วันที่จะหายป่วย
หลายๆวันเป็นเดือนๆไม่ได้เขียนถึงเรื่องต่างๆเพราะช่วงนี้ไม่สบายเลยเป็นเพราะร่างกายเสื่อมโทรมจิตใจยังมีสติสมาธิยังดีอาการป่วยต่างๆก็ได้เรียกว่าเป็นการบกพร่องของขันธ์ 5 ไม่ได้สนใจว่าเจ็บหรือป่วยมันเป็นไปตามที่ความเสื่อมทำให้ชำรุดมันเกิดความคิดก็ไม่ใช่เป็นไปตามร่างกายเขาอ่อนล้าต้องขอบคุณที่พาชีวิตของเรามาได้จนป่านนี้
เราคนเคยสงบก็นึกได้ว่านี่คือความสงบแต่คนไม่เคยสงบจะให้นึกถึงความสงบก็เปล่าประโยชน์วันหนึ่งกลับจากโรงพยาบาลเหนื่อยมากนอนพักผ่อนแล้วหลับไปทั้งๆที่ยังปวดที่กระดูกท่อนข้างหลังแต่อาการก็จะดีขึ้นเพราะเรานั่งสมาธิพยายามแยกกายออกจากจิตให้ไม่รู้สึกเจ็บปวด
วันรุ่งขึ้นอาจารย์ที่เคารพนับถือท่านติดต่อมาบอกว่ามีหลายเรื่องจะมาบอกให้ทราบหลังจากกลับจากเดินทางจากข้างบนไป ติดตามหลายเรื่องค่ะอาจารย์บอกจะให้ถามก็เลยยังไม่ถามแต่จะคุยเรื่องต่างๆก็ไปทำบุญไปวัดกันมาไปเยี่ยมลูกชายเพราะตัวเองว่าน้องจะคอยแม่วันพระใหญ่อย่างนี้น้องจะคอย
แม่เพราะคิดถึงน้องเคยยืนตากฝนคอยแม่ที่ต้นโพธิ์เล็กคิดว่าแม่จะไปวันใดที่แม่ไม่ไปก็จะกลับนั่งคอยอยู่เพราะมีคนเจอและพบเห็นน้องจากแม่ไปนานแล้วบางครั้งแม่ก็ยุ่งที่คุณพ่อป่วยหนักดูเหมือนถูกทอดทิ้งคิดแล้วก็เศร้าสุดประมาณทำไมหนอคนเราจึงต้องมีเวรและกรรมต่างๆกันไปแล้วแต่
ตัวใครก็ตัวเราอาจารย์บอกว่าไม่ต้องห่วงแล้วนะไปครั้งนี้ไปเจอนะเราบอกอาจารย์ว่าพอไปถึงก็บอกว่าแม่มาแล้วนะลูกมาเยี่ยมลูกแล้วมาทำกุศลให้แล้วคอยรับบุญนะแล้วบอกลูกชายและเรียนให้อาจารย์ทราบอาจารย์บอกลูกชายมาพบท่านก็มาหาและมาลาไปแล้วมาโบกมือลาขอลาไปแล้วทำไม
ไม่ไปหาแม่ลาแม่ลูกมาแล้วก็น่าจะไปหาแม่พระอาจารย์บอกลูกกลัวแม่ร้องไห้กลัวพระคงหาจิตใจจะไม่สงบและขอลาบอกให้ฝากแม่ด้วยลูกไปแล้วลูกบอกขอบคุณที่ได้เกิดเป็นลูกแม่ได้แม่เลี้ยงดูมาจนโตพอดีบุญต่างๆที่ส่งให้มากพอจึงได้ไปภพภูมิใหม่ตัวแม่เองก็คงจะอะไรหาแต่มีอีก 2 คนที่มาเกิดกับแม่
เขาจะได้ดูแลแม่เพราะตัวเขาเองได้พบกันไปทางแล้วลูกชายสั่งมาลูกชายบอกไม่ว่าเขาไม่ได้พบกับพ่อหรอกนะเพราะอยู่คนเราภพกันคนละโลกกันคือทางของใครทางของมันทางของพ่อก็ของพ่อทางของลูกก็ของลูกขอบคุณแม่ที่เติมบุญส่งบุญให้ลูกมีกุศลมีพลังมากขึ้นได้ไปอยู่ภพภูมิใหม่ถ้าถาม
แม่ดีใจหรือไม่ดีใจมากถ้าบอกเศร้าใจก็เศร้าใจมากเหมือนคนสิ้นหวังอะไรๆมันไม่แน่นอนเพราะมันไม่มีจริงอย่างที่คิดเป็นของสมมุติเกิดขึ้นเพราะมีเหตุเสียหมดก็ดับไปพระพุทธองค์ท่านตรัสไว้นานจนน่าจะเดินแต่เราจำได้สิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นเป็นธรรมดาสิ่งนั้นทั้งปวงย่อมดับเป็นธรรมดาจริงแท้
แน่นอนพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์เรานั่งคิดและไม่ตอบเรานึกถึงคำสอนของพระพุทธองค์สิ่งทั้งหลายเกิดขึ้นเพราะมีเหตุซึ่งถ้าหลายระดับสิ้นเพราะหมดเหตุเป็นเช่นนี้เองเราคำนึงในใจกำลังจะจากไปอีกแล้วเหรอเราคิดคิดเองพูดเองเออจริงนะพูดอยู่คนเดียวสายน้ำไม่ไหลกลับกาลเวลาไม่หวนคืนมาได้อีก
อยากจะหยุดเวลาไว้ทุกข์สุขอย่างไรหาได้จากกันไม่แต่ แต่มันไม่จริงทุกสิ่งล้วนเป็นอนิจจังอนัตตาทุกขังเข้ามาแทนที่เรายังจะอยากเกิดมาอีกเหรอเกิดมีแต่ความทุกข์ความสุขก็มีในใจความทุกข์เรานั่งเงียบไปเหมือนไม่มีปากจะพูดพระอาจารย์บอกมากมาวัดวันนี้ดีนะคนไม่แน่นมากเราตอบท่าน
ว่ารู้สึกดีมากท่านเหมือนจะรู้วาระจิดเราท่านเชิญให้บวชพราหมณ์สัก 1 วันเราตอบท่านว่าก็ดีแต่ไม่ได้เตรียมใจมาและเตรียมตังค์ด้วยเราไปหลายคนแต่ละคนพวกพ้องและหลานๆเด็กที่หยุดงานก็ไปเจอที่วัดก็เห็นด้วยแต่ตังค์เราเองก็เห็นด้วยกับการถือศีลบวชครั้งนี้เพียงแต่ใจยังไม่สงบพอที่
นั่งๆ นั่งไม่ใช่ความสงบนะเป็นเพราะพูดไม่ออกสักพักใหญ่ๆก็ใหญ่ได้ยินเสียงประกาศทางสายมาดังๆเป็นเสียงท่านเจ้าคุณที่เป็นเจ้าอาวาสวัดประกาศให้คณะของเราไปรับประทานอาหารกลางวันทางวัดจัดมาให้อย่างมากมายและบอกว่าจะไปแล้วทางวัดมัคทายกและพระอาจารย์ไม่อนุญาตเลยต้อง
ไปรับประทานข้าวทันทีวัดอาการป่วยก็ค่อยๆบรรเทาลงเพราะจิตใจมันมัวแต่นึกถึงเรื่องของจิตไม่ได้นึกถึงร่างของกายพระอาจารย์บอกอย่าห่วงเลยความตายก็เหมือนกับการเปลี่ยนร่างใหม่ของเก่ามันแย่ก็ต้องเปลี่ยนใหม่เป็นธรรมดาท่านเตือนให้เรารู้สึกตัวก็เป็นจริงเช่นนั้น
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
