สั้นๆ.. จะกลับมาเข้าร่องเข้ารอยครับ ..สัญญา
….
บล็อกสุดท้ายเมือ 24 มีนาคม เป็นหลักฐานชัดเจนว่าวตัวเองทิ้งงานเขียนบล็อกไปกว่า 1 เดือน
มันเป็น 1 เดือนที่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองละเลย หรือขาดความรับผิดชอบมากเท่าครั้งก่อนๆ
ด้วยความเป็นตัวเองที่ก่อร่างสร้างมาจากอดีตในแบบเฉพาะตัว ส่งผลให้ตัวเองมีนิสัยเป็นคนที่มักจะสนใจใผ่ทำอะไรที่ต้องการ เป็นพักๆ ..เรียกว่า มีไฟเป็นช่วงๆก็ว่าได้
นิสัยนี้ไม่ใช่นิสัยของผู้สำเร็จ (จากที่อ่านมาอ่ะนะ) แต่มันก็เป็นนิสัยของตัวเอง.. ที่ต้องยอมรับ และ ยอมรับแล้ว ในวันนี้ที่จะอายุ 50 ในเดือนหน้า..
เป็นเรื่องน่าอาย และ ไม่น่าเปิดเผย และยิ่งไม่น่าเปิดเผยเข้าไปอีก เพราะว่าตัวเองเป็นเจนเอ็กซ์ ที่ในวันนี้ คนกล่มนี้เป็นกลุ่มคนที่ก้าวเข้าสู่วัยชรากันแล้ว อ่อ.. เรียกว่ากลางคนจะดูน่ารักกว่า แบบว่า.. กลางปลายอ่ะนะ
คนเจนของตัวเองนั้นมีกรอบความคิดที่กึ่งอนุรักษ์กึ่งเปิดกว้าง..เอ่อ.. เอาเป็นว่า ตัวเองคนเดียวแล้วกัน คงไม่เหมารวมคนอื่นๆที่อยู่ในเจนเดียวกันไปด้วย มันจะได้เกี่ยวกับตัวเองคนเดียว
….
ความเป็นผู้ใหญ่ (คือ แก่ลงน่ะ ) ทำให้ตัวเองใช้ชีวิตลำบากขึ้นหรือไม่.. คำตอบก็คือ..ก็นิดนึงนะ.. เพราะความคาดหวังของคนที่มองเราในวันนี้ โดยเฉพาะคนที่มีอายุน้อยกว่ามักมีความคาดหวังจากตัวเองไปในทิศทางหนึ่ง แต่ตัวเองกลับไม่เคยมองว่า เราโตตามอายุที่เพิ่มขึ้นทุกวันเลย
ด้วยความที่ยังมีคุณพ่อคุณแม่ที่คอยดุทุกวันเดี่ยวกับการใช้ชีวิตและการเลี้ยงลูก (หลาน) กับพี่ป้าน้าอาที่ยังรักเป็นห่วงและมองตัวเองเป็นเด็กตลอด ตัวเองก็เลยรู้สึกตลอดว่า.. แค่อายุมากขึ้น แต่ยังรู้สึกเป็นเด็กอยู่
กับอีกอย่างคือ..ความอยากรู้อยากเห็นที่มีมากเท่าเดิม แม้จะอยู่ในร่างกายที่กำลังทดถอย.. ซึ่งก็ถือเป็นความอึดอัดหลักๆของตัวเอง ในช่วงวัยนี้..นี่กระมังที่ทำให้คนเราอยากเป็นอมตะ จะได้ใช้เวลาที่ไม่มีวันหมดได้สอดคล้องความความอยากรู้อยากเห็นที่มีปริมาณเท่าๆกัน
อย่างไรก็ตาม แม้ความอยากรู้อยากเห็น หิวกระหายยังไม่ได้ลดลง แต่ความขี้เกียจ รักสบาย เสพติดความเคยชิน กลับแข็งแกร่งขึ้นอย่างน่าตกใจ.. ไม่แปลกที่ความตั้งใจจะเขียนบล็อกเพื่อการบำบัดนี้จะถูกวางทิ้งไว้เฉยๆ ไปเกือบ 1 เดือน..
แต่มันก็ไม่ได้แย่นะ.. จริงๆต้องบอกว่าก่อนหน้านี้ เคยรู้สึกแย่และโทษตัวเองกว่านี้.. แต่ครั้งนี้มานั่งได้มานั่งทำตารางเวลาดูก็พบว่า แม้ไม่ได้ทำสิ่งที่ตั้งใจ ไม่ว่าจะเป็นการเขียนบล็อกหรือทำยูทูป แต่เวลาที่ตัวเองมีนั้นก็ถูกใช้ไปกับสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต นั่นก็คือ..ครอบครัว
การมองเห็นการใช้เวลาของตัวเอง ผ่านแถบสีต่างๆบนแอปปฏิทินมันเตือนตัวเองว่า เราเองไมได้ใช้เวลาไปอย่างไร้ค่า เวลาที่ใช้ส่วนใหญ่ แม้ไม่ได้ใช้ไปกับความตั้งใจที่จะไขว่คว้าความสำเร็จใหม่ๆ แต่ก็ได้ใช้ไปกับความสำเร็จที่สำคัญที่ตัวเองได้สร้างขึ้นมาแล้ว..
“อยู่กับสิ่งที่มี ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน..” คำร้องในเพลงฮิตติดหู และ ติดใจลอยล่องเข้ามาในหัว
ความรู้สึก “ขาด” ที่เป็นเพราะตัวเองเอาแต่จ้องมองสิ่งที่มันไม่เกิดขึ้นตาม ”ความตั้งใจในวันนี้” ..นานเกินไป เหมือนคนที่จ้องมองแต่ช่องว่างของอากาศในแก้วที่มีน้ำเกือบจะเต็ม.. แต่พอได้มาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วจาก “ความตั้งใจในอดีต” หรือระดับน้ำจริงๆที่มีอยู่ในแก้ว มันก็เลยรู้สึกดีขึ้น..
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา..ไม่รู้ว่าเคมีกลับมาคงเส้นคงวา หรือ การถอยออกมาอยู่กับสิ่งที่มี (ที่มันก็สำคัญ) ในความยืดหยุ่นกับตัวเองมากกว่าเดิม ที่ทำให้อาการ.. “คิดมากเวียนวนขึ้นลงเฟี้ยวฟ้าว”.. ที่ก่อนหน้านี้เป็นมากๆ กลับมาดีขึ้นมากๆในวันนี้
ขอบคุณตัวเองที่สร้างพื้นที่ดีๆให้กับตัวเอง.. ทุกๆคนต้องการพื้นที่ว่างๆ เพื่อสร้างอะไรบางอย่างเสมอ
กลับมาเขียนอะไร ไปเรื่อยๆ ตามความตั้งใจอีกทีนะ..
PAPiiGEORGE
240422
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
