ตามพระไตรปิฎก เริ่มแรกจิตเราเป็นประภัสสรลอยไปลอยมาในนภากาศ พอได้กลิ่นสัมผัสง้วนดิน คือดินส่วนที่สะอาดที่สุดจะหอมมาก จิตจึงเกิดกิเลสความยึดมั่นถือมั่นไปไม่ได้ จึงเริ่มก่อรูปก่อร่างมีตัวมีตน เกิดชุมชนเกิดสังคม กฎหมายตามมา จากที่เราคือพลังงานที่ไม่มีตัวตน มาเกิดเป็นตัวตนเมื่อมีความยึดมั่นถือมั่น เราคือมากกว่า ๑ คือ ๒ ขึ้นไปแล้วมีการครอบครองร่วมกัน จึงเป็นเรา
แต่ถ้าเป็นตัวกูของกูนี้คือครอบครองเพียง ๑เดียว จะครอบครอง๑ หรือ ๒ หรือ ๓ ขึ้นไปนี่ยังเป็นของกู ของเรา พวกกู พวกเรา ข้อนี้คือจิตปุถุชน ถ้าเราต้องการให้พ้นจากความเป็นตัวตน ตัวกูของกูหายไปก็ต้องมาพิจารณาว่า โลกนี้มีสิ่งใดเป็นของเราของทุกคนจริงๆบ้าง คำตอบ.………เพราะทุกคนมายืมแล้วก็คืน จึงไม่มีของใครจริงสักคน ถ้าเราเข้าถึงตรงนี้จิตจะคลายความยึดมั่นถือมั่น
ส่วนไม่มีเรา ไม่มีตัวกูของกู สภาวะจิตนี้เป็นจิตของพระอริยบุคคลคือ มีเหมือนไม่มี ได้เหมือนไม่ได้ เป็นเหมือนไม่เป็น เพราะจิตของท่านปราศจากความยึดมั่นถือมั่นนั่นเองค่ะ
มีเหมือนไม่มี เช้ามาเย็นหายไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
