บิดฝ่าแดดแรงสู่ดินแดนอันต้องมนต์
... หลังจากเยื้องกลายสลัดทิ้งซึ่งชาเย็นแล้วลาจากสะพานสารสินอันเป็นนิรันดร์แห่งรักผมก็ย้อนยูเทริน์ข้ามฝั่งสะพานสู่ดินแดนอันต้องมนต์เสน่ห์มิรู้คลายด้วยดวงใจอันตื่นเต้นไปตามเส้นทางปราการด่านท่าฉัตรไชยด้วยความราบเรียบและเรียบร้อยไปตามขบวนน้อยใหญ่ของรถขนส่งหลากชนิดที่ทำให้เห็นได้ว่าความเจริญอยู่เบื้องหน้าด้วยรถที่มุ่งสู่หนทางไปด้วยกัน
... สิ่งที่สังเกตุเห็นระหว่างเส้นทางที่คราก่อนเคยผ่านมาเนิ่นนานนั้นแปรเปลี่ยนไปมากมายด้วยความรู้สึกว่ามิได้เหมือนผ่านทุ่งหญ้าป่ารกแนวสวนเหมือนที่เคย กลับเห็นได้ว่าบรรดาสิ่งปลูกสร้างที่มีมิได้เว้นช่วงและก่อกำเนิดชุมชนน้อยใหญ่เป็นจังหวะจะโคนไปตามเส้นทางมิได้ห่างดังเก่าก่อนด้วยแทรกซ้อนที่พำนักมากมายของผู้คน
... จรดทางผ่านอนุเสารีวีระชนพระแม่เมืองใจกล้าที่ปกปักรักษาคุ้มเกล้าให้ชาวถิ่นก็แน่นขนัดด้วยรถราที่ทยอยมุ่งหน้าสู่ปลายทางของแต่ละท่านให้แทบหงุดหงิดใจเล็กน้อยด้วยใกล้ชั่วโมงเร่งด่วน(แต่แอบเก็บภาพได้ราวกับว่าปลอดโปร่งชิวๆทั้งที่ความจริงมะไม่ช่ายยย555)
... ผมมุ่งตรงไปตามป้ายเป้าหมายและจอดแวะโทรติดต่อทีมงานที่ปลายทางอีกครั้งเพื่อความแน่ใจและเป็นอีกหนึ่งแบล๊คกราวด์ที่ไม่ได้แวะทักทายทีมงานเก่าชาวนครอีกท่านที่มาได้ดิบได้ดีในถิ่นนี้คงไว้โอกาศต่อไปก่อนบิดทะยานขึ้นเขาที่ว่ากันว่าให้ระวังแม้ทางสั้นๆแต่ก็ทำเอาเสียวได้ยิ่งช่วงฝนตกใหม่ๆอาจมีเฮฮาให้ห่าเหวได้ในชั่วพริบตา แน่นอนผมไม่มีจังหวะถ่ายจึงเว้นวรรคข้ามไปช่วงเวลาท้ายๆก่อนพักด้วยบรรยากาศยามเย็นถึงค่ำด้วยความเพลียกับท้องทะเลวิวงามติดอันดับและขึ้นชื่อเมื่อหันไปมองที่ถนนซอยด้านหลัง ราตรีสวัสดิ์(คริๆ)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
