอกเห็นใจกัน เกื้อกูลกัน ใช้คำพูดดี ..ที่ทำให้สบายอกสบายใจ ก็เกื้อกูลกันแล้ว ไม่ไปทิ่มแทงให้เค้าเจ็บ เชือดเฉือน เหน็บแนมให้เค้าร้อน ..นั้นก็ช่วยสงเคราะห์กันแล้ว
เจอะเจอกันรู้จักกัน อยู่ด้วยกัน ..วันหนึ่งต้องลาจากกัน ต่างคนต่างไป ..
โฆษณา