29 ม.ค. เวลา 13:05 • ครอบครัว & เด็ก

ทิ้งร้าง blog นี้มา 2 ปี

สวัสดีค่ะ วันเวลาที่ผ่านมา บางอย่างก็ไม่ได้ผ่านไป
2 ปี กว่า ๆ ที่หายไป ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปมาก
โดยเฉพาะการเติบโตของลูก ที่ตอนนี้อายุ 3.6 ขวบแล้ว
วันนี้อยากจะเคลื่อนใจผ่านตัวอักษรถึงเรื่องราว 2 ปีที่หายไป
การเฝ้าทะนุถนอมให้ลูกเติบโตนั้น มันไม่ได้ดูละมุนละไมอย่างใจคิด แต่จะมีวันที่ระเบิดลง คุมตัวเองไม่ได้ และเผลอทำเรื่องน่ารังเกียจในมุมที่เคยมองคนอื่น และมุมที่คนอื่นอาจมอง
มีความคาดหวังมากมายรอบตัว บ้างก็พูดให้เข้าหู บ้างก็ตั้งใจพูดกับเราในการเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่ง สิ่งใดที่หวังดีได้รับฟังและปรับปรุงแต่สิ่งใดที่เราแก้ไขอะไรไม่ได้ ก็ไม่มีประโยชน์จะเอามาใส่ใจนะคะ
วันนี้ลูกในวัย 3.6 ขวบ เป็นคนขี้อายค่ะ ขี้กลัวเมื่อเจอคนเยอะ
เค้าแสดงออกชัดเจนอย่างเด็กที่กล้าจะเปิดเผยความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา แล้วทำไมเราจึงต้องพยายามให้เขาปกปิดความรู้สึกนั้น
ตราบใดที่เขายังไม่รู้สึกพร้อมที่จะก้าวออกมา เราจะยังเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้เสมอ
แต่สิ่งที่ทำนอกจากเข้าใจเค้าแล้ว คือ การสร้างบรรยากาศให้เค้ากล้าหาญ หาจุดเด่นให้เค้าภูมิใจ และ ทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ
อะไรจะเกิดก็ให้เกิด เค้าจะต้องเจอก็ให้เค้าเจอ เราไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงในเรื่องที่เป็นธรรมดาของโลก สุข ทุกข์ กลัว ถูกใจ ผิดหวัง เสียใจ ฯลฯ อารมณ์อีกมากมายที่ต้องเรียนรู้และตรามันว่าคืออะไร เพื่อจัดการกับมันให้ได้
ไม่ง่ายแน่ๆค่ะ 2 ปีที่ผ่านมาแสนนานสำหรับการเดินทาง การคอยเตือนตัวเองให้มีสติและไม่ตกเป็นทาสของการมีอำนาจในฐานะผู้ปกครอง แต่ก็ไม่ปล่อยให้ลูกทำในสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควร เหนื่อยนะคะ แต่ก็จะทำต่อไป
ด้วยรัก
ไดอารี่คุณแม่
โฆษณา