อัตลักษณ์เมืองที่สร้างได้
สองวันนี้มีหลายคนถามผมว่าคิดอย่างไรกับงานออกแบบอัตลักษณ์เมือง (พวกเขาใช้คำฝรั่งว่า City Branding) ของกทม.
ผมจะไม่แสดงความคิดเห็นในเรื่องการออกแบบ เพราะมันเป็นเรื่อง subjective บางคนชอบ บางคนไม่ชอบ เป็นเรื่องธรรมดา
ผมอยากพูดเรื่องที่กว้างกว่านั้น คือเรื่องการใช้เงินให้เป็น
นี่เป็นเรื่องเก่า สมัยผมเรียนคณะสถาปัตย์ฯ จุฬาฯ อาจารย์เดชา บุญค้ำ ผู้สอนวิชา Landscape Architecture (ท่านเป็นศิลปินแห่งชาติสาขาทัศนศิลป์) ตั้งข้อสังเกตว่า กทม. (ในเวลานั้น) มีโครงการปลูกต้นไม้ทั่วเมือง วิธีการคือซื้อต้นไม้ต้นเล็กๆ ราคา 50 บาทมาปลูกตามทางเท้า แล้วสร้างกรงเหล็กราคา 750 บาทครอบ เพื่อป้องกันไม่ให้มันถูกเหยียบตาย
อาจารย์ตั้งคำถามว่า ทำไมไม่ซื้อต้นไม้ราคา 800 เท่าเงินที่จ่าย ไม่ต้องซื้อกรงครอบ เพราะต้นไม้ราคา 800 สูงและใหญ่พอรอดชีวิตกว่าต้นเล็กๆ
นี่คือการใช้เงินเป็น
สาระของโครงการนี้คือปลูกต้นไม้ใหญ่ กรงครอบคือเปลือก
ดังนั้นเวลาเห็นทางการใช้เงินที่เน้นเปลือกมากกว่าสาระ ผมก็มักคิดถึงเรื่องที่อาจารย์สอนเสมอ
ก็มาถึงเรื่องอัตลักษณ์เมือง
ผมเคยเล่าว่า สิ่งแรกๆ ที่ลีกวนยูทำเมื่อเริ่มสร้างประเทศสิงคโปร์ คือปลูกต้นไม้ใหญ่ทั่วเกาะ ปลูกอย่างจริงจัง มีหน่วยงานดูแลโดยเฉพาะ
บางคนมองไม่เห็นว่าทำไปทำไม ต้องเสียเวลารดน้ำ กวาดใบไม้ ฯลฯ
ผ่านไปหลายสิบปี ลีกวนยูบอกว่ามันเป็นโครงการที่เขาตัดสินใจถูกต้อง เพราะเขาได้สร้างสิ่งที่เขาเรียกว่า 'A first world oasis in a third world region'
อาจารย์เดชา บุญค้ำ วิเคราะห์ว่า ผลของการปลูกต้นไม้ใหญ่ทั้งเกาะคือ อุณหภูมิทั้งเกาะจะลดลง 1-2 องศา ฝนจะตกมากขึ้น การใช้เครื่องปรับอากาศก็ลดลง
เมืองจีนก็ทำตามสิงคโปร์เช่นกัน จะเห็นว่าถนนหนทางในหลายเมืองในประเทศจีนตอนนี้ปกคลุมด้วยต้นไม้
หากใครไปสิงคโปร์ คงเห็นภาพสะพาน ทางข้ามคอนกรีต ปกคลุมด้วยต้นตีนตุ๊กแกและไม้เลื้อย มองไม่เห็นเสาและคานสะพาน
พวกเขาไม่เสียเงินเสียเวลาออกแบบป้ายไปปิดเสาและคานสะพาน ใช้ต้นไม้ดีกว่า บรรยากาศดีกว่า อากาศสะอาดกว่า
และมันก็กลายเป็นอัตลักษณ์เมืองไปโดยปริยาย
พูดง่ายๆ คือใช้เงินเป็น
ขอบคุณภาพจากแหล่งต่างๆ ในอินเทอร์เน็ต
- 59
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
