จบใหม่ไร้งาน
สมศักดิ์นั่งกระวนกระวายระหว่างฟังบรรยายในรายวิชาการจัดการสิ่งแวดล้อม ไม่ใช่เพราะเนื้อหาเยอะจนรู้สึกว่ามึนหัวจนรับไม่ไหว ทว่าสมศักดิ์ที่เข้าเว็บหางานมาตลอด 2 เดือนกลับยังไม่มีที่ไหนเรียกเขาสัมภาษณ์เลยและเขากำลังจะจบการศึกษา
โฆษณาในเฟสบุ๊กกลับยิ่งซ้ำเติมสมศักดิ์ยิ่งกว่า “สาเหตุที่เด็กจบใหม่ว่างงาน”
สมศักดิ์ใช้สกิลการกวาดสายตา บทความไม่ได้ให้คำตอบเพียงให้แค่สาเหตุและขยายความเล็กน้อย
1. ไม่หาข้อมูลความต้องการของตลาด
2. เรียนตามกระแส
3. เลือกงาน เลือกองค์กร
4. ทักษะไม่ตรง
5. เตรียมตัวไม่ดี
“เวรเอ๊ย” สมศักดิ์พึมพำกับตัวเอง
ต้องแค่ไหนถึงจะดีพอล่ะ เช็กความต้องการก็แล้ว สาขาที่เรียนก็เป็นอนาคตอยู่ ที่ยื่นไปก็สมัครหมดตั้งแต่บริษัทเล็กจนถึงบริษัทต่างชาติไซซ์ยักษ์ ใบสมัครนี่ก็ยื่นทั้งงานดีไซน์ สิ่งแวดล้อม คอมพิวเตอร์ ขายตรง หรือทักษะเราไม่พอนะ
สมศักดิ์เปิดเรซูเม่ตัวเองอีกครั้ง วันนี้ก็เป็นรอบที่สี่แล้วที่เขาเปิดมัน ทักษะก็หลากหลายมาก Adobe Illustrators ก็ใช้ได้ ออกแบบเว็บหรือแอพก็เป็น คิดการปล่อยคาร์บอนก็ได้ เขียนโค้ดดึงข้อมูล วิเคราะห์สถิติ ทำแดชบอร์ด ประสบการณ์ทำสตาร์ทอัพแล้วเจ๊งก็มี ชีวิตของสมศักดิ์แทบจะวิ่งแล่นอยู่บนรถไฟเหาะอยู่แล้ว
“หรือกูยังไม่โดดเด่นพอวะ”
สมศักดิ์คิดถึงพอดแคสต์ที่เขาฟัง คนเราต้องเก่งแบบตัว T รู้กว้างและรู้ลึกสักด้าน สองด้าน เพื่อให้เกิดการเชื่อมต่อองค์ความรู้ ทั้งหมดนี้จะช่วยให้เราคิดสิ่งใหม่ได้ แล้วเมื่อเราใช้สิ่งเหล่านี้ไปแก้ปัญหาต่างๆ ในโลก เราก็จะเป็นที่ต้องการ
“เรื่องที่รู้แถมมีประสบการณ์ก็มีจนจะเป็นรูปตัว E อยู่แล้ว” เขาพึมพำต่อ
หลายเรื่องก็รู้ผิวเผิน แต่เรื่องที่รู้ลึกก็มีไม่น้อย
สมศักดิ์นึกถึงทฤษฎี Paradox of Choice ถ้ามีแยมอยู่ 6 แบบ ผู้คนก็จะเลือกได้ง่าย ทว่าหากมีมากถึง 24 ชนิด คนก็จะเริ่มตัดสินใจได้ยาก แล้วในโลกที่คนเรามีเป็นร้อยสกิลแต่ระบุความเชี่ยวชาญไม่ได้เพราะHRไม่ชอบให้ใส่แถบค่าพลังมันจะทำยังไงถึงจะคัดสกิลไร้ประโยชน์ในสายตาคนอื่นออกไปได้นะ
ทว่าเสียงของอาจารย์กลับดึงเขาออกจากภวังค์อีกครั้ง
“มีคนถามอาจารย์ว่า อาชีพในอนาคตจะเป็นอย่างไร
เดี๋ยวอยู่คุยต่อได้นะ มืออาชีพนั่งอยู่ตรงนี้แล้ว” อาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงสดใส
ก็ดีครับอาจารย์ แต่ผมอยากมีอาชีพทำวันนี้แล้ว
“โลกเปลี่ยนไวดีนะ” สมศักดิ์บ่นออกมา
เขาค่อยๆ นึกไปถึงช่วงโควิดที่เขาหมั่นพัฒนาทักษะต่างๆ ขึ้นมาด้วยความสนุกสนาน สิ่งที่เขาทำยังไม่เป็นที่นิยมมากเท่าปัจจุบัน ไปไหนใครก็อ้าแขนรับแม้พิษจากการล็อกดาวน์จะทำให้ธุรกิจจำนวนมากต้องปิดตัวแต่เขาไม่เคยถูกปิดกั้นด้านโอกาสเลย
มาในวันนี้ ทักษะที่เขามีไม่ใช่สิ่งใหม่ ไม่มีใครอยากรับเขาเข้าทำงานราวกับเป็นคนตกงานมานับปี ทั้งๆ ที่พยายามวิ่งอยู่ตลอด ไปในหลากหลายสายเพื่อตอบโจทย์การประสานงานในอนาคต พัฒนาทั้ง Hard Skills และ Soft Skills หลายที่ก็อยากได้ประสบการณ์ทำงาน ก็เพิ่งจบใหม่ เอาประสบการณ์ที่เคยคลุกคลีกับทักษะเหล่านี้แทนได้มั้ย สมศักดิ์เริ่มโอดครวญต่อชะตา
ไม่ชอบอ่านเยอะๆ ใช่มั้ย คิดว่าที่กูทำมาเยอะๆ
เนี่ยมันรกตามากใช่มั้ย ไม่กลั่นกรองใช่มั้ย
สมศักดิ์บันดาลโทสะ กดลบหน้าออกแบบเรซูเม่ที่เขาทำใน Figma ให้มลายหายไปเหลือเพียงพื้นหลังสีดำไซซ์กระดาษ A4 ว่างเปล่า กูไม่ทำมันละเรซูเม่แบบรวบทุกทักษะพร้อมประสบการณ์ เดี๋ยวกูทำแยกให้ตามสายงาน แยก Palette ตามสีบริษัทพวกมึงพร้อมคำโปรยเฉพาะด้วยเลยเอ้า
มึงสงสัยใช่มั้ยว่าทักษะกูมีมากหรือน้อย เดี๋ยวกูอัพโค้ดที่ไม่ติด NDA ลงให้เกลี้ยง เว็บปกติกูก็ไม่เขียนนะ แต่วันนี้กูจะเขียนแล้วยัดประวัติกูตั้งแต่พระเจ้าเหาพร้อมแยกหมวดหมู่ให้ค้นหาง่ายๆ ด้วย เอาให้พวกมึงเบื่อเลย อยากรู้ทัศนคติกูด้วยปะ เดี๋ยวแปะบทความ เรื่องสั้น เรื่องยาว รีวิวรายวิชา ของที่มันเคยอยู่ในคอมส่วนตัว วันนี้กูจะลงให้หมดเลย
ภาพที่สมศักดิ์วางไว้มันไม่ได้เสร็จสิ้นเพียงในข้ามคืน แต่โทสะเปลี่ยนเป็นแรงขับให้เขาใช้เวลาตลอดสามสัปดาห์เพื่อลงผลงานทั้งหมดสู่โลกอินเทอร์เน็ตและสร้างพื้นที่ของเขา เขาเริ่มเดินทางสู่การเป็นบุคคลสาธารณะ เขาเริ่มให้แรงบันดาลใจต่อคนจบใหม่ คนที่เริ่มพัฒนาตนเอง คนที่กำลังเรียนรู้สิ่งใหม่ ระหว่างนั้นเขาสร้างผลงานทิ้งขว้างลงอินเทอร์เน็ตตลอดเวลา
เขาไม่สนว่ามันจะเป็นการลงแรงโดยสูญเปล่าหรือไม่
เขาแค่สะใจที่ได้ระบายมันในทุกวัน
แม้ในช่วงที่เขาหางานไม่ได้ พื้นที่ของเขาพร้อมที่จะเล่าเรื่องของเขาตลอดเวลา เริ่มมีคนสนใจทั้งในทางที่ดีและไม่เห็นด้วย คอมเมนต์ในเพจของสมศักดิ์เสียงแตกมากๆ บ้างก็สนับสนุนที่เขาไม่เคยยอมแพ้ บ้างก็บอกเขาเป็นแค่พวกหัวรุนแรงเอาแต่ใจ
สมศักดิ์เล่าเรื่องนี้ให้คนจำนวนมากฟัง ณ หอประชุมเปิดในห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่นั่นเต็มไปด้วยยุวชนคนรุ่นใหม่ ชายวัยกลางคนที่แววตากลับมาสดใส ผู้บริหารจำนวนหนึ่งที่แสยะยิ้ม
“ทุกคนคงสงสัยสินะว่าที่ผมทำไปทั้งหมดมันมีเป้าหมายรึเปล่า”
สมศักดิ์หยุดพูดและพักหายใจ
“เปล่าเลย กูแค่สะใจของกู”
เสียงปรบมือและแววตาเร่าร้อนของผู้คนในหอประชุม
ยืนยันคุณค่าแท้จริงของเขาในวันนี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
