บทบาทที่ผมได้รับและเพิ่งตระหนักชัดมากขึ้นในตอนนี้คือบทบาทของ "ลูก" ครับ ลูกที่จะต้องอยู่กับพ่อแม่ที่แก่ชราแล้ว ที่จะต้องพยายามอยู่กับท่าน ดูแลท่าน แม้ไม่เท่ากับที่ท่านลูแลผมตอนเป้นเด็ก แต่ก็ต้องพยายามทำเท่าที่จะทำได้
ผมว่าการมีบทบาทให้กับชีวิตของตัวเองก็ดีนะครับ ดีกว่าไม่รู้ว่าจะทำอะไรเลยแล้วปล่อยให้ชีวิตลอยไหลไปตามอาการทางประสาทที่เกิดขึ้นกับร่างกายเพียงเท่านั้น แต่ผมก็จะพูดอย่างงี้เสมอแหละครับว่า "ทำเท่าที่เราทำได้" หากเราทำไม่ได้ก้ต้องปล่อยมือจากมันไป
และผมคิดว่าคนเราควรเข้มแข้งในการใช้ชีวิตนะครับ แม้ผมเองก็อ่อนแอเหมือนกัน แต่การมีเพื่อน มีพวกพ้องก็ทำให้เราเข้มแข้งขึ้นมาได้ ผมรู้สึกว่าผมอยากใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาตลอด คงเพราะตอนเป้นเด็กผมเป้นเด็กที่ขี้แย มักจะโดนเพื่อนแกล้งอยู่บ่อยๆ จึงบอกกับตัวเองว่าไม่จำเป้นต้องใช้ชีวิตอย่างมีเพื่อนก็ได้ แต่ความจริงแล้วเปล่าเลย ชีวิตผมมีความสุขที่สุดก้ตอนที่มีเพื่อนนั่นแหละ แต่แน่นอนว่าต้องเป้นเพื่อนดีด้วยนะครับ ไม่ใช่เพื่อนเลวที่จะพาเราทำสิ่งที่ไม่ดี
ฉะนั้นบทบาทของการเป็น "เพื่อน" และการมีเพื่อนจึงเป็นอีกบทบาทหนึ่งที่ผมเองก็อยากจะมีและทำให้ดีที่สุดครับ
น้องคนนั้นที่เธอร้องไห้ออกมาก็ดีแล้ว ก็ได้แต่หวังว่าเมื่อเธอกลับบ้านไปจะมีคนในครอบครัวปลอบโยนเธอ หรือไม่ก็มีเพื่อนสนิทของเธอซักคนปลอบโยนเธอ การเลี้ยงชีพนั้นสำคัญแน่ครับ แต่เราเลี้ยงชีพมาก็เพื่อมปกิสัมพันธ์กับผู้คนที่อยู่รอบๆ ตัวเรานี่เอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
