หมาป่าเดียวดายในงานหนังสือ
จบงานหนังสือครั้งที่เท่าไร ก็จำไม่ได้ ไม่ได้คิดจำ เพราะทำอย่างนี้มายี่สิบปีแล้ว
งานผ่านไปด้วยดี มีผู้อ่านค่อนข้างมากมาสนทนา ดูเหมือนจะ(กล้า)คุยยาวขึ้นกว่าเดิม บางคนก็คุยนานเป็นชั่วโมง สองชั่วโมงก็มี คุยทั้งเรื่องประวัติศาสตร์ การเมือง ภาพยนตร์ ไปจนถึงต่างดาว
หลายคนนำขนม อาหาร ผลไม้ ฯลฯ มาให้ ก็ขอบพระคุณอย่างสูง
งานหนังสือจึงเป็นเสมือนงานรวมญาติ
ผมเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง เวลาปกติยากจะเจอผม เพราะมักซ่อนตัวตามหลืบ อยู่ในที่แจ้งก็ไม่มีใครมองเห็น ปฏิเสธไปพูดที่ไหน หรือออกรายการทีวี หนีตลอด
เพื่อนๆ ผมก็รู้ดี (แล้วมั้ง) ว่าผมหนีงานพบปะกลุ่มใหญ่ๆ เสมอ เพราะเป็นพวก lone wolf (หมาป่าเดียวดาย เป็นสำนวนหมายถึงคนที่ชอบอยู่คนเดียว)
แต่ lone wolf ก็อยู่ในป่าไม่ได้ตลอดเวลา
งานหนังสือเป็นโอกาสเดียวที่ประตูผีเดือนเจ็ดเปิด ผีจากปรโลกไปเยี่ยมโลก
มิน่าล่ะจึงเรียกว่า ghostwriter!
ถึงจะเป็น introvert ghost แต่ผมก็มีความสุขที่คุยกับผู้อ่าน
แม้จะเชื่อมกันด้วยตัวอักษรเป็นหลัก แต่นานๆ ทีเจอหน้ากัน ก็ดีไปอีกอย่าง
เอาละ พอจบงาน ก็ได้เวลาเก็บหนังที่ไม่ได้ดูมาสองอาทิตย์แล้ว ถ้าไม่ผิดแผน น่าจะเริ่มที่ Exhuma
อ้าว! ก็คิดว่าตัวเองยังเป็นผีอยู่นี่นา!
วินทร์ เลียววาริณ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
