10 มิ.ย. เวลา 13:35 • ไลฟ์สไตล์
เพิ่งโดนหมาดๆ ไปเมื่อเย็นวันนี้เลยค่าาา
ปกติหลังเลิกงาน จะแวะจ๊อกกิ้งที่สวนริมเลคก่อนกลับบ้านทุกๆ เย็น ผู้คนก็จะหน้าเดิมๆ
แต่สักเดือนนึงที่ผ่านมา มีคุณน้าท่านนึง วัยน่าจะเพิ่งเกษียณแหล่ะ เดินสวนกันบ่อยระดับนึงเลย คุณน้ายิ้มให้บ่อยมากๆ ดิชั้นก็ยิ้มตอบทุกหนไป ต่อมาก็มีทักทายบ้างพอกุบกิบๆ ประสาคนเห็นหน้ากันในปาร์คที่บรรยากาศดีงาม
กระทั่งวันนี้ คุณน้าทักอีก ก่อนจะถามต่อว่า
'นี่เป็น...มั้ยคะ?'
ดิชั้นนี่ อยากจะกรีดสสส์ร้องออกมาเลยค่าาา..
เพราะความภาคภูมิใจในตัวเองที่ผ่านมาตลอดๆ คือ ไม่มีใครเคยทายถูกเลย ว่าอิชั้นเนี่ยะมีอาชีพอะไร
ตอนเรียนก็โดนทายคณะด้านศิลป์โดยตลอด แม้แต่เภสัชฯ รึทันตะฯ ก็ไม่ให้เฉียดกรายมาทายได้เลย
ตอนทำงานใช้ทุนที่เมืองคนดี นั่งรถตู้จากบ้านมาที่ทำงานทีไร พี่โชเฟอร์ก็เรียกน้องพยาบาลมั่ง คุณพยาบาลมั่ง เมื่อรู้ที่หมายว่าจะลงที่ รพ.
แต่นี่!?!
'เป็นหมอใช่มั้ยคะ'
คุณน้ายิงตรงเผง แบบตุงตาข่ายเลยค่าาา..
ดิชั้นนี่อย่างเหว๋อ
🥹🤭☺️
คุณน้าเลยเฉลยต่ออย่างภาคภูมิใจว่า มีเพื่อนเป็นหมอก็ไม่น้อย เลยดูออก แถมยังขยายความว่า ครูกะหมอนี่ บุคลิกชัด ดูง่าย
ทางนี้คิดต่อในใจ ครู หมอ และทนาย คืออาชีพที่ดิชั้นเคยอ่านเจอว่า ท่านพุทธทาสสอนมาว่า ๓วิชาชีพนี้ ต้องเจริญจรรยาบรรณในวิชาชีพไว้อย่างสูง ( อ้าว นอกเรื่องซ้ะงั้น ) 😂🤭🤭
คิดไปคิดมา ไอ้เราคงอยู่กับอาชีพนี้มาหลายทศวรรษ อ้าววว.. อย่ากระนั้นเลย ถ้านานจนฝังลงบุคลิกซะขนาดนี้ ที่เรียกเค้า ( ในใจ ) มาตลอดๆ ว่าคุณน้า
ก็คงต้องเรียกคุณพี่สิน้ะะ เรื่องของเรื่อง ก็คือ ลืมไปอ้ะ ว่าตัวเองน่ะรุ่นไหนเข้าไปแล้ววว 🤩💕
1
โฆษณา