คุยกับความรักที่ผิดพลาดของตัวเองตอนอายุ 20 กว่า
เราเป็นคนธรรมดาคนนึง ที่อาจจะพอมีสมองดีกว่าใครหลายคนสักนิดหน่อย ฐานะทางบ้านก็ปานกลางค่อนล่าง ที่ผ่านมาเรามุ่งมั่นเรื่องเรียนมาโดยตลอด เรียกได้ว่าเกรดเฉลี่ยสวยมากโดยเฉพาะช่วงปริญญาตรีและปริญญาโท แต่ก็นั่นแหละ นิสัยส่วนตัวดันเสียซะนี่ ชอบหลงตัวเอง ชอบดูถูกคนอื่น ประมาท และบ้าอำนาจประมาณนึง เพื่อนก็เลยมีน้อยมาก
ไอ้นิสัยเสียพวกนี้แหละที่ทำให้เราต้องมาคุยกับตัวเองแบบนี้ ใครจะไปเชื่อว่ารักแรกของเราตอนเรียนปริญญาตรีจะกลายเป็นแผลขนาดใหญ่ในใจเรา ที่ทำยังไงมันก็ไม่หายไป ตอนที่เราคบกับเธอคนนั้น เรามีความสุขมาก แต่มันดันเป็นเราคนเดียวที่มีความสุข แฟนเราคงไม่มีความสุขด้วย ไม่งั้นเธอคงไม่บอกเลิกเรา ทั้งๆที่เธอเป็นฝ่ายขอคบกับเราแท้ ๆ และด้วยความทะนงตนของเรา เราก็ตัดสินใจที่จะจบความสัมพันธ์ไปแบบไม่ดีสักเท่าไหร่ เราเคยลองพยายามที่จะกลับไปคืนดีแต่ดันใช้วิธีการไม่ฉลาด เลยไม่สำเร็จ
เรารู้ตัวเองนะว่าเราผิดเต็มประตู แต่ด้วยความทะนงตนว่าเหนือกว่าเธอคนนั้น เราเลยไม่ยอมกลับไปขอโทษและคิดว่าสักวันเราคงลืมเธอได้ แต่ไม่เลยทุกอย่างเป็นไปในทางตรงกันข้าม เราปล่อยเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ประมาณสามปี (ช่วงนั้นเราไปเรียนปริญญาโทเพื่อสนอง need ตัวเองเสียหน่อย) เราได้ตัดสินใจทักข้อความกลับหาเธอคนนั้น เพื่อขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น และเราก็พบว่าเธอปักใจเจ็บเรื่องเรามาก (แน่ล่ะสิเราทำกับเธอไว้แย่มากเลย)
เธอให้อภัยเรา แต่เธอเปลี่ยนไปแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าผู้หญิงคนนั้นที่เราเคยมองว่าเป็นพวกอ่อนแอ ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย และดูเซ่อมาก กลับกลายเป็นผู้หญิงที่แกร่งขึ้นได้มากขนาดนี้ จนเรายังประหลาดใจ (เปลี่ยนไปมากยิ่งกว่าเข้าคอร์สเสริมสร้างบุคลิกอีกนะ) ณ วันที่เราพิมพ์เธอยังคงโสด และสามารถแสวงหาความสุขในแบบของตัวเองได้เป็นอย่างดี ส่วนฝั่งเราก็กำลังเริ่มหางานทำ แต่ก็พบว่ามันไม่ได้ง่ายแบบที่เราเคยคิดเอาไว้เลย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเราเลือกงานค่อนข้างมากเลยด้วยแหละ
เราเริ่มรับมือกับความผิดหวังซ้ำ ๆ ไม่ค่อยจะไหว นิสัยเสีย ๆ ที่เคยเป็นมาดันเพิ่มความรุนแรงของความผิดหวังให้มากขึ้น จริง ๆ เราพยายามจะปรับปรุงตัวเองในเรื่องพวกนั้นแล้วนะ แต่ก็เหมือนจะไม่ค่อยเป็นผลเท่าไหร่ แต่เราก็มีมุมมองในชีวิตที่สบายมากขึ้น เปิดรับความหลากหลาย และหัดมองโลกในแง่บวก (บ้าง) ชีวิตเราช่วงนี้เหมือนเป็นช่วงเคว้งคว้างพิกล พยายามหากิจกรรมทำหลายอย่างแต่ก็ยังรู้สึกไม่พอใจ รู้สึกเหงาทั้ง ๆ ที่มีคนอยู่เต็มบ้านไปหมด และยังคิดถึงแต่เธอคนนั้นอยู่ทุกวัน
ตอนนี้เรากับเธอคนนั้นกลับมาเป็นเพื่อนกันได้ เราก็ดีใจนะที่ได้เพื่อนอย่างเธอกลับมา (แหงล่ะเธอเป็นคนเพียงไม่กี่คนบนโลกที่รู้จักเราดี) แต่เราก็คิดกับเธอเกินเพื่อนนั่นแหละ และเราก็เลือกที่จะบอกเธอไปตามตรง สำหรับเราเธอคนนั้นเป็นทั้งเพื่อนและเป็นหนึ่งในเซฟโซนของเรา แต่กว่าเราจะรู้ว่าเธอคนนั้นสำคัญขนาดนั้นมันก็สายไปเสียแล้ว (เรื่องเรียนเราเก่งใช้ได้แต่เรื่องนี้เราโง่มหาศาลเลยแหละ)
สุดท้ายเราเลยเลือกที่จะมาเขียนระบายความในใจลงที่นี่ และเผื่อคนอื่นผ่านมาเจอจะได้เห็นเราเป็นตัวอย่างและบทเรียนที่ไม่ดีในการมีความรัก เพราะกว่าเราจะรู้ตัวว่าเรารักเธอคนนั้นมากขนาดนี้ ทุกอย่างมันก็ไม่ทันการณ์เสียแล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
