เป็นคนที่มีโชคดี ในสิ่งที่เป็นโชคร้ายเสมอๆ
ตั้งแต่เกิด วันที่คลอด แม่เจ็บท้องนานมาก นานกว่า 12 ชั่วโมง คลอดยาก พ่อฝากพิเศษ แต่หมอไม่มา โชคดีที่ยังมีพยาบาลมาช่วยทำคลอดให้ เราเป็นเด็กครบกำหนดที่ตัวโต สมบูรณ์แข็งแรงมาก.... ในวันที่เกิดคลอดยากขนาดนั้น โชคดีที่ไม่ตายหรือพิการ โดยเฉพาะสมองภาวะขาดออกซิเจนระหว่างคลอด
เราเกิดในครอบครัวที่ไม่ได้มีฐานะร่ำรวย พ่อเป็นข้าราชการเงินเดือนไม่เยอะ แม่เป็นแม่บ้าน ดูแลลูกและความเรียบร้อยในบ้านทั้งหมด นอกจากแม่และเรา พ่อต้องดูแลคนอื่นๆด้วย แต่เราโชคดี ครอบครัวเราอบอุ่น เราโชคดีที่เปิดรับสัมผัส และสัมผัสได้ว่าพ่อแม่รัก เราจึงไม่เคยคิดเดือดร้อนเรื่องฐานะของครอบครัวเลย ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีน้อยกว่า บางครั้งไม่มีก็คือไม่มี แต่ที่มีมันก็พอดีที่เราจะใช้ชีวิตได้ คิดแบบนี้ตั้งแต่เล็กๆ
แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนเด็กๆเพิ่งขวบเดียว แม่อุ้มพาข้ามถนนหน้ารพศ. มีรถวิ่งเฉี่ยว แม่เสียหลัก เรากระเด็นหลุดจากมือแม่ขณะที่แม่กำลังข้ามถนน แม่ตกใจมากกลัวเราจะหล่นลงกลางถนน แต่เราโชคดีที่กระเด็นไปตกที่เกาะกลางถนนพอดี รถคันที่วิ่งตามมาเลยไม่ได้เหยียบเรา
เรามีโชคแบบนี้อีกสองสามครั้ง...
ตอนเล็กๆเคยขึ้นรถโดยสารสองแถวไปกับอา รถกระชากเราไหลไปข้างหลังตามแรงกระชาก ใครก็คว้าเราไม่ทัน อาก็คว้าไม่ได้ แต่จู่ๆเราไปหยุดที่ท้ายรถพอดี ไม่หล่นลงไป อาเล่าว่า เราบอกอาว่า มีคนใครไม่รู้มาดึงแขนไว้ เราโชคดีไม่เป็นอะไร
เคยโดนตู้ฝากระจก ล้มทับตอนห้าหกขวบ เราโชคร้ายที่ปีนแล้วตู้ล้ม แต่โชคดีกระจกตู้ที่แตกทั้งบานกองอยู่เกลื่อนรอบตัว ตู้ล้มทับครอบตัวเราไว้ แต่เราโชคดี ไม่มีแผลเลย แม้แต่นิดเดียว กระจกไม่บาดเราแม้แต่แผลเดียว แต่ก็โชคร้าย พอแม่หายตกใจ เห็นลูกไม่มีแผลกระจกบาดสักนิด เราก็โดนตีเลยทันที เพราะแม่คิดว่าเราซน ที่ปีนตู้ ที่จริงเราแค่จะปีนไปหาเสื้อผ้ามาใส่เอง
เราโชคดีที่เรื่องเรียนไม่มีปัญหา อาจจะไม่ใช่คนเก่งระดับแนวหน้าของประเทศนี้ แต่ก็ได้ใช้ชีวิตแบบ อยากจะเรียนอะไรก็ได้เรียน
เราโชคดีในช่วงอายุหนุ่มสาววัยที่แสวงหาหน้าที่การงาน เราได้ทุกอย่างที่อยากได้อย่างไม่ยากลำบากนักจนเราคิดว่า โลกมันก็เป็นแบบนี้แหละ แน่นอน มั่นคง ทุกอย่างที่เราเรียกว่าความสามรถมันเป็นของเราจริงๆ ความรู้ที่เราอุตส่าห์สั่งสมไว้ก็เช่นกัน เราใช้มันสร้างทุกอย่างให้เราได้ แต่เราก็โชคร้ายที่ช่วงแห่งวัยที่เริ่มรุ่งเรืองในชีวิตอะไรก็ได้มานั้น เราป่วยหนักจนแทบจะพิกลพิการทำงานไม่ได้ แทบจะสูญเสียอาชีพหน้าที่การงาน
ในช่วงเวลานั้น เราโชคดีที่มันทำให้เราได้รู้ว่า เราเข้าใจเรื่องของโลกผิดมาตลอด.... เข้าใจผืด เห็นผิด
โลกนี้ไม่มีอะไรเป็นของเราจริงๆ แม้แต่ความสามารถ ความรู้ อาชีพ หน้าที่การงาน ร่างกายเราก็ไม่สามารถที่จะควบคุมบังคับมันให้เป็นไปให้ได้ดั่งใจ เราทำไม่ได้จริงๆ ทุกอย่างมันเป็นไปเอง ป่วย เจ็บ ตาย เห็นมามากเพราะด้วยอาชีพการงาน แต่นั่นคือคนอื่นป่วย เจ็บ ตาย ไม่ใช่เรา
เมื่อเราป่วย เจ็บ และจะตาย ความมั่นคงในโลกก็ไม่มีจริง เราโชคดีที่วันนั้นทำให้เราได้รู้ เห็น สัมผัสความจริงนี้ด้วยจิตวิญญาณของตัวเอง มันซาบซึ้งต่างจากการเห็นคนอื่น เกิด แก่ เจ็บ และตาย ที่เห็นมานักต่อนัก
เราโชคดีที่วันนั้นที่เราไม่ตายทำให้เราเปลี่ยนไป
ความสูญเสียสมรรถนะบางอย่างทำให้เราได้ตื่น เรียนรู้ และไม่อยากจะต้องวนในสิ่งเหล่านี้อีกครั้งแล้วครั้งเล่าแบบคนที่มองไม่เห็นความจริง เหมือนปลาว่ายอยู่ในน้ำแต่ไม่เห็นน้ำ นกบินบนฟ้าแต่มองไม่เห็นอากาศ หนอนจมอยู่ในอาจมแต่ไม่เห็นอุจจาระ เราโชคดี ที่เรื่องราวเหล่านี้ทำให้เราเห็นตัวเองชัดขึ้นว่า ชีวิตคืออะไร ชีวิตนี้ต้องการอะไร ตั้งแต่อายุแค่ยี่สิบกว่าๆ
ตอนนั้นถ้าคิดอยากเป็นเศรษฐี คิดว่าความรวยคือสาระของชีวิต ตอนนี้คงรวยมากแล้ว .....
หลังจากวันนั้นเราป่วยหนักอีกหลายครั้ง เราโชคดีมี่รู้ความจริงของโลกก่อน โชคดีที่ตื่นจากฝันลมๆแล้งบ้าง มันทำให้เรา ผ่านท่อช่วยหายใจ ผ่านห้อง icu ผ่านห้องผ่าตัด ครั้งแล้วครั้งเล่าผ่านความเจ็บปวดทรมานของร่างกาย ไม่แบบหนึ่งก็แบบหนึ่ง โรคนั้นไป โรคนี้มา และบางโรคก็อยู่ด้วนกันมายาวๆ และคงได้อยู่ด้วยกันจนวันตาย ถ้าโรคนั้นไม่ทำเราตาย วันหนึ่งวันใดเราก็คงตายไปด้วยกันกับโรคทั้งหลายอยู่ดี
บางช่วงชีวิตมีความปวดเป็นเพื่อน โรคแล้วโรคเล่าเข้ามาทำให้เรียนรู้ร่างกายที่แปรปรวน เราโชคดีที่สิ่งที่เข้ามาทำให้เราได้เรียนรู้และเห็นความจริงชัดขึ้นแม้จะที่ละน้อยก็ตาม
เราโชคดีแม้ไม่ได้มีชีวิตคู่แต่ก็รู้จักความรัก เราเติบโตมาพร้อมกับความรักของคนรอบตัว เรามีครอบครัวที่รักเรา มีเพื่อนที่รักเรา มีคนที่เรารัก การที่เราได้รับความรักทำให้เรารักเป็นแม้เราไม่ได้อยู่เคียงข้างคนที่เรารักได้ทุกคนก็ตาม
ความรักสอนให้เรารู้จักการพลัดพราก ว่าเป็นเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง จะเกิดขึ้นเมื่อมีความรักความผูกพันเท่านั้น การจากสิ่งของหรือบุคคลที่เรามิได้รัก ไม่ใช่การพลัดพรากเลย ...
เราโชคดีที่รู้จักความรัก ความรักสอนให้เราได้เรียนรู้คว่าการพลัดพรากเป็นเช่นไร....
เราโชคดีที่แม้บางครั้งเราอาจจะไม่ใช่ที่รักของทุกคน ในทุกที่ แต่เรากลับอยู่ได้ไม่โหยหาความเป็นที่รักของทุกคนในทุกที่ เรารู้และเห็นคุณค่าในตัวเองว่าเรามาที่นี่ อยู่ และทำอะไรเพื่ออะไร และเราโชคดีที่เรียนรู้ที่จะให้อภัย และสร้างมิตรภาพใหม่ได้เสมอๆ ช้าบ้าง เร็วบ้างต่างกันไป
เราโชคดีที่เกิดมามีเรื่องชวนให้ใจพลั้งเผลอทำสิ่งไม่ควร แม้เล็กๆน้อยๆ แต่เราก็หักห้ามใจได้เป็นส่วนใหญ่
เราโชคดีที่ได้เกิดมาเป็นคน ไม่พิกลพิการ ได้เกิดในครอบครัวที่ดี พ่อแม่มีใจเป็นกุศลเป็นส่วนใหญ่ เราโชคดีมีชีวิตรอดในที่ที่ปลอดภัย แม้ไม่ร่ำรวยแต่ก็ไม่ยากจนอัตคัดขัดสนจนชีวิตยากลำบากแม้เพียงเรื่องปัจจัยสี่ เพราะเรามีคนที่ลำบากแทนเราคือพ่อแม่ผู้ที่ต้องดิ้นรนหาปัจจัยสี่มาดูแลเราในตอนนั้น และเราก็โชคดีที่มีโอกาสได้ดิ้นรนหาปัจจัยสี่มาดูแลท่านเป็นการตอบแทนในยามเมื่อถึงเวลาอันควรต้องทำ
เราโชคดีได้พบเพื่อนที่ดี ได้เจอกัลยาณมิตร ท่านได้ชี้แนะหนทาง บอกกล่าวความจริง ได้เรียนรู้โลกตามที่ตนได้เห็นไปตามสภาพที่แท้จริงของมัน ค่อยๆปลุกตัวเองจากความหลับใหลมืดมน
เคยบอกกับแม่ว่า ชีวิตตัวเองเหมือนตกเหวหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็โชคดี เหมือนมีกลีบดอกบัวมารองรับไว้ไม่ให้ร่วงตกลงไปกระแทกก้นเหวเสมอๆ.....
ชีวิตจะโชคดีแบบนี้อีกสักกี่ครั้งนะ
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
