บุพเพสันนิวาส..สำหรับคนรักกันนั้น กาลเวลาคือนิรันดร
เนื้อคู่กันแล้ว...
... ไม่แคล้วคลาดจากกัน
ในขณะที่ผมเดินกลับบ้าน...
ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ
ผมพบกระเป๋าเงินใบหนึ่งตกอยู่บนถนน..
ผมเก็บขึ้นมาเปิดดู เผื่อว่าพอจะมีบัตรประชาชนที่สามารถเสาะหาเพื่อคืนเจ้าของได้ ในนั้นยังพบว่า มีเงินอยู่ 3ดอลล่าร์และ จ.ม. เก่าๆที่ยับยู่ยี่อยู่อีก1ฉบับ คิดว่าเจ้าของคงเก็บ จ.ม.นี้ใว้ในกระเป๋านานมากแล้ว ซองจ.ม.มีสภาพเปื่อยขาด
"ที่สำคัญ"...
ตัวหนังสือจ่าหน้าซองล้วนขาดเสียหายไป
ผมถือวิสาสะ...
เปิดอ่าน จ.ม.ฉบับนั้น
พบว่า...
ถูกเขียนขึ้นเมื่อ 60ปีที่แล้ว จ.ม.นี้เขียนให้คนชื่อ"ไมเคิล" เนื้อความใน จ.ม.เกี่ยวพันกับผู้เขียนด้วย
"จ.ม."เขียนว่า...
เพราะแม่ขัดขวาง จึงไม่สามารถไปพบกับ"ไมเคิล"ได้ จดหมายฉบับนี้เขียนไว้อย่างรันทด
ตอนท้ายสุดเขียนว่า :
"ฉันจะรักคุณตลอดไป"
จาก"ฮันน่า"
"นอกจากชื่อผู้รับจ.ม.เท่านั้น"...
ที่ผมรู้ ข้อมูลอื่นๆไม่มีเลย
ผมโทรไปสอบถามที่องค์การโทรศัพพ์...
ขอร้องให้เจ้าหน้าที่ช่วยเหลือ หาเบอร์โทรจากทะเบียนโทรศัพพ์กลาง
หลังจากนั้น...
เจ้าหน้าที่ผู้รับสายได้ตรวจพบเบอร์โทรแล้ว
แต่เธอไม่สามารถให้เบอร์ผมได้...
แต่เธอได้ติดต่อให้ปลายทางโทร กลับมาหาผม
ไม่นานนัก...
ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรมาหาผม
เธอบอกผมว่า...
บ้านที่เธออาศัยอยู่นี้...
ซื้อต่อมาจาก"พ่อ-แม่" ของ"ฮันน่า"
แต่...นั่นก็ผ่านมา30ปีแล้ว ได้ข่าวว่าเมื่อหลายปีก่อน "ฮันน่า"ได้ส่ง"พ่อ-แม่"ของเธอไปอยู่บ้านพักคนชราที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอเท่าไหร่ ....
"ผม"โทรติดต่อไปที่บ้านพักคนชรา...
เลยได้ทราบข่าวว่าแม่ของ"ฮันน่า"เสียชีวิตไปแล้ว
ส่วน"ฮันน่า"...
ก็อาศัยอยู่ที่บ้านพักคนชราอีกแห่งหนึ่ง
ผมกลับมาคิดๆดูอีกที...
นี่เราจะจุ้นมากไปหรือเปล่านะ ? แค่จ.ม.เมื่อ60ปีก่อนฉบับเดียว
ทำไมเราต้องวุ่นวายถึงเพียงนี้
"แต่"...
สุดท้ายผมก็ยังคงโทรสอบถามไปที่บ้านพักคนชรา ที่"ฮันน่า"อาศัยอยู่ และนี่ก็ดึกมากเกือบ4ทุ่มแล้ว
ผมถามไปว่า...
จะให้ผมไปพบคุณ"ฮันน่า"ได้ไหม?
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง...
สุดท้ายก็ตอบอนุญาตผม...
"พอไปถึงที่นั่น"...
มี"รปภ."คนหนึ่งกับ"พยาบาล"อีกคนหนึ่ง นำผมขึ้นไปที่ชั้น3 และอธิบายให้"ฮันน่า"ทราบจุดประสงค์การมาของของผม.....
"ฮันน่า"...
เป็นหญิงชราที่ท่าทางใจดี ใบหน้าแฝงใว้ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น , ....
ผมเล่าเรื่องที่พบกระเป๋าเงิน...
และขอให้"แม่เฒ่า"ช่วยไขข้อข้องใจเรื่องจ.ม.
พอเห็นจ.ม.ฉบับนี้...
นางสูดลมหายใจลึกๆแล้วเล่าว่า :
" นี่เป็นจ.ม.ฉบับสุดท้าย...
ที่ฉันกับ "ไมเคิล" ติดต่อกัน "
นางกล่าวต่อด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า :
" ฉันรักเขามาก...
เขาทั้งหล่อและแมนมาก , แต่ตอนนั้นฉันอายุแค่16ปีเท่านั้น แม่บอกว่าฉันยังเด็กมาก ดังนั้นเลยกีดกันเราทั้งสองอย่าเต็มที่ทุกรูปแบบ , ไมเคิลเป็นคนที่สุดยอดมาก "
"หากเธอหาเขาพบ...
ช่วยบอกเขาด้วยว่า ฉันคิดถึงเขามาก .."
นางนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ...
แล้วพูดว่า :
" ช่วยบอกเขาด้วยว่า ฉันยังรักเขาอยู่ "
นางยิ้มให้ผม...
แต่ในดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
นางกล่าวอีกว่า :
" เธอรู้ไม๊ ?
จนถึงวันนี้ ฉันยังไม่ได้แต่งงาน
เพราะไม่มีใครเทียบกับ"ไมเคิล"ได้เลย ......."
"ผม"นั่งสนทนากับ"ฮันน่า"พักใหญ่...
ก็ได้เวลาที่ต้องลากลับ
ตอนเดินออกมา...
"เจ้าหน้าที่รปภ."ถามผมว่า :
" แม่เฒ่าคนนั้นช่วยอะไรคุณได้บ้างไม๊ครับ ? "
ผมตอบว่า :
" อย่างน้อยผมก็รู้ชื่อนามสกุลเขาแล้ว แต่ผมคิดว่าควรจะปล่อยมือเรื่องนี้ลงได้แล้ว แค่ต้องการหาเจ้าของกระเป๋าเงินใบนี้ ผมต้องเสียเวลาไปเป็นวันๆ "
ผมล้วงกระเป๋าเงินใบนั้นออกมา...
เป็นกระเป๋าหนังสีเทาแดง
พอเจ้าหน้าที่ รปภ.เห็นกระเป๋าใบนั้น : "เดี๋ยวก่อน ! ....
นี่มันกระเป๋าของ คุณ"โกสเตน"นี่นา ! เขาชอบทำกระเป๋าเงินหล่นหายบ่อยๆ "
ผมถามเขาว่า :
" ใครคือ คุณ"โกสเตน"ครับ? "
เขาตอบว่า :
" ไมเคิล โกสเตน...
เขาพักอยู่บนชั้น8ที่นี่เอง
ผมแน่ใจว่าเป็นกระเป๋าเงินของเขาแน่..."
"ผม"รีบเดินไปที่อ๊อฟฟิศพยาบาล...
เล่าเรื่องที่ รปภ.พูดเมื่อกี้นี้ให้ฟัง พร้อมกับขึ้นลีฟท์ไปที่ชั้น8 และภาวนาว่าเขายังคงไม่ทันหลับ...
ถึงชั้น8 ...พยาบาลพูดว่า :
" ฉันคิดว่าเขา...
น่าจะอยู่ที่ห้อง"บันเทิงรวม"มากกว่า เขาเป็นคนรักการอ่านมาก เป็นคนแก่ที่ทันสมัยมากๆค่ะ ..."
พอเดินไปถึงที่ห้องบันเทิง...
ก็เห็น สุภาพบุรุษสูงวัยคนหนึ่ง กำลังนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
พยาบาล...
รีบเข้าไปถามว่า :
" เขาทำกระเป๋าเงินหล่นหายอีกแล้วใช่ไหม? "
คุณโกสเตน...
ตกใจเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นและล้วงในกระเป๋ากางเกง :
"อื่ม...!!หายไปจริงด้วย "
พยาบาล.. บอกเขาว่า :
" หนุ่มใจดีคนนี้เก็บกระเป๋าเงินได้ใบหนึ่ง พวกเราเดาว่าเป็นของคุณ เลยขึ้นมาถามดูค่ะ ....."
ผม...
ส่งกระเป๋าเงินคืนให้คุณ"โกสเตน"
เขารับแล้ว...
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ,
หัวเราะแล้วพูดว่า :
" ไม่ผิดกระเป๋าของผมเองครับ...
น่าจะเป็นตอนบ่ายที่ผมทำหายไป "
เขาพูดต่อว่า :
" ผมจะให้รางวัลคุณสักหน่อย "
ผมตอบว่า :
"ไม่ต้องหรอกครับ...ขอบคุณมาก
แต่ผมมีเรื่องหนึ่ง อยากถามคุณครับ , คือ จ.ม. ในกระเป๋านะครับ ?... "
รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา...
พลันเหือดหายไปจนหมดสิ้น
เขาถาม :
" คุณอ่านจ.ม.ฉบับนั้นแล้ว ? "
ผมตอบว่า :
" ไม่เพียงอ่านเท่านั้น...
ผมยังรู้ว่า"ฮันน่า"อยู่ที่ไหน ! ..."
เขาหน้าซีดเผือดลงทันทีอย่างเห็นได้ชัด...
และถามว่า :
" "ฮันน่า"?...
เธอรู้หรือว่า"ฮันน่า"อยู่ที่ไหน ?
และตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ?
เธอยังสวยเหมือนเมื่อก่อนไม๊ ?
ช่วยบอกผมหน่อย ขอร้องละครับ ,....."
ผมตอบเสียงเบาๆว่า :
" เธอสบายดีและยังสวยเหมือนเดิม เหมือนตอนที่คุณรู้จักครั้งแรกเลยครับ "
"ผู้เฒ่า"
ถามผมอย่างร้อนใจว่า :
" บอกผมหน่อยได้ไหมว่า...
เธออยู่ไหน ? ผมอยากติดต่อกับเธอ .."
เขาจับมือผมแน่นแล้วพูดว่า :
" พ่อหนุ่ม...
คุณรู้ไม๊ว่าผมรักเธอแค่ไหน ?
ตอนผมได้รับจ.ม.จากเธอ
ผมรู้ทันทีว่า ชีวิตผมจบสิ้นแล้ว ,
จนบัดนี้... ผมยังไม่ได้แต่งงาน
เพราะผมยังรักเธออยู่....."
คำพูดของเขา...
ทำให้ผมซาบซึ้งประทับใจยิ่งนัก
ผมพูดว่า :
" "คุณโกสเตน" ...
เชิญตามผมมา.... "
ผมพาเขาลงลีฟท์มาที่ชั้น3 ....
"ฮันน่า"กำลังนั่งดูทีวีอยู่เพียงลำพัง
พยาบาล...เรียกเธอเบาๆ :
" "ฮันน่า"...
คุณจำสุภาพบุรุษท่านนี้ได้ไหม ? ..."
ฮันน่า...
ขยับแว่นตาจ้องมองเขาสักครู่ใหญ่
"เงียบ"...ไม่มีเสียงจากเธอสักแอะ
"ไมเคิล"น้ำตาไหลพราก...
พูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล ว่า :
" ..."ฮันน่า"...
นี่ผมไมเคิลเองนะ !...
เธอจำผมไม่ได้แล้วหรือ ?..."
เธอเหมือนตื่นจากภวังค์ :
" ไมเคิล...! คุณเองหรือ !
... "ไมเคิล" ของฉัน !
...ฉันไม่อยากเชื่อเลย ! .... "
ไมเคิลเดินเข้าไปหา"ฮันน่า"ช้าๆ...
ทั้งคู่กอดกันแน่น
เห็นภาพที่ซาบซึ้งนี้แล้ว ทำให้ผมและพยาบาล ต่างน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว....
🍀 🌺🍀
บุพเพสันนิวาส...
จะเป็นผู้จัดเตรียมให้ทุกอย่าง
ต่อให้ชีวิตผกผันไปสักแค่ไหน... สุดท้ายก็กลับมาพบกันได้อีกครั้ง
3 สัปดาห์ต่อมา...
ผมได้รับข่าวทางโทรศัพพ์จากบ้านพักคนชรา
เป็นเสียงของ พยาบาลสาวพูดว่า :
" วันอาทิตย์นี้...
คุณพอจะมีเวลามาร่วมงานแต่งงานไม๊ ? "ไมเคิล กับ ฮันน่า" จะแต่งงานกัน เป็นงานใหญ่นะคะ ผู้อยู่ในบ้านพักคนชราต่างจะมาร่วมงานกันทุกคน....."
" ใบหน้าของคนทั้งคู่ เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ,
"ส่วนผม"ก็รับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวอย่างเต็มภาคภูมิ... "
" เจ้าบ่าว"79 กับ "เจ้าสาว"76 ..."
ในที่สุด...
ก็ได้พบกับความสุข สมหวัง
หลังจากผ่านเวลาไปนานถึง60ปี.....
"เชกสเปียร์"เคยพูดใว้ว่า :
กาลเวลา สำหรับผู้ที่รอคอยนั้น....ช้ามาก ,
กาลเวลา สำหรับผู้หวาดกลัวนั้น..เร็วมาก ,
กาลเวลา สำหรับผู้โศกเศร้านั้น...นานมาก,
กาลเวลา สำหรับผู้เฉลิมฉลองนั้น..สั้นมาก,
** แต่สำหรับคนรักกันนั้น...
.... กาลเวลาคือนิรันดร **
BL 美丽日报 หมุยหลีหยิกป่อ...
แปล และเรียบเรียงโดย :เจงเอี่ยม แซ่อึ้ง 黄振炎
เรื่องแปล : จาก 美丽日报，
Beauties of Life
9/2/2019
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
