เรื่องแมว จากคน #ไม่แมว
ฉันเป็นมนุษย์ที่ "ไม่แมว" มาตั้งแต่ไหนแต่ไร จำไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นจุดไหนในชีวิตที่ตัดสินใจให้ยึดความเป็นคน "ไม่แมว" ได้เหนียวแน่น แต่จำได้เหตุการณ์หนึ่งที่ชัดเจนเรื่องความเป็นคนไม่แมวที่แท้ทรู คือสมัยเรียน จะต้องเดินผ่านแผงนิตยสารเก่าๆคร่ำคร่าร้านหนึ่ง เราชอบหนังสือมาก และก็อดไม่ได้ที่เจอแผงหนังสือหรือนิตยสารเมื่อไหร่ เป็นอันต้องแวะดูเสมอว่ามีอะไรออกใหม่แล้วบ้าง ปกไหนน่าสนใจ มีอะไรพอจะซื้อกลับไปอ่านได้บ้าง
แต่เราจะไม่แวะร้านเก่าๆร้านนี้เลย เพราะร้านนี้เลี้ยงแมวเยอะมากกกกก (กะด้วยตาคร่าวๆน่าจะเป็นสิบ) ในบ้านจะอับๆทึบๆ อวลไปด้วยกลิ่นแมว มีแผงนิตยสารหนังสือพิมพ์ หนังสือเล่มดีๆวางอยู่หน้าบ้านซึ่งเป็นฟุตบาททางคนเดินและแค่เดินเฉียดผ่านหน้าร้าน ก็ได้กลิ่นแมวคละคลุ้งออกมาเตะจมูก
บางทีที่เดินผ่าน เหลือบเห็นปกนิตยสารเล่มโปรดออกใหม่ แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่เฉียดเข้าไปใกล้ เพราะกลิ่นแมวนี่แหละที่ส่งกลิ่นไล่ตะเพิดในที แม้จะอยากแวะแค่ไหนก็ตาม
กลับมาที่เรื่องแมว ทุกวันนี้ไม่น่าเชื่อเลย ว่าฉันจะใช้ชีวิตร่วมชายคากับอดีตแมวจรถึง 5 ตัวมาเป็นปีๆแล้ว ไม่รู้ความกลัวกลิ่นแมว ความเกลียดขนแมว หรืออาการแพ้ขนหายไปไหน หรือจะชินก็ไม่รู้ แต่ก็นะ ด้วยความเป็นฉัน ก็คือเราต่างคนต่างอยู่ ฉันไม่พิศวาสแมว แมวก็ไม่พิศวาสฉัน แต่เราเมตตาต่อกัน
เงินเดือนออกที ฉันซื้อขนมให้หมาก็มีใจหยิบเผื่อแมวด้วย นั่งตรงไหนถ้าแมวมากวนฉันก็ไล่ไป หรือไม่ก็ลุกสละพื้นที่ให้เค้าไปบ้าง ฉันไม่กอด ไม่หอม ไม่ลูบไล้แบบที่แมวชอบ เพราะนั่นไม่ใช่นิสัย บางตัวเค้าเข้าใจ มาทักแค่เอาหางปัดๆ แล้วฉันเฉย เค้าก็เฉยเสีย ไม่ว่ากัน ฉันว่าฉันกับแมวอยู่กันดี แต่จาก 5 ตัว มันจะมีตัวนึงที่ฉันไม่เข้าใจหล่อนเอาซะเลย และก็เป็นเรื่องของแมวตัวนี้นี่แหละที่ฉันอยากเล่าสู่กันฟัง
แมวตัวนี้เป็นตัวเมีย ชื่อบะเต็ง ฉันเจอเค้าพร้อมกับแมวตัวอื่นๆที่บ้านนี่แหละ แต่บะเต็งเป็นแมวที่บุคลิกแตกต่างจากแมวอื่นๆในบ้านมาก ข้อแรก นางไม่ใช่แมว Introvert ตามแบบฉบับแมวๆเลย นางออกจะเป็นแมว Extremely Extrovert จำได้ว่า วันแรกที่ฉันมาถึง ก็เป็นบะเต็งนี่แหละที่ปรี่เข้ามาทำความรู้จัก และเดินวนเวียนตรงที่ฉันเล่นกับหมาปอม 2 ตัว เหมือนรอคิวว่า เมื่อไหร่จะเล่นกับหมาเสร็จแล้วถึงคิวแมวบ้าง ทั้งๆที่บรรดาแมวอื่นในบ้านต่างหลบเข้าที่เข้าทางของตัวเองในบ้านไป ไม่อยากสุงสิงกับคนแปลกหน้า
นั่นข้อแรก ข้อที่ฉันแปลกใจเกี่ยวกับบะเต็งก็มาอีกเรื่อยๆ เมื่อเราใช้ชีวิตร่วมกันในบ้าน บะเต็งเป็นแมวที่ชอบเดินตามฉัน และชอบทักทายเอาเสียมากๆ กลับมาบ้านตอนเย็นฉันจะเห็นบะเต็งยืนคอย หรือตอนกินข้าว บะเต็งก็จะเข้ามาวนเวียน บางทีนอนเล่นบนโซฟา นางก็มานัวเนียคลอเคลีย เดินขึ้นหลังไต่หน้า เหมือนเราสนิทกันมาแต่ไหน
ทุกเช้าเปิดห้องนอนมา จะเห็นบะเต็งรอคอยที่หน้าประตูก่อนแมวอื่น เมื่อกี๊ก็เหมือนกัน นางยังมานั่งเล่นใกล้ๆคอมพิวเตอร์ที่ฉันนั่งทำงาน แปลกมาก ที่หลายทีที่บะเต็งมาเกะกะ ฉันจะหงุดหงิดแล้วเผลอตวาดแว๊ดๆตามประสาเพราะความไม่ชอบแมวและขี้หงุดหงิดส่วนตัวแหละนะ แต่เชื่อไหม แม่บะเต็งไม่เคยสลดเลย ก็ถอนตัวไปจากตรงนั้นสักแป๊บ แล้วเดี๋ยวก็กลับมาใหม่ด้วยแววตาสดใสเหมือนเดิม เอออ นางแข็งแกร่งดีนะ
ฉันไม่ใช่คนซอฟท์ กับคนฉันพูดอะไรทีบ้านแทบเปิง นี่ดุแมวแล้วดุแมวอีก แมวไม่สลด บะเต็งนี่ ทำให้ฉันสงสัยในตัวเองอยู่เหมือนกันว่า ตกลงแล้ว ฉันดุในสายตาแมวบ้างไหม
ฉันพูดเล่นๆว่า วอแวเก่งขนาดนี้ บางทีอยากเขียนบันทึกเรื่องบะเต็งไว้หน่อย ว่าแมวอะไรที่มันปักอกปักใจจะอยากผูกสัมพันธ์ แม้ฉันจะไม่อยากยุ่งด้วยแค่ไหนก็ไม่สน นางยังคงส่งสายตาอยากเป็นมิตรมาให้เสมอ ... หากเป็นคน ฉันก็พอจะนึกออกว่าบะเต็งคงเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากๆ ไม่เคยเทคอะไรที่เป็น Negative ใช่ไหม ถึงรู้ว่าใครจะชอบหรือไม่ชอบ นางก็ทำหน้าที่แมวของนางไป
นางทักทายคนในบ้านแบบไหนอย่างไร นางก็ทำกับฉันเหมือนกัน และหลายครั้งที่ฉันดุ ก็เห็นบะเต็งสลดนิดๆ แต่ไม่นานนางก็กลับมาใหม่ เมื่อไหร่ที่มีโอกาสนางก็จะมาคลอเคลีย ในหัวบะเต็งคิดอะไรนะ ทำไมถึงทำตัวเป็นมิตรกับศัตรูได้ดีขนาดนี้
แต่ถึงตอนนี้ฉันไม่รู้หรอกว่าบะเต็งคิดอะไร แต่วิธีการอยู่ของบะเต็งมันก็ Healthy ดีเหมือนกันนะ อยู่ได้โดยไม่ต้องคาดหวังว่าใครจะมารักเรา เราแค่เป็นตัวของตัวเอง ถ้ามันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนเราก็ทำไป เอาจริงๆ ทุกคนควรมีพื้นที่และสิทธิที่จะเป็นอะไรก็ได้ในชายคาเดียวกันนะ
ฉันยอมให้บะเต็งเป็นแมว friendly ได้เต็มที่ และบะเต็งก็ยอมให้ฉันฉุนเฉียวได้ถ้านางมาวอแวมากเกินไป นั่นเหมือน boundary ที่เรา set ให้กันเพื่อให้ทั้งฉันและบะเต็งอยู่กันได้อย่างมีความสุขในบ้านของเรา เรื่องแบบนี้บางทีฉันก็คาดหวังจากสังคมเหมือนกัน สิ่งไหนไม่ต้องตัดสิน แค่ต้องยอมรับก็แค่ยอมรับ แต่เรื่องไหนถ้ามันจำเป็นต้องตัดสิน เราก็ควรใช้สิทธิ์ตัดสินได้อย่างพอดีๆ อย่างนี้ดีไหม ปล่อยๆไปบ้างให้ทุกคนมืพื้นที่ของตัวเองในพื้นที่ๆเราต้องอยู่ร่วมกัน
เมื่อกี๊บะเต็งก็มาวนเวียนอีกแล้ว ฉันก็ปล่อยไปตราบใดที่ไม่เอาอุ้งเท้ามาตะปบคีย์บอร์ดอะนะ แต่ถ้าทำ ก็ได้แค่ดุ แล้วก็ทำงานต่อ ทำยังไงได้หละนะ เราต้องอยู่ด้วยกันนี่นา โกรธกันไปนานก็เซ็งเปล่าๆ จริงไหมบะเต็ง
#LifeOfPloy #แมว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
