เราเอาจิตไปยึดมั่นติดเขามากเกินเป็นกาวปูนตะปูกาวจนลืมคิดว่า คนเรามาพบกันเพื่อจากลาไม่ช้าก็เร็ว เพื่อไปเจอกับคนใหม่ๆต่อไปอีก ชั่วนิจนิรันดร์ กับชั่วครู่ชั่วยามก็เป็นทุกข์เหมือนกัน คือเป็นไปได้ ครูเองเกิดมามีแต่คนตามหา ไม่รู้ว่าอะไรกันนักกันหนา ทุกคนก็เช่นกัน แต่ยังไม่ถึงเวลาพบเจอกัน บางทีเจอแล้วจำไม่ได้ แต่รู้สึกดีถูกชะตา ไม่ดีไม่ชอบ เจ็บไปก็ไม่เกิดประโยชน์อันใด ก้าวออกมาเสียดีดี มาพบอะไรๆที่ดีกว่าเข้าท่ากว่าเถอะนะคะ หวังไว้หวังว่า…………
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
