สมัยพุทธองค์ยังทรงพระชนม์อยู่ หลังจากตรัสรู้ ทรงนึกถึงอาจารย์ 2 ท่าน แต่ก็ตายหมด จึงทรงนึกถึงเหล่าปัญจวัคคีย์ แรกทีเดียวเหล่าปัญจวัคคีย์ ก็ทำเมินเฉยเพราะอีโก้จัด! แต่หลังจากทรงแสดงพระสูตรแรกคือ "ธรรมจักรกัปปวัตนสูตร" พร้อมอริยมรรค และอริยสัจ 4 ท่านโกณฑัญญะนี่แหละ! คนแรกเลยที่บรรลุธรรมและขอบวช
ในประเด็นนี้ เราตั้งข้อสังเกตว่าเป็นเหตุเป็นผลมากทีเดียว ในการเลือกผู้จะฟังธรรม ล้วนแล้วแต่ระดับปรมาจารย์ตั๊กม้อ อาจารย์ พราหมณ์ ที่รู้มากปฏิบัติมามาก เป็นที่เคารพศรัทธาไปทั่วตั้งแต่กษัตริย์ลงไป แต่การปฏิบัติที่ผ่านมา คือเป็นแบบตึงเปรี๊ยะ! ไม่มีเหตุไม่มีผล บูชาไฟอะไรนั่น หรือไม่ก็เอาหัวมุดลงดิน บำเพ็ญตบะ ทรมานตัวเองเพื่อ?? ความรู้ทางวิทย์ก็ยังไม่พัฒนา ง่ายๆเลยคือ ทรงให้สติกับผู้ที่พระองค์พิจารณาแล้วว่า น่าจะสมองดี ปัญญาดี แค่วางอีโก้ลง แล้วฟังสิ่งที่ทรงตรัสรู้ ว่ามีเหตุมีผลไหม ถ้าไม่มีก็ว่ามา!
ผู้บรรลุธรรม ต้องไม่ข้ามขั้น ปริยัตินำหน้าเสมอ ผู้รู้ท่านว่าคือการศึกษาพุทธพจน์และไตรปิฏกให้แตกฉาน ตามด้วยปฏิบัติในขั้นวิปัสสนาภาวนา เพื่อมุ่งสู่ปฏิเวธ หากปริยัติถูกต้อง จะนำไปสู่การปฏิบัติที่ถูกต้อง และเมื่อปฏิบัติถูกต้อง ย่อมนำไปสู่ปฏิเวธ ซึ่งก็คือการรู้แจ้งแทงตลอด หรือคือการบรรุลธรรมนั่นเอง เน้นว่า ต้อง align กันนะคะ ขัดกันไม่ได้เลยนะ
สมัยนี้ แค่เริ่มเปิดพระไตรปิฏกหน้าแรก
ก็นั่งสัปหงกกันแล้ว สิ่งเร้าก็มีมาก
และเพราะข้อจำกัดทางภาษาด้วยค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
