หนังสือ "สวัสดี ที่นี่ร้านดอกไม้ความทรงจำ"
ซื่ออี เขียน
ชาญ ธนประกอบ แปล
"ทะเลาะกันได้ แต่ก็ต้องเรียนรู้ที่จะคืนดีกันด้วย" แม่พูดแบบนี้มากกว่าหนึ่งครั้ง (หน้า 5)
ทว่าสถานการณ์ไม่ได้ดีขึ้น การกลั่นแกล้งยังคงดำเนินต่อไปทั้งทางร่างกายและจิตใจ เจี่ยนเจิ้งได้แต่ปล่อยให้หวังซื่อเจี๋ยซูบผอมลงเรื่อยๆ และร่างกายก็มักมีบาดแผลเล็กๆอยู่เสมอ ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเขาตลอด แต่พอเอ่ยถึงทีไร หวังซื่อเจี๋ยก็จะเฉไฉไปทางอื่นทุกที ชีวิตที่พูดแต่คำว่า "ไม่เป็นไร" ผ่านไปวันแล้ววันเล่าจนหน้าตาซูบซีด วันนี้หวังซื่อเจี๋ยไม่เพียงปิดปาสเตอร์บนใบหน้า แม้แต่แขนก็ปิดด้วย
บ่ายวันเดียวกันเจี่ยนเจิ้งพุ่งเข้าไปในห้องพักครู บอกเล่าเหตุการณ์บูลลี่นี้ หวังซื่อเจี๋ยถูกเรียกไปที่ห้องครูประจำชั้น แต่เขาปฏิเสธยืนกรานท่าเดียวว่าไม่ได้ถูกรังแก ทำอย่างไรก็ไม่ยอมบอกชื่อนักเรียนพวกนั้น "ผมไม่เป็นไรครับ แค่หกล้ม" เพราะเริ่มเคยชินกับคำพูดเหล่านี้แล้วหวังซื่อเจี๋ยจึงเอ่ยปากอย่างหนักแน่น
"บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าบอกครู" พอออกจากห้องครูประจำชั้น หวังซื่อเจี๋ยก็โมโหใส่เจี่ยนเจิ้งที่รออยู่ข้างนอก พูดจบก็สะบัดหน้าจากไปโดยไม่หันกลับมาเลย
"นายเป็นเพื่อนสนิทฉันนะ" เจี่ยนเจิ้งพยายามฉุดรั้งหวังซื่อเจี๋ย
"แล้วนายทำร้ายชั้นทำไม"
"คนที่ทำร้ายนายไม่ใช่ฉัน เป็นพวกนั้นต่างหาก" ทั้งสองเริ่มทะเลาะกันที่ระเบียง (หน้า 80)
หม่าฝูข่ายยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้ถือสากับคำพูดของเฉาเสวียอี้ นับตั้งแต่เป็นยูทูบเบอร์ เธอก็แยกแยะความแตกต่าง ระหว่างดีกับไม่ดีได้ บางคนเปลือกนอกเย็นชาแต่ความจริงเป็นคนเอาใจใส่ แต่บางคนตรงกันข้าม ... น้ำตากัดกร่อนจิตใจและสมองได้ คนที่เศร้าเสียใจระยะยาวจะเลอะเลือนด้านเวลา ถ้ามีการซ่อมแซมและฟื้นฟูสิ่งที่ดีบนความทรงจำที่ชำรุดพังพินาศไปแล้ว ก็จะหล่อเลี้ยงมันให้ผลิดอกใหม่ได้ (หน้า 43)
การมีชีวิตอยู่ย่อมต้องได้รับบาดเจ็บหรือเสียใจ นั่นคือกระบวนการของชีวิต ผู้คนจะไม่หายดีในชั่วข้ามคืน และการ "ดีขึ้น" ก็ต้องใช้การฝึกฝนระยะยาว (หน้า 102)
หากจะกล่าวว่าการอ่านทำให้สวีโหย่วจินรู้สึกว่ามีคนเข้าใจตนเอง เช่นนั้นการเขียนก็คือทางออกของเธอ เธอเคยคิดว่าตนเองหนีเข้าไปสู่โลกของตัวอักษรแล้ว ภายหลังจึงพบว่า แท้ที่จริงตัวเธอค้นพบความเงียบสงบและผ่อนคลายในตัวอักษรมากกว่า (หน้า 138)
ไม่ว่าเดินไกลเท่าใด อนาคตจะยังคอยเธออยู่ที่อนาคต และพรุ่งนี้ก็คือวันใหม่อีกวัน (หน้า 150)
ที่แท้การบอกว่า "เรื่องมันผ่านไปแล้ว" ความจริงไม่ได้หมายความว่าอดีตไม่สำคัญและควรลืมมันเสีย หากแต่หมายความว่าการใช้ชีวิตที่มีอยู่ในตอนนี้ให้ดีเป็นเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่า อดีตทำให้เรากลายเป็นตัวเองในปัจจุบัน แต่ไม่ได้หมายความว่าปัจจุบันต้องเป็นเหมือนอดีต (หน้า 196)
" พลังของมนุษย์มีขีดจำกัด ถ้ามัวแต่จดจำความเสียใจ ก็จะลืมเลือนส่วนที่งดงาม" เฉาเวยจื้อพูดเรียบๆ (หน้า199)
เพราะจดจำไว้จึงยังดำรงอยู่ (หน้า 206)
สิ่งที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างงดงามไม่ใช่ความเข้มแข็งหลังได้รับบาดเจ็บ หากแต่เป็นเพราะเรามั่นใจว่า ขอเพียงมีชีวิตอยู่ต่อไป สักวันหนึ่งก็จะได้พบกับความงดงามและความสุขอื่นๆอีกแน่นอน การไม่นำความเศร้าเสียใจมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของตนเอง คือของขวัญที่ความทรงจำมอบให้กับเรา (หน้า 207)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
