ตัวเองคือความทรงจำของเราเอง
เช้าวันนี้หยิบปากกาขึ้นมาเขียนหนังสือได้ แต่มือยังสั่นๆเหมือนคนป่วยเป็นโรคปลายประสาทอักเสบ ด้วยความคิดถึงเพื่อนๆ อยู่รู้ทุกข์สุขจึงฝืนใจเขียนบอกเล่าเรื่องราวสู่กันฟัง สายลมพัดผ่านแล้วหวนสู่เวลาในอดีตไม่ได้ นอกจากพยายามเก็บความทรงจำไว้
ไม่สบายคราวนี้เพียบหนักหนากว่าทุกครั้งในชีวิตตั้งแต่เกิดมา ทำให้รู้ว่าคนเราถ้าใกล้จะสิ้นปิดความทรงจำ ปิดตำนานมันจะไม่ยากหรอกง่ายนิดเดียว พยายามเข้าไว้ตั้งใจดีๆไว้ พยายามติดต่อเพื่อนๆ พี่น้อง ญาติสนิท เพื่อนสนิทเหมือนว่าง่าย เพราะเขามีพลังอยู่ทุกคน บอกเป็นเสียงเดียวกัน
เต็มใจที่จะช่วยเหลือกัน เราเองก็สบายใจมาก แต่พอเวลาจำเป็นมาถึงจริงๆ เพื่อนรักบางคนถามว่าเงินยังเหลืออยู่บ้างหรือไม่ เราตกใจทำไมเขาจึงสงสัยรายรับรายจ่ายของเรา ถ้าเราไม่มีเงินเป็นปัจจัยจะเอาที่ไหนใช้ เพราะเราทำบุญทุกวันและไม่น้อยแต่ไม่มาก สงสัยว่ามีคนส่งเสียงเลี้ยงดูหรือไม่แปลกนะ
หวังดีประสงค์ร้ายแน่นอน เราตั้งสติว่าจะตอบแบบไหนดีหนอ เขาต้องการอะไรหนอผลประโยชน์เราก็ให้ทุกครั้งที่มาคอยดูแลติดตามประมาณทุกเรื่องที่บกพร่อง เราเริ่มระวังตัวบอกว่า ไม่มีเงินหรอกมีแต่ไว้ใช้จ่ายไปหาหมอเท่านั้น สมบัติที่ที่ทางก็แบ่งลูกหลานไปหมดแล้ว ตัวเราเองไม่ต้องการอะไร
แค่มีรับประทานก็พอ เพื่อนปฏิเสธการดูแล อ้างไม่สบาย เพื่อนยังแข็งแรง รุ่นน้องหลายคนมีอาการแปลก เพราะเราไม่ต้องการให้ใครมารู้เรื่องเงินทองทรัพย์สิน คิดดูแล้วอยู่คนเดียวแบบพระธุดงค์ก็ดี ไม่ยุ่งกับใคร จะหวังอะไรก็ยาก ทำคุณกับคนไม่ขึ้นเลย ยามเขาทุกข์เราเป็นอาสาช่วยเหลือ
ยามเราทุกข์เงียบกริบ คราวนี้ 3 วัน 3 คืน ลุกจากที่นอนไม่ขึ้น ไม่กินข้าวกินน้ำ รู้สึกตัวแต่ลุกไม่ไหว คิดว่าจะต้องอำลาโลกแล้ว แต่พอวันที่ 4 ก็รู้สึกว่ากำลังมีวังชาขึ้นมาอีกทาง ลุกขึ้นเองได้ เราถูกทดสอบ ถ้าสอบไม่ผ่านก็ต้องจากลากัน แต่เวลายังมีให้อีกได้ฟื้นมาดูแล้วด้วยตนเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
