วันนั้นเป็นวันที่อากาศขมุกขมัวเหมือนวันอื่นๆที่ใครๆก็พูดว่าอยู่ในช่วงฤดูหนาว
ผมนั่งรอในร้านกาแฟราคาค่อนข้างแพงสำหรับคนทั่วไป หญิงสาวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามา อายุไม่น่าเกิน 30 เธอมาในชุดเบลเซอร์สีครีมสวมทับเสื้อยืดคอวีสีดำอวดคอขาวระหง รับกับกางเกงผ้าดำสี่ส่วนเข้ารูป เผยข้อเท้าเรียวในรองเท้าส้นสูงที่ขยับตามจังหวะก้าวเดิน กระเป๋าหนังใบเล็กสีครีมในมือซ้ายดูเข้ากับแอปเปิ้ลวอชสีเดียวกัน
หน้าตาเหมือนในรูปโปรไฟล์ที่เพื่อนผู้รับเหมาของผมส่งให้
"สวยเหมือนดาราหนัง" เขาย้ำมาแบบนั้น
เธอเดินตรงเข้ามาหา ริมฝีปากที่ทาลิปสติกสีแดงจัดส่งยิ้มหวานมาให้ ผมรีบลุกขึ้นยืนต้อนรับพลางขยับปกเสื้อโปโลที่มักจะหงิกงอให้เข้าที่ ในใจนึกเสียดายที่น่าจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวในตู้มาใส่
"คุณน้าที่เป็นสถาปนิกใช่ไหมคะ?"
"เอ่อ...เรียกพี่ดีกว่าครับ"
เธอชะงัก ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเอ่ยถามว่าเธอจะรับเครื่องดื่มอะไรไหม
แปลกที่เธอเรียกแทนตัวเองว่า'หนู' และหลังจากจิบเครื่องดื่ม เธอช้อนสายตาวาวสดใสมองมาพลางเริ่มต้น
"คุณน้า เอ้ย..คุณพี่ ได้รับข้อมูลแล้วใช่ไหมคะ?
"ครับ ผมได้ข้อมูลเบื้องต้นและรูปแปลงที่ดินมาแล้ว จะทำพลูวิลล่าใช่ไหมครับ?"
"ห้าหลัง พลูวิลล่าห้าหลังค่ะ"
สองสามพยางค์ท้ายเธอย้ำเสียงจริงจัง
ผมจ้องไปที่ดวงตาโตสดใสตรงหน้า
"ครับ ผมเช็คผังเมืองเบื้องต้นไม่มีข้อห้ามอะไรพิเศษ แต่รูปที่ดินเป็นแนวลึกและแคบ ขนาดไม่ใหญ่ เราต้องแบ่งพื้นที่ตัดเป็นถนนเข้าไปอีก แล้วยังมีระยะถอยร่นตามกฎหมายอาคาร
"เรื่องกฎหมายไม่ต้องห่วงค่ะ"
เธอตัดบท
"หนูเป็นนักกฎหมาย ที่ขาดอยู่คือนักออกแบบ อยากได้ที่เป็นมืออาชีพ"
ผมพยักหน้ายิ้มรับ
"โอเค..ถ้าต้องการห้าหลัง ทำได้ครับ แต่อาจจะได้พลูวิลล่าหลังเล็กหน่อย เอ่อ...เราต้องการพลูวิลล่าระดับไหนครับ?"
"รับนักท่องเที่ยวชาวจีนกระเป๋าหนักค่ะ"
เธอพูดพลางหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่พับเป็นแผ่นเล็กๆจากกระเป๋าถือมาวางตรงหน้าผม มันเป็นโบร์ชัวร์ของพลูวิลล่าแห่งหนึ่ง มีรูปประกอบเล็กๆอยู่สามรูป เห็นสระว่ายน้ำสีฟ้าจุ๋มจิ๋มตัดกับสไลเดอร์สีแดงแจ๋ แบ็คกราวน์เป็นผนังบ้านสีขาวกับหน้าต่างรูปวงกลมวงกบไม้ สีสันโบร์ชัวร์และตัวหนังสือที่ใช้ทำให้ผมเผลอนึกถึงเด็กป.3ที่กำลังหัดใช้โปรแกรมIllustrator
"หน้าตามันจะคล้ายๆแบบนี้ค่ะ ของเค้าทำได้หกหลังเพราะที่เค้าใหญ่กว่าของเรา ถ้าเราปรับลดพื้นที่ลงตัดฟังค์ชั่นบางอย่างออกและทำแค่ห้าหลัง หนูคิดว่าน่าจะพอ"
ผมขมวดคิ้วนิ่งคิด เธอมองหน้าผมและพูดต่อ
"หนูยังมีที่อีกหลายแปลง คิดจะขึ้นโครงการอื่นอีก หนูอยากได้มืออาชีพจริงๆเข้ามาทำ แต่จะขอดูโปรเจคนี้ก่อน"
ผมยังนิ่ง คิ้วเริ่มคลายออก สายตามองผ่านเธอเลยออกไปที่ถนน เด็กน้อยคนหนึ่งวัยไม่น่าเกินสิบสาม เบิ้ลเครื่องมอเตอร์ไซด์เสียงดังอยู่หน้าร้าน
สุดท้ายเธอปิดการซื้อด้วยน้ำเสียงเจือความออดอ้อนเล็กน้อย
"หนูอยากเห็นเป็นภาพว่าหน้าตามันจะเป็นยังไง อาทิตย์หน้าหนูต้องบินกลับไปเคลียร์งานที่สวีเดน พี่รีบดูให้หนูทีนะค้า"
. . . . . . . . . . . . . .
สองวันถัดมา..ผมไม่ได้ส่งภาพร่างอย่างที่เธออยากได้ไปให้ แต่ส่งใบเสนอราคาค่าวิชาชีพออกแบบไปทางอีเมล์ หนึ่งวันหลังจากนั้นเพื่อนผู้รับเหมาโทรมาปลุกผมแต่เช้า
"เฮัย!..เจ้าของพลูวิลล่าคนสวยของมึง หล่อนถามมาว่า ทำไมไม่ส่งภาพตามที่คุยกัน แล้วทำไมมึงคิดค่าเขียนแบบเค้าแพงนัก?"
"ค่าออกแบบไม่ใช่ค่าเขียนแบบ" ผมลากเสียงตอบไป
"กูถามแล้ว แต่หล่อนย้ำว่าแค่เขียนแบบ หล่อนบอกเอาแบบให้มึงแล้ว"
"แบบไหน?"
"หล่อนบอกอยู่ในแผ่นโบร์โชว์"
. . . . ! ! ! ! ! ! ! ! ! . . . .
หลังจากอาบน้ำแบบร้อนจัด วันนี้มีนัดเจอลูกค้าอีกราย ผมเปิดตู้เสื้อผ้า คำพูดของหญิงสาวเมื่อวันก่อน คล้ายห้อยอยู่บนราวแขวนตรงหน้า "มืออาชีพ?"
หางตาขวาผมกระตุกเล็กน้อยขณะผลักเสื้อเชิ้ตสีขาวออกด้านข้างและคว้าเสื้อโปโลที่ปกงอหงิกอีกตัวออกมาสวม
. . . . . . . . . . . . . . . . .
เรื่องสั้นรับปีมังกรทอง
'มืออาชีพ'
เรื่องที่หนึ่งในชุด 'ข้างหลังFacade'
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
