วิเคราะห์การเป็นอยู่ของพระภิกษุหรือหมู่สงฆ์ในพระพุทธศาสนา ตั้งแต่สมัยพุทธกาลถึง พ.ศ.๒๕๐๐
พระภิกษุสงฆ์จะเน้นเรื่องการปฏิบัติ ฯ(วิปัสสนาธุระ) เป็นส่วนมาก ส่วนการท่องจำพระไตรปิฎก(คันถธุระ)เป็นองค์ประกอบของวิปัสสนาธุระ เมื่อหมู่พระภิกษุสงฆ์เน้นการปฏิบัติ ฯ(วิปัสสนาธุระ) ครั้นไปอยู่ในสถานที่ใด จะเป็นถํ้าภูผา ป่าเขาลำเนาไพร หรือแม้กระทั่งวัดอันเป็นอาวาส ก็จะมีลานเดินจงกรมหรือพื้นที่เดินจงกรมของแต่ละภิกษุรูปนั้น ๆ มีอยู่
หลัง พ.ศ.๒๕๐๐ ก็ยังพอมีอยู่ แต่ก็เป็นการถดถอย คือ หมู่พระภิกษุสงฆ์สามเณร มีการปฏิบัติ ฯ น้อยลง บุคคลทั้งหลายจึงไม่เห็นร่องลอย(ลานเดินจงกรม ฯ)ของการเดินจงกรม ในแต่ละวัดหรืออาวาสนั้น ๆ เพราะหมู่พระภิกษุสงฆ์เน้นการพัฒนาวัตถุสถานที่เป็นหลัก
ครั้นเมื่อหมู่พระภิกษุสงฆ์นักพัฒนาสืบต่อรุ่นกันมานานปีเข้า การปฏิบัติธรรม(วิปัสสนาธุระ) จึงค่อย ๆ ถดถอยลง เหลือไว้ให้ได้เห็นเพียงรูปแบบ ฯ และประเพณีต่าง ๆ สืบไป.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
