8 พ.ค. เวลา 00:25 • ปรัชญา

กรรมที่สวยงาม

อะไรอะไร ที่เลือกกระทำ
ในสิ่งดี ดีต่อใจตัวเอง
ดีต่อใจผู้อื่น ดีต่อกายตัวเอง
ดีต่อกายผู้อื่น
แม้มีผลประโยชน์ที่ร่วม
หรือไม่ร่วม แต่ล้วนเป็นสิ่งดี
ต่อสังคม ทุกหมู่
เรียกว่า สาธารณะโภคี ก็ไม่ผิด
การกระทำเหล่านี้ เรียกว่า คุณธรรม
แม้เวียนเกิดเวียนตาย กี่ครั้งๆ
ก็นับได้ว่า สวรรค์ชั้นเกือบถึงพหรม
แม้ใจจะต้องติดอยู่ แต่อยู่ในความดี
ในพุทธศาสนาแล้ว
ก็ยัง อนุโลมให้ว่า โลกียะ ที่บริสุทธิ์ขึ้น
แต่ยังไม่ถึงขั้น ศีลธรรม อันวิสุทธิ์
เป็นได้แค่่คุณธรรมชั้นกลาง
ที่กำลังพัฒนาสู่ คุณธรรมชั้นสูง
บางชีวิตอาจต้องการเพียงแค่นั้น
อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ร่วงลงสู่อบายมุข
อันเรียกว่า อบายภูมิ
ก็สรรเสริญให้อยู่
ส่วน นักบวชนั้น ต้องสูงกว่าสิ่งเหล่านี้
การกระทำย่อมแตกต่างจากฆราวาสโดยสิ้น
เป็นศีลธรรม อยู่ในศีล เรียกโลกแห่งศีล
นักบวชชายไม่พูดกับภัย คือหญิง เกินสามคำ
ถ้าจะเกิน ต้องให้อุปฐากคฤหัสชาย พูดแทนในทันที
ส่วนนักบวชหญิงเช่นกัน ไม่พูดกับบุรุษเกินสามคำ
ถ้าจะเกิน ต้องเดินหนีเลย ให้อุปฐากหญิงที่เป็นฆารวาสพูดแทนทันที
ถ้าไม่อย่างนั้น ชีวิตจะตกต่ำ ในดวงจิตในทันที
อย่าอวดอ้าง อวดอุตริ ว่าตัวเอง
จิตใจว่างจากกิเลสแล้ว สามารถพูดได้คุยได้
นี่ถ้าใครพูดแบบนี้ นั่นแสดงว่า
นักบวชนั่นกำลังตกต่ำ
โฆษณา