นวนิยายเรื่อง โรงแรมเถื่อน ตอนที่1
นวนิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเองทั้งตัวละครและสถานที่โดย ประยูร ทองผดุง
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขออนุญาติครับท่าน มีอะไรว่ามาเราได้ข่าวมาว่าสายลับที่เราส่งไปสืบเรื่องของ นายคงกะพัน กันอาคม สาบสูญไปแล้วครับท่าน เพราะขาดการติดต่อมาหลายวันผมเชื่อว่าต้องเป็นฝีมือของพวกกลุ่มรัฐอิสระ หรือพวกแบ่งแยกดินแดนเป็นแน่
เสียงพลตำรวจโทกล้าหาญ ผ่านศึก พูดเราจะทำยังไงกันดีคุณลองว่ามาซิ พันตรี แคล้ว
พันตรีแคล้ว จอมแคล้วคาด เอ่ยตอบ เดี๋ยวผมจะให้หน่วยราชการลับในมุมมืดแฝงตัวเข้าไปใน กลุ่มรัฐอิสระ หรือ พวกแบ่งแยกดินแดนครับท่านพลโท
ในดงป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ รกทึบ ติดกับรัฐสงบสุขมีชาย4คนส่วมเสื้อหนังกันทุกคนส่วนด้านในใส่เสื้อกล้ามตัวบางจนเห็น ซิกแพก เพื่อระบายความร้อนใครคนหนึ่งพูดขึ้นข้าว่าใกล้จะค่ำแล้วเราพักกันที่นี่ก่อนดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางกันต่อนั่นคือเสียงของร้อยตรีเสือ
ข้าว่าก็ดีเหมือนกันว่ะไอ้เสือพรุ่งนี้พวกเราออกเดินทางไม่เกิน2ชั่วโมงก็หน้าจะถึง กลุ่มรัฐอิสระ หรือเมืองอิสละเมืองศรีวิไลในกลางป่าทึบติดกับประเทศเพื่อนบ้านของเรา
ร้อยตรีสิงห์พูดจบก็นั่งลงพิงกับต้นไม้ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้แล้วหยิบขวดน้ำออกมาดื่ม
ร้อยตรีกระทิงเอ่ยขึ้นงั้นพวกนายก็พักกันไปก่อนนะเดี๋ยวเรากับร้อยตรีแรดจะไปหาฟืนมาก่อไฟ
ได้ๆเดี๋ยวคืนนี้ข้าจะทำอาหารให้กินเองร้อยตรีสิงห์พรางชี้นิ้วบอกกับร้อยตรีกระทิงและร้อยตรีแรด
ร้อยตรีแรดทำหน้ายิ้มก่อนจะพูดโอเคทำให้อร่อยก็แล้วกันนะไอ้สิงห์เพื่อนยาก กองไฟเริ่มก่อติดจนรอบข้างที่พักสว่างขึ้นถึงแม้เวลาตอนนี้จะประมาณ5โมงเย็นกว่าๆแต่ป่าที่นี่รกทึบมีต้นไม้สูงใหญ่หลายคนโอบจนแทบจะไม่เห็นแสงแห่งพระอาทิตย์
ร้อยตรีกระทิงค่ำนี้เชฟร้อยตรีสิงห์จะทำอะไรให้กระผม2คนทานขอรับ
ร้อยตรีสิงห์ คดราชสีห์ กล่าวขึ้นวันนี้กระผมจะทำเมนูที่ชื่อว่ามาม่าทรงเครื่องใส่ผักหวานป่า ร้อยตรีแรดแล้วนายไปเอาผักหวานป่ามาจากที่ไหนกินได้หรือเปล่าวะ กินได้สิข้ารับรองความอร่อยงั้นจัดไปสิเพื่อน
แรดกับสิงห์พูดเล่นกันไปมาจนทำให้ กระทิงเป็นห่วงร้อยตรีเสือ ไอ้เสือไปไหนวะไอ้สิงห์ตั้งแต่ข้าไปหาฟืนกับไอ้แรดมาไม่เห็นมันเลย
สิงห์เอ่ยขึ้นไอ้เสือคงจะออกไปสำรวจป่าแถวนี้ แกก็รู้หนิว่าไอ้เสือมันรอบครอบแค่ไหนเดี๋ยวมันก็กลับมาแกไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก
เฮ้ยแรดเพื่อน ช่วยเราทำกับข้าวหน่อยเดี๋ยวพอไอ้เสือกลับมาเราจะได้ทานข้าวกัน
ทางด้านร้อยตรีเสือที่เดินสำรวจโดยรอบแนวที่พักอยู่นานก็เผอิญเดินไปเจอน้ำตกและก็ได้เลียมไปเห็นท่านชีปะขาวดูหน้าเกรงขามมีลูกปะคำคล้องที่คอนั่งหลับตาภาวนาอยู่ข้างน้ำตก ได้พบกันซักทีนะเสือ เพลิงอัคคี
เพลิงอัคคี คดราชสีห์
มิ่งวาจา แสงพระจันทร์
ท่านเป็นใครรู้จักชื่อผมและเพื่อนผมได้ยังไงครับเมื่อเจ้าทั้ง4คนมาพบข้าพร้อมกันเจ้าก็จะรู้เองท่านชีปะขาวคนนั้นพูดจบก่อนร่างจะจางหายไปเล่นเอา เสือ เพลิงอัคคี แทบไม่เชื่อสายตาเขาคิดในใจว่าท่านผู้นี้ต้องมีญาณสมาธิหรือเป็นผู้ทรงศีลเป็นแน่
เขาจึงพนมมือว่าท่านผู้ทรงศีลหรือเทพารักษ์ที่ปกปักรักษาผืนป่านี้จงคุ้มครองให้เราทั้ง4คนให้ปลอดภัยและทำภารกิจสำเร็จด้วยเทอญ ก่อนจะรุกเดินกลับไปที่พักหาเพื่อนๆ
เสียง สิงห์ แรดและกระทิงที่กำลังจัดแจงอาหารเสร็จพอดีเอ่ยทัก เสือ เพลิงอัคคี ไปไหนมาวะไอ้เสือไปซะนานเลยเล่นเอาพวกข้าเป็นห่วงพอดีข้าไปสำรวจที่แถวนี้มา แรด แสงพระจันทร์ แล้วเจอร่องรอยหรืออะไรผิดสังเกตุไหมวะ
เสือ เพลิงอัคคี ตอบไม่ว่ะเจอแต่น้ำตกและก็ท่านชีปะขาวผู้ทรงศีลท่านนั่งสมาธิอยู่ข้างน้ำตก สิงห์และกระทิงทำท่าทางอยากรู้ผู้ทรงศีลหรือวะ เสือ เพลิงอัคคีใช่ข้านั่งคุยกับท่าน ท่านรู้จักชื่อของพวกเราด้วยนะท่านบอกว่าได้พบกันซักทีนะ
แรด แสงพระจันทร์ ทำไมเอ็งไม่ถามท่านต่อว่ารู้จักชื่อพวกเรา4คนได้ยังไง ข้าถามแล้วท่านบอกว่าเมื่อเจ้าทั้ง4คนมาพบข้าพร้อมกันเจ้าก็จะรู้เอง เสือ เพลิงอัคคีกล่าวต่อ พอท่านพูดจบร่างท่านที่นั่งสมาธิอยู่ก็หายไป
สิงห์ คดราชสีห์ ทำสีหน้าหวาดกลัวโผเข้าไปโอบกอดกระทิงหรือว่าเอ็งจะเจอผีป่าเข้าวะไอ้เสือ แรด แสงพระจันทร์ นั่งฟังอยู่นานจนหิวข้าวแทบจะตาลาย ข้าว่าผีอะไรไม่มีอยู่จริงหรอกไร้สาระเรามากินข้าวกันดีกว่าจะได้พักผ่อนพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าจะได้ไปถึงที่หมายเร็วขึ้น
ค่ำคืนที่กลางป่าเงียบสงัดไม่มีเสียงสัตว์น้อยใหญ่ร้องเรไรมีแต่เสียงท่อนฟืนที่กระทบความร้อนของเปลวไฟที่ไหม้ท่อนฟืนเพื่อให้ความอบอุ่นและยังกันสัตว์มีพิษที่คิดจะรุกล้ำเข้ามาในอนาเขตที่พักของชายทั้ง4คนที่นอนกอดอาวุธคู่กายไม่ยอมห่างเวลาเกิดอะไรขึ้นจะได้ใช้ได้ทันท่วงทีทั้ง4คนนอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางในป่าเขา
สิงห์ คดราชสีห์ พูดออกมาด้วยความหัวเสียนี่มันที่ไหนกันวะป่าไม้ที่อุดมสมบูร์ณหายไปไหนหมดมองไปทางไหนก็มีแต่ทะเลทรายและต้นไม้ที่แห้งเหี่ยวหรือว่าเราจะเดินหลงทางวะไอ้เสือเราว่าไม่หน้าจะใช่นะกระทิงรีบเอ่ยแย้งแทน เสือ เพลิงอัคคี
แรด แสงพระจันทร์เอ่ยขึ้นนี่พวกนายเหลือน้ำพอให้ข้าดื่มไหมวะน้ำดื่มที่ข้าพกติดตัวมาหมดแล้วว่ะ กระทิง มิ่งวาจา ยื่นขวดน้ำของตนให้ แรด แสงพระจันทร์ดื่ม
เสือ เพลิงอัคคี บอกกับทุกคน ตรงนั้นมันมีต้นไม้อยู่พวกเราไปนั่งพักเอาแรงก่อนดีกว่าค่อยคิดว่าจะทำเช่นใดกันต่อทั้ง4คนนั่งลงใกล้กับต้นไม้ต้นหนึ่งทุกคนมองไปโดยรอบถึงกับแปลกใจเพราะที่นี่มีแค่ต้นไม้ต้นเดียวที่พอให้ร่มเงาแก่คนทั้ง4
เสือ เพลิงอัคคี เอ่ยข้าจำได้ว่าเรานั่งทานข้าวกัน 4คนเสร็จ แล้วเราก็ต่างคนต่างนอน ว่าแต่ทำไมเราถึงโผล่มาที่นี่ กะทิง มิ่งวาจา หรือว่าพวกเราจะฝันไปวะ แรด แสงพระจันทร์ มองหน้า ร้อยตรีกระทิง แล้วยิ้มแบบ
มีเล่ห์ใน ก่อนจะตบไปที่หน้าของ ร้อยตรีกระทิง เพื่อให้รู้สติ พอ ร้อยตรีกะทิง โดนตบเท่านั้น เอ็งทำอะไรวะไอ้แรด ข้าเจ็บนะโว้ย
ถึงแม้ต้นไม้จะให้ร่มเงาแต่เหตุไฉนอากาศมันยิ่งร้อนเท่าทวีคูณทุกคนเริ่มเหนื่อยล้ามากขึ้นเพราะอากาศที่ร้อนจัดมองไปทางไหนก็มีแต่ทะเลทราย
สิงห์ คดราชสีห์ อาการเริ่มแย่ตัวร้อนเหมือนจะเป็นไข้ทุกคนเริ่มกระหายน้ำ น้ำที่มีอยู่หมดลง เสือ เพลิงอัคคี ไอ้สิงห์ เอ็งเป็นอะไร ข้าไม่ไหวแล้วว่ะไอ้เสือตอนนี้ร่างกายข้าเหมือนจะเป็นไข้สงสัยข้าคงจะไม่รอดแล้ว
เอ็งต้องไม่เป็นอะไรข้ากับไอ้กระทิงและไอ้แรดจะพาเอ็งออกจากที่นี่เพื่อไปหาแหล่งน้ำ
กระทิงกับแรดเข้ามาดูอาการของสิงห์ ใช่ๆ พวกข้าจะทำทุกวิถีทางพาเอ็งออกจากที่นี่ให้ได้
เสียง แรด แสงพระจันทร์ เอ่ยขึ้นลมพายุมันมาจากไหนวะไอ้เสือพัดแรงมากจนข้าแทบมองอะไรไม่เห็นข้านึกว่าพายุฤดูร้อน เสือ เอ่ยตอบอันนี้ข้าก็ไม่รู้แต่พวกเราจงเกาะกลุ่มกันไว้เดี๋ยวพลัดหลงกันมันจะยุ่งไปใหญ่
เอ็งพูดมาก็ถูกของเอ็งว่ะไอ้เสือกระทิงเอ่ยบอกก่อนจะใช้มือปิดบังตาเล็กน้อยเพื่อที่จะไม่ให้ฝุ่นลอยเข้าตา
จู่ๆก็มีร่างชายชราผมยาวรุงรังไว้หนวดไว้เคราปรากฏตัวขึ้นร่างชายชราคนนั้นผมยาวมากยาวลงมาเกือบจะถึงเอวการแต่งตัวห่มผ้าขาดๆเนื้อตัวมอมแมม
ชายชราคนนั้นพูดพวกเจ้ากำลังหลงทางอยู่ใช่หรือไม่กระทิงใช่ ใช่จ่ะลุง แล้วลุงเป็นใคร ข้าเป็นผู้ที่จะพาพวกเจ้าออกจากที่นี่ไงแต่ดูถ้าเพื่อนเจ้าจะไม่สบายแรด แสงพระจันทร์เอ่ยอย่างเร่งรีบใช่จ่ะลุงเพื่อนผมมันเป็นไข้ลุงพอจะรักษาได้ไหมและอีกอย่างคือพวกเรากระหายน้ำมาก
ได้สิพ่อหนุ่มตามข้ามาชายชราพาทุกคนเดินไปโดยมี เสือ เพลิงอัคคี เดินตามหลังดูเชิง ส่วนกระทิงกับแรด แสงพระจันทร์ช่วยประครองร่างของ สิงห์ คดราชสีห์ และไม่นานนักพวกเราได้มาเจอถ้ำ ถ้ำหนึ่ง
ชายชราเอ่ยเรียกเข้ามาข้างในถ้ำก่อนสิพ่อหนุ่มจะได้ดื่มน้ำดื่มท่าพอทุกคนเข้าไปในถ้ำต่างคนก็นึกแปลกใจทำไมในถ้ำถึงมีบ่อน้ำใสสะอาดต่างจากด้านนอกถ้ำที่มีแต่ทะเลทรายและต้นไม้ที่แห้งเหี่ยว
กระทิงกับแรดประคอง สิงห์ คดราชสีห์ ไปนั่งที่ก้อนหินทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่แต่ทว่าก้อนหินก้อนนั้นเหมือนกับเตียงนอนเลย เสือ เพลิงอัคคี เอ่ยบอก แรด แสงพระจันทร์ ว่า ไอ้แรด เราไปเอาน้ำมาดื่มกันดีกว่าได้ๆไอ้เสือข้าคอแห้งหิวน้ำจนไม่มีเสียงจะพูดแล้วเอ็งเอาขวดน้ำไอ้สิงห์ไปด้วยส่วนเอ็งไอ้กระทิงไหนขวดน้ำของเอ็งเดี๋ยวข้าใส่น้ำมาให้
ทุกคนดื่มน้ำแทบจะหมดขวดเพราะหลายชั่วโมงที่ผ่านมาร่างกายขาดน้ำแต่ สิงห์ คดราชสีห์ ถึงจะได้ดื่มน้ำแต่ก็ยังตัวร้อนอยู่เล็กน้อยเอ็งไหวไหมวะไอ้สิงห์ กระทิง มิ่งวาจา เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
ข้ายังไหว ดีนะที่ได้น้ำดื่มไม่งั้นคงแย่ อาการไข้ของเอ็งล่ะเรื่องนั้นสบายมากข้ายังเดินต่อไหว
ถ้างั้นเราเดินไปหาชายชราคนนั้นเพื่อขอบคุณสำหรับน้ำดื่มกันดีกว่าจะได้ออกเดินทางกันต่อ เสือ เพลิงอัคคีเออเอ็งพูดมาก็มีเหตุผลนะไอ้กระทิง ทั้ง4คน เดินไปหาชายชราที่นั่งอยู่บนก้อนหินโดยมีหนังสัตว์รองที่นั่งอยู่ เสือ เพลิงอัคคี พูดท่านผู้เฒ่าพวกผมขอขอบคุณสำหรับน้ำดื่มและที่พักแต่พวกผมต้องเดินทางกันต่อเพื่อให้ไปถึงที่หมาย
ชายชราคนนั้นกับหัวเราะดังไปทั่วทั้งถ้ำก่อนจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอันหน้ากลัวพวกมึงคิดว่าเข้ามาในถ้ำกูแล้วจะมีชีวิตออกไปได้หรือก่อนที่ สิงห์ คดราชสีห์ จะล้มฟุบลงและตามมาด้วย กระทิง แรด แสงพระจันทร์ เสือ เพลิงอัคคี เห็นเพื่อนล้มฟุบลง จึงเอ่ยถาม ไอ้สิงห์ ไอ้กระทิง ก่อนจะเดินมาดู แรด แสงพระจันทร์ เอ็งเป็นอะไรวะไอ้แรด และแล้ว เสือ เพลิงอัคคี ก็ล้มลงจนรู้สึกได้ว่าร่างกายของตนไม่มีแรงที่จะลุกขึ้น
แรด แสงพระจันทร์ ตะโกนขึ้นนี่ไอ้แก่มึงทำอะไรกับพวกกู ชายชรานั่งยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมก็ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ที่จะให้พวกเอ็งได้ดื่มน้ำทิพย์แล้วออกไปง่ายๆนะโว้ย ที่ข้าหลอกพาพวกเอ็งมาก็เพื่อสังเวย์สิ่งที่มนุษย์อย่างพวกเอ็งไม่ศรัทธาข้า
ทั้ง4คนริ้นรนออกจากถ้ำถึงแม้จะลุกเดินไม่ได้ก็ตาม
ข้าจะบอกให้ก็ได้บ่อน้ำที่พวกเอ็งดื่มมันเป็นบ่อน้ำมรณะใครกินใครดื่มก็ต้องตายเป็นผีเฝ้าถ้ำและจะต้องรับใช้ข้าตลอดไป
พอทุกคนได้ยินที่ชายชราพูดก็รีบคลานออกมาจากถ้ำแต่พยายามที่จะลุกก็ลุกไม่ไหวแต่แล้วก็มีแสงสีขาวปรากฏตรงหน้าทั้ง4คนเห็นเป็นชายแก่นุ่งขาวห่มขาวมีลูกประคำถือไม้ตะพดยืนอยู่ตรงหน้า
เสียงคนที่นุ่งขาวห่มขาวเอ่ยขึ้นไอ้ผีชีเปลือยเอ็งจะทำร้ายมนุษย์อีกแล้วนะ ผีชีเปลือยพูด ท่านชีปะขาวเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับท่านเลยนะ ท่านออกไปดีกว่า
แต่ทั้ง4คนนี้เป็นศิษย์ของข้า เสือ เพลิงอัคคี มองดู สิงห์ กระทิงและแรดหมดสติไป ก่อนที่เขาจะหันไปมองชายนุ่งขาวจนเขานึกได้ว่าเคยเจอท่านที่น้ำตกครั้งนึงก่อนที่เขาจะหมดแรงสลบไปเช่นกัน
เสือ สิงห์ กระทิงและแรด รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ที่น้ำตก ท่านชีปะขาวพูดเจ้าทั้ง4คนฟื้นแล้วหรือ ดีนะที่พวกเจ้าไม่เป็นอะไร สิงห์ คดราชสีห์ เอ่อ..ว่าแต่ท่านเป็นใครแล้วชายชราไว้ผมยาวไปไหน ข้าเป็นชีปะขาวเป็นผู้บำเพ็ญเพียรอยู่ในป่านี้ส่วนผีชีเปลือยนั้นข้า กำราบ ไปแล้ว
ทุกคนยกมือขึ้นพนมมือพวกผมขอบพระคุณท่านผู้ทรงศีลด้วยนะครับที่ช่วยพวกผมเอาไว้ เสือ เพลิงอัคคี ผมเคยเจอท่านที่นี่ ท่านชีปะขาวยิ้ม ใช่แล้วเราเคยเจอกันที่นี่ ว่าแต่คนที่พาพวกผมเข้าไปในถ้ำเป็นผีชีเปลือยแล้วทำไมเขาถึงจะต้องมาเอาชีวิตพวกผมละครับ
ท่านชีปะขาวเล่าย้อนไปเมื่อครั้งก่อน แต่ก่อนผีชีเปลือย มีผู้คนมากมายนับถือเขามากเพราะเขาให้โชคให้ลาภแก่ทุกคน จนทุกคนเข้ามาขอเป็นศิษย์ผีชีเปลือยแต่ต่อมาผีชีเปลือยเริ่มสอนผู้คนที่นับถือเขาผิดๆ ถูกๆ จนผู้คนเหล่านั้นเลิกนับถือเขา จนเขาเกิดความแค้นต่อคนที่เลิกนับถือเขา เขาจึงหาทางหลอกให้ทุกคนที่เดินป่าเข้าไปในถ้ำเพื่อที่จะทำร้ายผู้คนให้เป็นผีเฝ้าถ้ำหรือให้วิญญาณคนที่ตายอยู่รับใช้เขาตลอดไม่ให้ไปผุดไปเกิด
พวกผมพอเข้าใจแล้วครับ
ท่านชีปะขาวพูดขึ้นทางข้างหน้ายังมีอันตรายอีกเยอะข้าจะมอบของศักดิ์สิทธิ์ให้เจ้าทั้ง4คน
เพลิงอัคคี คดราชสีห์ มิ่งวาจา แสงพระจันทร์
เจ้าชื่อเสือ ข้าจะเอาเสือเข้าประสานร่างกับตัวเจ้า
เจ้าชื่อสิงห์ ข้าจะเอาสิงห์เข้าประสานร่างกับตัวเจ้า
เจ้าชื่อกระทิง ข้าจะเอากระทิงเข้าประสานร่างกับตัวเจ้า
เจ้าชื่อแรด ข้าจะเอาแรดเข้าประสานร่างกับตัวเจ้า
ต่อไปจะไม่มีอันตรายอะไรมาทำร้ายพวกเจ้าทั้ง4คนได้ สัตว์เทพทั้ง4ตนจะคุ้มครองป้องกันเจ้า เพราะเจ้าเป็นผู้ถูกเลือก เจ้าทั้ง4คน ยื่นแขนมา ท่านชีปะขาวหยิบมีดที่วางไว้ก่อนซักออกจากฝักแล้วเชือดไปที่ท้องแขนของคนทั้ง4ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ
กระทิงอุทานออกมาว่าเป็นไปได้ยังไงครับ ข้าก็บอกไปแล้วยังไงว่าพวกเจ้ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มคลองตน เสือ สิงห์ กระทิง แรด พนมมือขึ้นขอบคุณครับท่านอาจารย์พวกเจ้ารีบออกเดินทางได้แล้วเดี๋ยวจะถึงที่หมายช้าและจงปกป้องแผ่นดินที่เราอยู่ไว้ให้ได้
เสือ เพลิงอัคคี แล้วพวกผมจะได้พบท่านอาจารย์อีกหรือป่าวครับได้พบก็ต้องได้จากได้จากก็ต้องได้พบกันใหม่พูดจบอาจารย์ชีปะขาวก็หายไปแต่ยังมีเสียงแว่วของคนพูดไปทั่วทั้งป่าพวกเจ้าอย่าลืมว่าวิชาที่ข้าให้จงใช้ในยามคับขันและอย่าให้ใครรู้นอกจากตัวเจ้าเท่านั้น
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านมาติดตามนะครับ
โปรดรอตอนที่2นะจ๊ะ
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
