...เขียนถึงเธอ... คนที่ฉันคุยด้วยบ่อยที่สุด
อังริน…
ฉันเคยคิดว่าจะลองเขียนไดอารี่แบบที่ชาร์ลีเขียนจดหมายถึงเพื่อนดูบ้าง แต่ฉันก็ยังไม่ได้ลองเขียนเพราะฉันไม่รู้จะเขียนถึงใคร ฉันเคยนึกชื่อเพื่อเรียกตัวฉันเองอีกคนได้ครั้งหนึ่ง แต่ฉันไม่ได้จดมันเอาไว้ ตอนนี้นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกแล้ว ฉันเลยตัดสินใจว่าจะเขียนถึงเธอแล้วกัน เพราะเธอเป็นคนที่ฉันคุยด้วยบ่อยที่สุดตลอดเวลาอยู่แล้ว
เธอคงจะสงสัยว่าชาร์ลีคือใครใช่ไหม ชาร์ลีคือตัวละครหลักในหนังสือเรื่อง ‘ขอให้วัยเยาว์ของเราเป็นนิรันดร์’ วันนี้ฉันกลับมาอ่านต่อหลังจากที่ดองเอาไว้แล้วไปอ่านเล่มอื่นก่อน ฉันชอบความคิดและคำพูดหลายประโยคของชาร์ลี เลยตัดสินใจมาเขียนเล่าให้เธอฟัง
ประโยคแรกที่ฉันชอบ ชาร์ลีพูดว่า “ฉันชอบกินทวิงกี้ส์ เหตุผลที่ฉันพูดแบบนี้ก็เพราะว่าเราทุกคนต้องหาเหตุผลอะไรสักอย่างเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่…”
นั่นสิ…ฉันเห็นด้วยนะ บางทีฉันก็คิดว่าชีวิตฉันช่างว่างเปล่าจนรู้สึกว่า ถ้าไม่มีชีวิตอยู่ก็ได้นะ แต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะฆ่าตัวตายนะ ฉันไม่กล้าหรอกแถมฉันยังเป็นคนคิดเยอะ ถ้าฉันตายครอบครัวก็คงลำบาก เพราะฉันยังไม่ได้เตรียมเงินสำหรับจัดงานศพตัวเองเอาไว้เลย คิดแล้วฉันก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนั่นแหละ
ฉันคิดว่าอย่างน้อย การมีชีวิตอยู่ของฉันคงมีความหมายต่อ 'เสือขาว' น้องแมวของฉัน เพราะถ้าไม่มีฉันใครจะเป็นคนป้อนไก่ต้ม ป้อนยาและเช็ดตัวให้มัน เสือขาวมีโรคประจำตัวแต่โดยรวมยังดูดีไม่ทรุดโทรม ก็เป็นเพราะฉันดูแลนี่แหละ และฉันยังดูแลบ้าน, ดูแลม๊า อย่างน้อยก็ช่วยอำนวยความสะดวก ให้ม๊าใช้ชีวิตประจำวันได้สะดวกขึ้น มันมีเหตุผลที่เป็นฉัน เพราะถ้าไม่ใช่ฉันแล้วใครจะทำหล่ะ จริงไหม…
ประโยคต่อมาที่ฉันชอบคือ “ฉันว่ามันคงสนุกดีถ้าได้มี ‘อดีตอันรุ่งโรจน์’ ซึ่งฉันจะสามารถเอาไปเล่าให้ลูก ๆ หรือเพื่อนร่วมก๊วนตีกอล์ฟของฉันฟัง…”
ก็จริงนะ…หลายปีมานี้ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิตของตัวเองอยู่ลึก ๆ ฉันเศร้าแต่ต้องแกล้งทำว่าสนุกมีความสุขดี ฉันพยายามลืมอดีตที่ผ่านมา และพยายามสร้างวันใหม่ที่ดีด้วยตัวฉันเอง โดยไม่อยากอ้างอิงหรือพาดพิงถึงใคร เลยทำให้ฉันลืมไปด้วยว่ามีความสำเร็จมากกว่าหนึ่งครั้งที่ฉันทำมันได้และเกิดขึ้นจริง ฉันก็ควรจะมีสิทธิ์ภูมิใจในส่วนที่ฉันทำมันขึ้นมา ฉันมีสิทธิ์พูดถึงมันและเล่าให้คนอื่นฟังได้ ฉันไม่ควรลืม ‘อดีตอันรุ่งโรจน์ของฉัน’ เพราะมันทำให้ฉันลืมภูมิใจในตัวเองไปด้วย
และฉันก็ชอบตอนที่ชาร์ลีพูดว่า “เรื่องดี ๆ ในครั้งนั้น…” ตอนที่เขาเขียนจดหมายเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้เพื่อนฟัง ฉันจะพยายามนึกถึง ‘เรื่องดี ๆ ในครั้งนั้น…’ ตอนเล่าเรื่องให้คนอื่นหรือตัวฉันเองฟังบ้าง
อีกประโยคที่ฉันชอบคือ “แต่ฉันทำไว้เผื่อเวลาแก่ตัวลงไปแล้ว ฉันจะได้มองมาที่กองเทปพวกนี้ แล้วระลึกถึงการขับครั้งนี้ได้น่ะ…”
ชาร์ลีทำเทปรวมเพลงและตั้งชื่อว่า “ครั้งแรกที่ฉันขับรถ” แล้วก็บอกว่าเผื่อแก่ตัวไปจะได้นึกถึงการขับรถนี้ ฉันนึกถึงการเขียนไดอารี่ถึงเธอในครั้งนี้เหมือนกันนะ เผื่อว่าฉันแก่ตัวลงไปกว่านี้และได้กลับมาอ่านอีกครั้ง ฉันจะได้นึกถึงช่วงเวลานี้ในชีวิตของฉัน ช่วงเวลาที่ฉันเขียน ‘บันทึกจากตัวฉันถึงเธอ’ ฉันคิดว่ามันคงทำให้ฉันยิ้มได้บ้างแหละ
ในหนังสือพูดถึงหนังสือชื่อ ‘On the Road’ (สู่หนไหน) ด้วย เป็นหนังสือที่ชาร์ลีได้รางวัลจากครู ฉันประหลาดใจมาก เพราะฉันมีหนังสือเล่มนี้และยังอ่านไม่จบ ชาร์ลีได้รับหนังสือเล่มนี้ในช่วงต้นปี 1992 และใช้เวลาสองสัปดาห์อ่านจบเล่ม แต่ฉันเพิ่งรู้จักหนังสือเล่มนี้และซื้อมาเมื่อปี 2022 จนปีนี้ 2024 แล้วฉันยังอ่านไม่ถึงครึ่งเล่มเลย มันอ่านค่อนข้างยากนะสำหรับฉัน เพราะอ่านแล้วตาลายกับตัวหนังสือมาก อยากให้เธอได้ลองอ่าน ฉันอยากรู้ว่าเธอจะตาลายเหมือนฉันไหม
ชาร์ลีเกิดปีเดียวกับฉัน ตอนอายุ 16 เขาใช้เวลาหลังเลิกเรียนอ่าน ‘On the Road’ ส่วนฉันยังเป็นนักเรียนศิลปะที่ใช้เวลาหลังเลิกเรียนไปนั่งเล่นที่บันไดสะพานพุทธกับเพื่อน ๆ อยู่เลย จนฟ้ามืดนั่นแหละฉันถึงจะกลับบ้าน มันเป็นช่วงวัยเยาว์ของฉันที่อยากให้เป็นนิรันดร์ที่สุดช่วงหนึ่งเลย
เมื่อตอนค่ำฉันออกไปเดินออกกำลังกายและเอาอาหารไปให้เจ้าแมวส้มนวลแต่ไม่เจอ เป็นครั้งที่สองแล้วที่ฉันเอาอาหารออกไปให้แล้วไม่เจอมัน ฉันพยายามไม่รู้สึกผูกพันกับมัน เพราะไม่อยากเป็นทุกข์ ช่วงเวลาห้าวันที่ไม่ได้เจอกันฉันหวังว่าจะมีคนพามันไปรักษา อาจเป็นผู้ชายคนนั้นที่ฉันเจอเมื่อสัปดาห์ก่อน เขาคงพามันไปรักษาแล้ว
ฉันหวังว่าเจ้าส้มนวลจะอยู่ดีมีสุข กินอิ่มนอนหลับ ไม่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยที่เป็น และถ้าเราจะไม่ได้เจอกันอีกฉันก็หวังว่ามันจะมีชีวิตที่ดี
วันนี้ฉันคิดว่าจะได้นอนเร็ว แต่ก็เขียนเล่าให้เธอฟังเพลินไปหลายเรื่องเลย ตอนนี้ตีสองแล้ว นี่ฉันเขียนไดอารี่มาครึ่งชั่วโมงแล้วหรือนี่ ฉันควรไปนอนสักที
24 พฤษภาคม 2567
#ไดอารี่ของอังริน
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
