ขาสั้น ช่วงนั้นเพื่อนมีอิทธิพลอย่างมากครับ พวกเราจะไปไหนกันเป็นกลุ่ม โดดเรียนภาคบ่ายประจำ โดยเฉพาะวันศุกร์ พวกเราจะไปห้องซ้อมดนตรี กับอีกหลายกิจกรรมจนถึงมืดค่ำ ถ้ากับผู้ใหญ่แล้วเหมือนเราอยู่กันคนละโลก ชีวิตยุคนั้นรอบตัวมีแรงยั่วยุสูงในเรื่องยาเสพติด แต่ผมโชคดีครับที่ใด้เพื่อนดี ชีวิตพวกเราแค่เดินเซ แต่ก็ไม่เคยล้มซักครั้ง สังคมในโรงเรียนไม่มีการการคัดเเยกเผ่าพันธุ์ทุกคนเสมอภาค เด็กวัยรุ่นในรั้วโรงเรียนจะเป็นคนพื้นที่ ที่อยู่ตำบลหรืออย่างมากก็ระดับอำเภอเดียวกัน ไม่ค่อยมีข้ามเขตุเหมือนปัจจุบัน
ความผิดพลาดในยุคนั้นไม่ว่าจะร้ายเเรงแค่ไหน โรงเรียนก็จะไม่ทำลายอนาคตเด็ก พวกเราถูกทำโทษหน้าเสาธง โดยอ.ปกครอง ท่านจะซ้อมวงสวิงหน้าเสาธงกับพวกเราในข้อหาโดดเรียนกับสูบบุหรี่ ที่จริงไม่ใช่แค่พวกเรา ยังมีอีกหลายกลุ่มในโรงเรียน ในทุกเช้าวันจันทร์หน้าเสาธง พวกเราจะลุ้นเสมอเมื่อ หัวหน้าฝ่ายปกครองขึ้นมาพูดเป็นคนสุดท้ายก่อนแยกย้ายขึ้นห้องเรียน
ยอมรับครับว่าช่วงวัยรุ่นขาสั้นยุค80 เป็นช่วงวัยที่มีความประทับใจอย่างมากกับกลุ่มเพื่อนๆ จนถึงย่างเข้า ม.ศ 4 พวกเราก็ห่างจากการถูกทำโทษ และมุ่งเน้นสอบเข้ามหาลัยหรือสายที่ตนเองรักจนกลายมาเป็นอาชีพที่ยืนยาว ในยุคของผมโรงเรียนมีบทบาทอย่างมากในการสร้างคน โดยเฉพาะอ.ฝ่ายปกครองที่ไม่เห็นกับหน้าอินทร์หน้าพรหม จนทำให้พวกเราไม่เกินเลยจนเสียคนในวัยที่สุดอันตรายจากทั้งยาเสพติด และความพิการหรือแม้เเต่การสูญเสียชีวิตครับ คิดถึงจารย์มนูญที่เป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองอาจารย์ประวัติศาสตร์ ที่ทำหน้าที่เป็นครูกระดาษทราย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
