ALMOND - หนังสือที่จะพาไปทำความรู้จักกับ amygdala ในหัวของคุณ
ความดีใจ ความเศร้า ความรัก และความกลัว คุณพอจะนึกออกไหมว่า ถ้าคนเราไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกเหล่านี้ได้เลย จะใช้ชีวิตยังไง จะเผชิญกับร้อยวันพันเหตุการณ์ในชีวิตยังไง
Almond เป็นเรื่องเล่าของเด็กชายที่มีสมองส่วนรับรู้ความรู้สึก ซึ่งก็คือ amygdala ในขนาดที่เล็กกว่าคนทั่วไป
สมองส่วนเล็กๆที่หน้าตาคล้ายกับเมล็ด almond ในหัวของ “ซอนยุนแจ” มีขนาดเล็กมากจนทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะทางจิตที่เรียกว่า alexithymia ซึ่งก็คืออาการที่ไม่สามารถแสดงความรู้สึกออกมาเป็นคำพูดได้
ผู้เขียน ซนว็อนพย็อง ได้ใช้ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์นี้ เติมแต่งจินตนาการและใส่สีสันทางความรู้สึกลงไป จนออกมาเป็นเรื่องราวที่อ่านแล้วทำให้เราเห็นความสำคัญของความรู้สึกแทบจะทุกๆอย่างที่เคยรู้สึก ไม่เว้นแม้กระทั่งความกลัว
ถ้าคุณเป็นคนนึงที่คิดว่า “ไม่มีความรู้สึกกลัวก็เจ๋งไปเลยสิ จะได้กล้าๆ ไม่ต้องไปกลัวอะไร” ใช่ ก็คงเจ๋งดี แต่อันที่จริงมนุษย์ยังต้องพึ่งพาความรู้สึกนี้ เรียกได้ว่าเป็นสัญชาติญานที่ติดตัวมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ
ถ้าคนเราอยู่โดยไม่มีความกลัว การรับรู้และนำตัวเองออกมาจากสถานการณ์เลวร้ายก็จะไม่เกิดขึ้น และอาจตกอยู่ในอันตรายโดยไม่รู้ตัว
ในหนังสือได้เล่าถึงเหตุการณ์ที่เชื่อมโยงกับความรู้สึกต่างๆ หลายอย่างอาจเป็นเรื่อง “ธรรมดา” แต่พอได้ลองจินตนาการถึงเรื่องราวในมุมของซอนยุนแจที่ไม่มีความรู้สึก เรื่องที่ว่าธรรมดาก็กลับดูซับซ้อน
และแน่นอนในหนังสือได้พูดถึงความรู้สึกที่ใครหลายคนตามหา นั่นก็คือ “ความรัก” ในเล่มนี้มีตัวละครที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับความรักของซอนยุนแจอยู่อีกหลากหลายตัวละคร
- ●ยายที่เสียชีวิต และแม่ที่ติดเตียง ซึ่งแสดงถึงความรักในรูปแบบ “ครอบครัว”
- ●โกนี ที่เปลี่ยนจากศัตรูมาเป็น ”เพื่อน”
- ●และโดรา ที่จะเรียกว่า ”แฟน” ก็คงไม่ผิด
ถ้าคุณได้อ่าน almond จนจบ เชื่อว่าคุณคงมีความรู้สึกไม่ต่างกัน คือเห็นค่าของความรักและความสัมพันธ์ที่มี ดีแค่ไหนแล้วที่เรามีร่างกายและจิตใจที่สมบูรณ์มากพอที่จะรับรู้ความรู้สึกอันมีค่านี้ได้
ฉากประทับใจ (ระวังสปอย)
- ●บทสนทนาจากหมอชิมที่เตือนสติ “การพยายามที่จะทำความเข้าใจความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จัก ก็ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไปหรอกนะ เพราะสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกมันประหลาด แม้กระทั่งสิ่งเล็กๆน้อยๆที่อยู่รอบตัวเธอก็อาจกลายเป็นอาวุธได้ทั้งหมด คำพูดหรือสีหน้าที่ดูไม่มีอะไร ก็อาจทำให้เธอเจ็บปวดได้”
- ●ฉากที่ซอนยุนแจนึกถึงแม่และยาย “ผมไม่เคยถูกใครทอดทิ้ง แม้หัวของผมจะไม่ได้เรื่อง แต่จิตใจของผมไม่เคยแย่ เพราะมีความอบอุ่นจากสองมือที่คอยจับมือทั้งสองของผมเอาไว้ตลอดเวลา”
- ●แน่นอน ฉากสุดท้าย ที่ซอนยุนแจได้พบแม่ที่ตื่นจากการเป็นเจ้าหญิงนิทราราวกับเรื่องโกหก และแสดงความรู้สึกออกมาเป็น “รอยยิ้ม ที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาแห่งความดีใจ”
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
