แม้กระทั่งเราเองก็ไม่มี
ร่างกายเป็นของหยาบ สามารถเสื่อมสลายได้
แต่การยึดมั่นถือมั่นในตัวตน มันเป็นของละเอียด มันจึงยากที่จะเสื่อมสลายได้โดยง่าย ถ้ามันถูกยึดจนแน่น
คนเรามีความรู้สึกนึกคิดขึ้นมาจนทำให้คิดไปว่ามีตัวเรา ทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้มีจริง ๆ สิ่งที่เราสัมผัสได้ด้วยกายหยาบ หรือ สัมผัสได้ด้วยความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายใต้กายหยาบนี้ มันเป็นเพียงปฏิกิริยาตอบสนองของสสารที่ประกอบขึ้นเป็นกายหยาบนี้เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านี้
เมื่อไหร่คิดว่ามีตัวเรา เราก็เริ่มปรุงแต่ง และหาอะไรมาทดแทนสิ่งที่เสื่อมสลายหรือเปลี่ยนแปลงไป ซึ่งได้สร้างความเสียหายจากการทำลายสิ่งหนึ่งเพื่อเอามาตอบสนองตนเอง ไม่ว่าตอบสนองความหิว เพราะต้องการพลังงานที่จำเป็นในการเคลื่อนไหว และการสร้างเซลล์ขึ้นมาใหม่เนื่องจากเกิดการเสื่อมสลายของเซลล์ และเพิ่มจำนวนเซลล์เพื่อความแข็งแรงในการเอาตัวรอดของสสารที่พยายามจับกลุ่มกันเพื่อรักษาความคงอยู่ของสสารเหล่านี้
การสร้างความพร้อมของการเกาะกลุ่มของสสารเพื่อรับมือกับธรรมชาติที่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ซึ่งในมุมมองของคนเรา คือ ความเสื่อมสภาพของร่างกายหรือวัตถุต่าง ๆ มันสร้างกลไกที่ซับซ้อนขึ้นมาจนบางทีลืมตัวและคิดไปว่า นี่คือตัวตน เมื่อหลงคิดว่ามีตัวตน ก็มักจะมีคำถามที่เกี่ยวกับเหตุผลของการเกิด อันสืบเนื่องมาจากความรู้สึกที่ไม่ดีจากการที่ได้รับรู้จากสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นจากสิ่งที่อยู่ภายใน และภายนอกร่างกาย หรือ จะเรียกอาการนี้อีกอย่างว่า ทุกข์ นั่นแหล่ะ
เมื่อทุกข์ ก็จะรู้สึกว่า เราเกิดมาทำไม เกิดมาแล้วมันต้องมาทุกข์เพื่ออะไร แต่เราลืมไปว่า ต้นเหตุที่แท้จริงนั้น มันเริ่มต้นจากการที่เราติดว่าเรามีตัวตน เริ่มยึดมั่นในการมีตัวตน จนหลงไปเชื่อว่า ตนคือศูนย์กลางแห่งจักรวาล
เมื่อไหร่หลงคิดไปว่า ตนคือศูนย์กลางของจักรวาล ตนก็จะกลายเป็นหลุมดำที่ดูดความทุกข์ทั้งมวลเข้ามาในตัวเองแบบไม่มีวันที่จะเต็มได้เลย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
