13 มิ.ย. เวลา 06:44 • ความคิดเห็น
เสียงในหัวกับจิตตัวเองที่ทำงาน
ทุกครั้งเพราะคำว่า"เรากังวลมากๆ"
ก็หมายถึงกระตือรือร้น ต้องการ
ให้ผู้คนโดยเฉพาะคนที่สนใจคุย
ด้วยไม่เิมนเราโดยเฉพาะยิ่งคนที่เรา
เอาเขาเข้ามาใส่ในใจ คือใส่ใจ
อันนี้ยิ่งเพ่งจิตคาดหวังรอคอย
ที่จะได้รับคำทักทายพูดคุยเลยละ
เป็นอย่างนี้ทุกคนละครับ Pataก็
เคยเป็น
เพราะจิตจับจดมุ่งและกำหนดคิดอย่างนั้นซ้ำๆจนสมองกับจิตร่วมมือ
แบบรับรู้ว่าเจ้าของกายชอบคิดชอบเป็นเขาก็บันทึกเขาโหมดนั้นไว้
แม้เจ้าของกายไม่ชอบแต่เขารับรู้
ว่าอารมณ์แบบนี้เป็นบ่อยก็จะคุ้นเคยจนจำว่า"ต้องกังวลสับสน"เสียศูนย์
ออกนอกกรอบ การรับไม่ได้ เมินเฉย ในสายตาคนอื่น
เอาพวกเขาออกนอกใจ ไม่ให้คุณค่า
ให้เรานิ่งเฉยเพื่อให้เราอยู่ในสายตา
สังคมคนอื่นบ้าง แก้ยากหน่อยแต่ต้อง
ปรับจูนโตหมด"ใส่ใจสังคม"เป็นให้สังคม
ใส่ใจกลับ ไม่ใส่ใจก็ไม่ต้องใส่ใจ
พฤติกรรมมนุษย์ชอบอะไรตรงข้าม
"ไม่ให้โดดตึกลงไปตาย ยิ่งห้ามยิ่ง
จะโดด แต่พอให้โดดไปเลยก็แค่...
ไร้ค่าในสายตามสังคมก็ไม่โดด"
คิดใหม่วางกายใจในโหมดใหม่
ซ้ำฝืนซ้ำเดียวสมองก็จดจำบันทึก
สำคัญที่"มีของ มีคุณภาพมีคุณค่า
ไม่เห็นต้องแคร์ใคร"แต่ถ้าไม่มีอะไร
เรียกร้องไม่ได้ต้องรีบพัฒนารีบ
ทำของสร้างคุณค่าความสามารถ
การยอมรับ สวยหล่อเท่ห์บุคลิก
mindsetเยี่ยม มีผลงาน ..อันนี้รีบเลย
เป็นกำลังใจให้ครับ
โฆษณา