ในท้ายที่สุดมีแต่ตนเองที่เข้าใจตนเองได้อย่างลึกซึ้งที่สุด
ราวกับความรู้สึกของมนุษย์ขี้แพ้ เมื่อ เห็นผู้คนทั้งหลาย ได้รับรางวัลต่างๆในชีวิต อย่างปรีดา ในใจหนึ่งนั้นก็ยิ้มรับและแสดงความยินดีไปด้วย แต่ลึกๆในความรู้สึกส่วนหนึ่งนั้นมีก้อนแห่งความขุ่นมัวแฝงอยู่ ไม่ใช่เรื่องของการริษยาที่เห็น คนเหล่านั้น ประสบซึ่งผลสำเร็จต่างๆ แต่หาก เป็นความรู้สึกเปรียบเทียบ อย่างไม่เต็มใจนัก ในขณะที่ มองเห็นคนเหล่านั้น กำลังมีผู้คนมากมายแห่เข้ามาแสดงความยินดีและ มอบของรางวัลต่างๆให้ ทำให้หวนนึกเมื่อครั้งหนึ่งที่ตนเคยสำเร็จอะไรสักอย่างที่เหมืนกับเขาเหล่านั้น แต่
หากสิ่งที่รู้สึกนั้นมันช่างต่างจากคนเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง "โดดเดี่ยว มีไม่เท่าเขา ทำไมของเราถึงไม่มีผู้คนมายินดียินร้ายอะไรเลยนะ ความสำเร็จหรือผลงานนั้นของเราก็เหมือน หรือ ดีกว่าด้วยซ้ำ" มันฟังดูน่าเศร้า แต่นั่นคือห้วงความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริง และ เป็นอีกครั้งที่โลกออนไลน์นั้น มอบคำถามและ ก้อนความรู้สึกมากมายเข้ามาให้เรา พอนึกย้อนกลับไป เราก็อาจจะดูเป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ไปเลย เมื่อ คิดเช่นนี้ เราหลงลืมผู้คนที่อยู่รอบข้าง ในวันนั้นเราก็มีคนมากมายเหมือนกับเขานั่นแหละ เพียงแต่
เรามองไม่เห็นซึ่งสิ่งสำคัญใกล้ตัวเลย พอนึกขึ้นได้ ความริษยานั้นก็หมดไป จึงค่อยๆ ประคองสติ และ ตระหนักรู้ขึ้น และ ค่อยๆพิจารณาถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ทีละน้อยจนเกิด ข้อสรุป เพื่อย้ำเตือนตนเอง ทุกครั้งว่า
- ●ให้พึงระลึกว่า จะมีคนที่ยินดี และไม่ยินดีกับเราแม้ ในวัน ที่ดีหรือแย่ของเรา
- ●คนที่เราคาดหวัง ให้เขามายินดีกับความสำเร็จเรา ในที่สุดแล้วอาจจะเป็นคนที่ไม่สนใจเราก็ได้ แต่หาก เป็นกองเชียร์ที่คอยสนับสนุนอย่างจริงใจแบบลับๆมาตลอดแต่เราแทบไม่ได้สนใจเลยต่างหาก
- ●ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ดีเท่าตัวคุณอีกแล้ว กับความสำเร็จหรือล้มเหลวที่เกิดขึ้น มีเพียงแค่ตัวคุณที่ใกล้ตัวคุณมากที่สุด ที่รู้สึกกับมันได้ดีที่สุด
- ●ทุกคนต้องการให้คนอื่นยอมรับ แต่คนแรกที่เราต้องให้เขายอมรับได้ก่อนก็คือตัวเราเอง
- ●ความทุกข์นั้นเกิด เมื่อคุณมองข้ามความรู้สึกที่สุข ณ ขณะนั้นไป
- ●ต่อให้คุณจะสำเร็จขนาดไหน ล้มเหลวขนาดไหน มันอาจจะไม่เคยมีคนที่ยืนข้างคุณเลยในวันที่คุณฝ่าฟันมา และแม้แต่คนที่คุณอ้อนวอนให้เขา มาร่วมยินดีในวันนี้ด้วย
- ●พวกเขาให้กำลังใจ ในวันที่เราสำเร็จ ปลอบประโลมแก่เราในวันที่แย่ ราวกับเข้าใจเรื่องราวต่างๆของเรา แค่ในวันที่เรานำเสนอทุกอย่างลงไปใน โลกสี่เหลี่ยมใบเล็กนั้น และเรา คาดหวัง ในท้ายที่สุดไม่ใช่ทุกคนที่สมหวัง
สุดท้ายแล้ว ก็ยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิมต่อไป แม้ในวันที่ไม่มีแม้แต่ผู้คนที่คอยให้การสนับสนุนหรือกำลังใจ หรือจะมีคนคอยเหยียบย่ำซ้าเติม แต่ก็มีแค่เพียง ตนของตนเท่านั้นที่เข้าใจ และจะก้าวผ่านมันไปได้ วิถีทางที่ได้เลือกแล้ว เมื่อมันถูกต้อง ก็จงเดินไป
ต้นไม้ใหญ่ที่เดียวดายไม่อาจเป็นป่าได้ แต่เป็นร่มเงาให้กับสัตว์น้อยใหญ่ได้ เติบโตเพียงลำพัง ผ่านพายุ สิ่งเลวร้ายตามลำพัง และแข็งแกร่งได้ตามลำพัง จนวันที่สายลมพัดพา เหล่าเมล็ดพันธ์ุน้อยใหญ่อื่นๆมาใกล้ ก็ยังจะมั่นคงต่อไป แม้จะได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของป่าเฉกเช่นกัน
บทกวีสีน้ำผึ้ง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
