คนที่เราเคยรักกลายเป็นคนแปลกหน้าอีกครั้งได้อย่างไร
How The People We Once Loved Become Strangers Again
101 Essays That Will Change The Way You Think By Brianna Wiest
It’s interesting to think about how we make people who used to be everything into nothing again.
เป็นเรื่องที่น่าสนใจที่จะคิดว่าเราจะทำให้คนที่เคยกลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาว่างเปล่าอีกครั้งได้อย่างไร
How we learn to forget. How we force forgetting. เราเรียนรู้ที่จะลืมได้อย่างไร
What we put in place of them in the interim. วิธีที่เราบังคับให้ลืม สิ่งที่เราใส่แทนพวกเขาในระหว่างกาล
The dynamics afterward always tell you more than what the relationship did การเปลี่ยนแปลงในภายหลังมักจะบอกคุณมากกว่าสิ่งที่ความสัมพันธ์ทำ – grief is a faster teacher than joy ความเศร้าโศกเป็นครูที่เร็วกว่าความสุข – but what does it mean when you cycle out to being strangers again? แต่มันจะหมายความว่าอย่างไรเมื่อคุณกลับมาเป็นคนแปลกหน้าอีกครั้ง?
You never really stop knowing each other in that way. Maybe there’s no choice but to make them someone different in your mind, not the person who knew your daily anxieties and what you looked like naked and what made you cry and how much you loved them.
คุณไม่เคยหยุดรู้จักกันแบบนั้นจริงๆ ได้ บางทีคุณอาจไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำให้พวกเขาแตกต่างออกไปในใจของคุณ ไม่ใช่คนที่รู้ว่าคุณมีความวิตกกังวลในแต่ละวัน สิ่งที่คุณดูเหมือนเปลือยเปล่า และอะไรที่ทำให้คุณร้องไห้ และคุณรักพวกเขามากแค่ไหน
When our lives revolve around someone, they don’t just stop doing so even if all that’s left is some semblance of their memory. There are always those bits that linger. The memories that are impressed on the places you went and the things you said and the songs you listened to remain.
เมื่อชีวิตของเราหมุนรอบใครบางคน พวกเขาไม่เพียงแค่หยุดทำเช่นนั้น แม้ว่าสิ่งที่เหลืออยู่จะเป็นความทรงจำของพวกเขาก็ตาม มีเศษเล็กเศษน้อยที่ยังคงอยู่อยู่เสมอ ความทรงจำที่ประทับใจในสถานที่ที่ไป สิ่งที่คุณพูด และเพลงที่คุณฟังยังคงอยู่
We all eventually find ourselves standing in the checkout line, hearing one of those songs come on and realizing that we’re revolving around them again. And maybe we never stopped.
ในที่สุดเราทุกคนก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ในแถวจ่ายเงิน ได้ยินเพลงหนึ่งดังขึ้นและตระหนักว่าเรากำลังหมุนรอบพวกเขาอีกครั้ง และบางทีเราก็ไม่เคยหยุดมันได้เลย
Do you ever really forget your lovers’ birthdays, or all your first times, intimate and not? Do your anniversaries ever become normal days of the year again? Are the things you did and promises you made ever really neutralized? Do they become void now that you’re broken up or do you decidedly ignore them because there’s simply no other choice? The mind tells you to go on, and forces your heart to follow suit I guess.
คุณเคยลืมวันเกิดของคู่รักหรือครั้งแรกทั้งหมดของคุณแบบสนิทสนมและไม่ลืมเลยหรือเปล่า? วันครบรอบของคุณจะกลายเป็นวันปกติของปีอีกครั้งหรือไม่? สิ่งที่คุณทำและสัญญาที่คุณทำไว้เคยเป็นกลางจริงๆ หรือไม่? ตอนนี้พวกเขากลายเป็นสิ่งที่ไม่มีแล้ว เมื่อคุณเลิกกันหรือคุณตัดสินใจเพิกเฉยต่อพวกเขาเพราะไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว? จิตใจบอกให้ไปต่อ และบังคับหัวใจให้ทำตาม ฉันเดานะ
I want to believe that you either love someone, in some way, forever, or you never really loved them at all. That once two reactive chemicals cross both are changed. That the wounds we leave in people are sometimes too raw to risk falling back into them. I don’t want to believe that we write each other off because we simply don’t matter anymore. I know love isn’t expendable. I wonder, and maybe hope, if we ever just force it to be out of necessity.
ฉันอยากจะเชื่อว่าคุณรักใครสักคน ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ตลอดไป หรือคุณไม่เคยรักพวกเขาเลยจริงๆ เมื่อสารเคมีที่ทำปฏิกิริยาสองชนิดข้ามกันจะเปลี่ยนไป ว่าบาดแผลที่เราทิ้งไว้ในผู้คนนั้นบางครั้งดิบเกินไปจนเสี่ยงที่จะตกกลับเข้าไป ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเราเลิกกันเพราะเราไม่สำคัญอีกต่อไป ฉันรู้ว่าความรักใช้ไม่ได้ ฉันสงสัย และอาจจะหวังว่า ถ้าเราบังคับมันให้ไม่จำเป็น
Maybe it’s just that we’re all at the centers of our own little universes, and sometimes they overlap with other people’s, and that small bit of intersection leaves some part of it changed.
บางทีอาจเป็นเพียงว่าเราทุกคนอยู่ในศูนย์กลางของจักรวาลเล็กๆ ของเราเอง และบางครั้งมันก็ซ้อนทับกับจักรวาลของคนอื่นๆ และจุดตัดเล็กๆ นั้นทำให้บางส่วนเปลี่ยนไป
The collision can wreck us, change us, shift us. Sometimes we merge into one, and other times we rescind because the comfort of losing what we thought we knew wins out.
การปะทะกันสามารถทำลายเรา เปลี่ยนแปลงเรา ทำให้เราเปลี่ยนไป บางครั้งเรารวมเป็นหนึ่งเดียว และบางครั้งเราก็ล้มเลิกเพราะความสบายใจที่จะสูญเสียสิ่งที่เราคิดว่าเรารู้ว่าเราชนะ
Either way, it’s inevitable that you expand. That you’re left knowing that much more about love and what it can do, and the pain that only a hole in your heart and space in your bed and emptiness in the next chair over can bring.
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คุณจะต้องขยายตัว การที่คุณเหลือความรู้มากมายเกี่ยวกับความรักและสิ่งที่มันสามารถทำได้ และความเจ็บปวดที่มีเพียงหลุมในหัวใจ และพื้นที่บนเตียงของคุณ และความว่างเปล่าบนเก้าอี้ตัวถัดไปเท่านั้นที่สามารถนำพามาได้ .
Whether or not that hole will ever again include the person who made it that way… I don’t know. Whether or not anybody else can match the outline of someone who was so deeply impressed in you… I don’t know that either.
ไม่ว่าหลุมนั้นจะรวมคนที่ทำมันแบบนั้นอีกครั้งหรือไม่… ฉันไม่รู้ จะมีใครอื่นที่ตรงกับโครงร่างของคนที่ประทับใจในตัวคุณอย่างสุดซึ้งหรือไม่… ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
We all start as strangers. The choices we make in terms of love are usually ones that seem inevitable anyway.
เราทุกคนเริ่มต้นจากการเป็นคนแปลกหน้ากันมาก่อน ทางเลือกที่เราทำในแง่ของความรักมักจะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว
We find people irrationally compelling. We find souls made of the same stuff ours are. We find classmates and partners and neighbors and family friends and cousins and sisters and our lives intersect in a way that makes them feel like they couldn’t have ever been separate.
เราพบว่าผู้คนมีเสน่ห์อย่างไม่มีเหตุผล เราพบว่าจิตวิญญาณถูกสร้างขึ้นจากสิ่งเดียวกันกับของเรา เราพบเพื่อนร่วมชั้น เพื่อนร่วมงาน เพื่อนบ้าน เพื่อนในครอบครัว และ ลูกพี่ลูกน้องและชีวิตของเราบรรจบกันในลักษณะที่ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนไม่เคยแยกจากกัน
And this is lovely. But the ease and access isn’t what we crave. It isn’t what I’m writing about right now. It isn’t what we revolve around after it’s gone. We are all just waiting for another universe to collide with ours, to change what we can’t ourselves. It’s interesting how we realize the storm returns to calm, but we see the stars differently now, and we don’t know, and we can’t choose, whose wreckage can do that for us.
และนี่ก็น่ารัก แต่ความสะดวกและการเข้าถึงไม่ใช่สิ่งที่เราปรารถนา ไม่ใช่สิ่งที่ฉัน' ฉันเขียนถึงตอนนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เราหมุนไปหลังจากที่มันหายไป เราทุกคนแค่รอให้จักรวาลอื่นมาชนกับเรา เพื่อเปลี่ยนสิ่งที่เราทำไม่ได้ด้วยตัวเอง สิ่งที่น่าสนใจคือเราจะตระหนักว่าพายุกลับมาสงบอีกครั้งได้อย่างไร แต่ตอนนี้เราเห็นดวงดาวแตกต่างออกไป และเราไม่รู้ และเราเลือกไม่ได้ว่าซากของใครจะทำแบบนั้นให้เราได้
We all start as strangers, but we forget that we rarely choose who ends up a stranger too.
เราทุกคนเริ่มต้นจากการเป็นคนแปลกหน้า แต่เราลืมไปว่าเราไม่ค่อยเลือกว่าใครจะกลายเป็นคนแปลกหน้าเช่นกัน
the journey of love takes us from intimate connections with our partners to becoming strangers once again.
การเดินทางของความรักพาเราจากความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคู่รักไปสู่การเป็นคนแปลกหน้าอีกครั้ง
We discover that even though we may no longer be intimately involved with someone, traces of their memory persist.
เราค้นพบว่าแม้เราจะไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกับใครซักคนอีกต่อไปแล้ว แต่ร่องรอยของความทรงจำยังคงอยู่
We remember the moments shared, the promises made, and the impact they had on our lives. Love, in its various forms, leaves an indelible mark on our hearts.
เราจำช่วงเวลาที่มีร่วมกัน คำสัญญา สร้างขึ้นและผลกระทบที่มีต่อชีวิตของเรา ความรักในรูปแบบต่างๆ ทิ้งรอยประทับไว้ในใจเราอย่างไม่มีวันลบเลือน
We all begin as strangers, and while we may not choose who ultimately remains a stranger, we cannot deny the transformative power of these encounters.
เราทุกคนเริ่มต้นจากการเป็นคนแปลกหน้า และแม้ว่าเราจะไม่เลือกว่าใครจะยังคงเป็นคนแปลกหน้าในท้ายที่สุด แต่เราไม่สามารถปฏิเสธพลังแห่งการเปลี่ยนแปลง ของการเผชิญหน้าเหล่านี้ได้
Love shapes us, expands our understanding, and forever alters our perception of the world.
ความรักหล่อหลอมเรา ขยายความเข้าใจของเรา และเปลี่ยนแปลงการรับรู้โลกของเราไปตลอดกาล
Thank you!
ตัดแปะโดย เฉลิมชัย เอื้อวิริยะวิทย์
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
