แก้วกาแฟที่แหลกสลาย
ยามเย็นก่อนอาทิตย์อัสดง ร้านกาแฟเล็กๆ ใจกลางกรุงใหญ่ได้มีลูกค้าคนหนึ่งรอดื่มกาแฟที่รังสรรค์อย่างตั้งใจภายใต้บรรยากาศสงบนิ่งมีเพียงเก้าอี้เหล็กไร้พนักพิงตั้งตระหง่านบนพื้นกรวดพร้อมบทเพลงผ่อนคลายจากลำโพง พนักงานบรรจงรินน้ำจากกาน้ำ Gooseneck Kettle ด้วยความตั้งใจ กาแฟที่ร้อนถูกรินบนแก้วเซรามิกสีขาว-น้ำตาล อุ่นด้วยความร้อนเพื่อรักษาอุณหภูมิให้เหมาะสมก่อนเสิร์ฟ
“เชิญทานให้อร่อยค่ะ…”
เมื่อสิ้นเสียงของพนักงาน ไม่รู้ว่าเพราะความร้อนจากแก้วกาแฟ ความเลินเล่อ เหงื่อจากความกังวลหรือความร้อนจากอากาศที่อบอ้าว แต่แก้วที่ใส่กาแฟดังกล่าวแตกกระจายบนโต๊ะ คราบน้ำกาแฟไหลนอง พนักงานทำได้เพียงขอโทษขอโพยเพราะนั่นคือเสิร์ฟสุดท้ายของเมล็ดชนิดนี้ ไม่มีโอกาสได้แก้ตัว ลูกค้ายืนยันที่จะทานเมล็ดดังกล่าวเท่านั้น ท้ายที่สุดจึงทำได้เพียงคืนเงินให้ลูกค้าพร้อมคูปองทานฟรีในครั้งต่อไป
หลังจากลูกค้าจากไป เจ้าของร้านสั่งให้พนักงานเก็บกวาดและทิ้งแก้วดังกล่าว
“ระวังอย่าแตะโดนปลายแหลมนะ แก้วเซรามิคก็บาดได้ เอาเศษแก้วมัดใส่ถุงแล้วค่อยทิ้งลงถังขยะ”
เสียงที่นุ่มนวลชวนสงบใจของเจ้าของร้านซึ่งถูกสะท้อนผ่านสไตล์ของร้านเป็นอย่างดีกล่าว ทว่าพนักงานกลับปฏิเสธเสียงแข็ง
“ฉันจะเอามันกลับไปซ่อมเองค่ะ”
“งั้นก็ระวังด้วยล่ะ” เจ้าของร้านกล่าวก่อนโบกมือลาเพราะใกล้เวลาปิดร้านและเขาต้องไปรับลูก
พนักงานคนนี้ผูกพันกับแก้วใบนี้มาก มันอยู่ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาเป็นเด็กล้างแก้วจนเธอโตมาเป็นบาริสต้ามือดีที่สุดของร้าน แก้วใบนี้ไม่เคยขยายใหญ่ ไม่เคยงอกหูจับ ไม่เคยปริปาก ไม่เห็นว่าสึกกร่อน ไม่เอ่ยปากพูดให้ทิ้งหรือเก็บ ไม่ใช่เพราะแก้วไม่อยากทำ แต่มันเป็นสิ่งที่ทำไม่ได้
พนักงานรู้ดีว่าไม่มีทางป้องกัน มันแค่บังเอิญเกิด ลูกค้าอาจต้องการเหตุผล แต่เธอรู้ว่ามันเป็นเพียงการสวมกรอบเพื่ออธิบายปรากฎการณ์ เหตุการณ์นี้เกิดซ้ำไม่ได้จึงไม่มีทางยืนยันว่าเหตุผลที่ให้มันใช่ความจริงที่สุดหรือไม่ เหตุผลไม่ได้ถูกพูดออกไป ลูกค้าเห็นความจริงแม้จะไม่เข้าใจสาเหตุของสิ่งที่เกิดแต่เขาไม่เคยถามถึง ตราบาปนี้สลักลงในใจพนักงานแต่กลับเป็นแก้วที่แหลกสลาย พนักงานยังคงอยู่ มือไขกุญแจปิดร้าน และตื่นมาทำงานวันแล้ววันเล่า
2 เดือนผ่านไป พนักงานกลับมาอีกครั้งพร้อมแก้วสีขาว-น้ำตาลลวดลายสีทองอร่าม เจ้าของร้านเห็นก็จำได้ทันที
“เก่งมาก คุณทำได้อย่างที่พูดจริงๆ” เขากล่าวชม
“บอสจะไม่ไล่หนูออกใช่มั้ยคะ?” เธอไม่สนใจคำชมแต่กลัวเหตุการณ์ในอดีตที่หลอกหลอน
“ไม่เลย ผมอยากเห็นแก้วที่คุณถือได้เสิร์ฟกาแฟมากกว่า” เจ้าของร้านกล่าวถึงโอกาสด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและนุ่มลึก
“หนูว่าจะเสิร์ฟให้ลูกค้าที่หนูทำแก้วแตกในวันนั้นเป็นคนแรกค่ะ ระหว่างนี้คงใช้แก้วอื่นเหมือนที่เคยทำมาตลอด 2 เดือนให้ลูกค้าท่านอื่นไปก่อน” พนักงานกล่าว
“อย่างงั้นหรอ”
เจ้าของร้านตอบรับแต่ไม่มีท่าทีเห็นด้วยหรือปฏิเสธความคิด อาจเพราะเขาไม่ใช่เจ้าของแก้วนี้อีกต่อไป หรือ ไม่รู้ว่าเขาไม่เคยรู้สึกว่าเขาเป็นเจ้าของมันตั้งแต่แรก “แต่หนูไม่มั่นใจว่าจะได้เสิร์ฟมันรึเปล่า บางทีลูกค้าคนนั้นคงไม่อยากมาที่ร้านอีกแล้วก็ได้” เธอกล่าวด้วยสีหน้ากังวล “ไม่มีใครรู้อนาคตหรอกนะรู้มั้ย” เจ้าของร้านพูดปลอบแต่พนักงานกลับไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นเลย
เสียงกริ่งประตูพร้อมชายหนุ่มกับหญิงสาวตรงเข้ามาเพื่อทำลายความสงบของร้านในยามบ่าย
“โอกาสแก้ตัวมาแล้วนะ สู้ๆ” เจ้าของร้านให้กำลังใจและเดินไปหลังร้านเพื่อทำบัญชีต่อ
“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย คุณผู้หญิง วันนี้รับอะไรดีคะ” พนักงานกล่าวเสียงใสภายในเต็มไปด้วยความกังวลปนประหม่า
“ที่คุณเคยให้คูปองมา ขอดริปร้อนที่ดีที่สุดให้ภรรยาของผม ส่วนของผมรับเป็นอเมริกาโน่เย็นไม่หวาน”
พนักงานรู้ทันทีว่าลูกค้าคนนี้ครั้งก่อนไม่ได้สั่งกาแฟให้ตนเองแต่สั่งเพื่อเลือกร้านที่ดีให้ภรรยา มันต้องใช้ความบ้าแค่ไหนนะถึงจะเลือกให้โอกาสกับร้านที่ทำพลาดต่อหน้าด้วยการพาคนพิเศษมาด้วย
“ค่ะ ตัวดริปร้อนบราซิลที่เราเคยเสิร์ฟหมดไปแล้ว ตอนนี้มีเอธิโอเปียจากโรงคั่วที่สวีเดนกำลังอยู่ในช่วง Golden Week ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงทานกาแฟโทนผลไม้ได้หรือเปล่าคะ” พนักงานกล่าว
“ได้ค่ะ ปกติไม่ทานกาแฟเพราะขมด้วย แต่จะรอชิมนะคะ” ลูกค้ากล่าว
กาแฟถูกเสิร์ฟในสองแก้วที่ต่างกัน อเมริกาโน่เย็นในแก้วพลาสติกทรงสูง กับ ดริปร้อนเอธิโอเปียในแก้วสีขาว-น้ำตาลลายทอง คุณผู้หญิงได้ยกแก้วของตนขึ้นดื่ม กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของกาแฟทำให้นึกไปถึงความขมที่ได้รับในวัยเด็ก แต่ก็หยุดชะงักด้วยรสและกลิ่นใหม่ๆ ที่เต็มเปี่ยม พีช ดอกมะลิ ไวน์ องุ่นขาว และตบท้ายด้วยชาเอิร์ลเกรย์อบอวลอยู่ในปาก
“อร่อยดีนะคะ ถึงจะไม่ค่อยทานแต่ชอบอันนี้ดี โดยเฉพาะแก้วซื้อมาจากไหนหรอคะ?” เธอกล่าวชมพร้อมคำถาม
“ขอบคุณนะคะสำหรับกาแฟ ส่วนแก้วก็….” พนักงานหยุดพูด ความทรงจำมากมายตลอดสองเดือนไหลเข้ามาไม่หยุดหย่อน ความพยายาม ความท้อแท้ คราบเลือด ความเจ็บปวด ความผิดหวัง และความยินดี
“ทำเองค่ะ” เธอกล่าวด้วยความมั่นใจ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
